Cocoon: Prolog

Oto prolog pierwszego opowiadania, dedykowany mojej becie. Dziękuję Ruki! Mam nadzieję, że się Wam spodoba.

Pairing: Zero x Karyu

Gatunek: komedia, obyczajowy

Ostrzeżenia: mój humor, przekleństwa

Beta: Ruki

Karyu wracał ze szkoły do domu złorzecząc na swoje czarne włosy wpadające mu w oczy. Obiecał sobie, że pójdzie w najbliższych dniach do fryzjera, bo przecież trzeba było w końcu coś z tym problemem zrobić. Nagle zauważył plakat wiszący na ścianie klubu. Cóż… Nie dało się raczej przejść obok niego obojętnie. Kolory, jakie tam były mogły spowodować oślepnięcie nawet największego miłośnika jaskrawych barw. Zainteresowany chłopak podszedł do niego i przeczytał. Z treści plakatu wywnioskował, że zespół o nazwie Le’veil poszukuje gitarzysty. Hmm, ciekawe. Oferta była kusząca nawet dla Yoshitaki, który stronił od występów na scenie. Miał związane z tym niemiłe wspomnienia. Otrząsnął się na samą myśl o tym.

–  Patrzcie, nasza Wampirza Księżniczka chce dołączyć do zespołu.

Karyu zacisnął zęby. Czemu? Czemu nawet po lekcjach musiał natrafić na szkolny gang osiłków i debili? No i co z tym przezwiskiem? Żeby tak od razu z ciężkiego kalibru? Przecież nie wyglądał jak wampir. To, że chodził ubrany w ciemne kolory, nosił od czasu do czasu czerwone soczewki i jego włosy były dosyć długie jak na chłopaka nic jeszcze nie sugerowało! Był wystarczająco męski. Prawda? Yoshi westchnął, przywołał na twarz uśmiech i odwrócił się.

–  Nie, niekoniecznie chcę być w tym zespole. I nie nazywaj mnie tak.

Hisagi, przywódca gangu, roześmiał się obleśnie. Nie był on najmądrzejszym człowiekiem na świecie, dlatego tajemnicą było w jaki sposób zdał do następnej klasy. Poza tym całe jego jestestwo obracało się wokół maltretowania słabszych i prezentowania swojej wyższości nad innymi. Z tymi małymi oczkami i zadartym nosem przypominał Karyu…

– …świnię.

–  Co?

Dopiero po chwili do nastolatka dotarło, że powiedział to na głos. O cholera. Nie zdziwiło go wiec, gdy został znokautowany prawym sierpowym poprawionym lewym prostym. Chłopak zwinął się w kłębek na ziemi i czekał, aż przestaną go bić. Gdy Hisagi się znudził, kazał zostawić członkom bandy biednego obolałego Karyu samego. Yoshitaka nie chciał wstawać, ale stanowił nie lada przeszkodę dla przechodniów, więc zebrał się w sobie i spróbował podnieść się z ziemi kończąc próbę malowniczym przywitaniem się z chodnikiem. Znowu.

–  Czekaj, pomogę ci – usłyszał obcy głos.

–  Źle ze mną – mruknął Karyu. – Słyszę głosy w głowie.

–  Jakie głosy?

Podniósł głowę i zobaczył niskiego chłopaka, którego brązowe włosy sterczały malowniczo na głowie tworząc artystyczny nieład. Nie dałby mu więcej niż 18 lat. Gdyby się uprzeć, można było się dopatrzyć bliższego pokrewieństwa z chomikiem. Może kuzynostwo?

–  Kim jesteś? – spytał bardzo inteligentnie.

–  Jestem Hizumi – odparł tamten, uśmiechając się radośnie, co trochę wkurzyło Karyu ze względu na sytuację, w jakiej się znajdował.

Z pomocą Hizumiego wywindował się do góry. Trochę chwiał się na nogach, ale przynajmniej nie kręciło mu się już w głowie.

–  Gdzie mieszkasz? – zapytał brązowowłosy.

Karyu zastanawiał się przez chwilę. Ciężko mu było skupić myśli kumulujące się w jego głowie. Podał adres Hizu i ruszyli do jego domu. Było to trochę trudne zwarzywszy na wzrost Yoshitaki, który był stanowczo wyższy od drugiego chłopaka.

– Gdybym ci nie pomógł mógłbyś skończyć źle i… – Hizumi  nawijał jak najęty i nawet nie zauważył, że Karyu go nie słucha. Chyba byłoby to mu nawet obojętne.

Nagle zadał Yoshitace pytanie:

–  Ile tak właściwie masz lat?

–  Hę? Osiemnaście. A ty?

–  Dwadzieścia.

Chłopak zdębiał. Spojrzał na Hizumiego sceptycznie i zlustrował go od góry do dołu.

–  Nie wyglądasz – powiedział szczerze.

Hizu roześmiał się.

–  Słyszałem już to parę razy. O, patrz. Już jesteśmy na miejscu. Poradzisz sobie sam?

–  Tak, dziękuję – odrzekł Karyu i ukłonił się tak, jak na to pozwalały mu bolące plecy.

–  Nie ma za co. Może kiedyś się spotkamy.

Gdy Hizumi poszedł, chłopak wyciągnął klucze z kieszeni, otworzył drzwi i wszedł do mieszkania. Na progu powitał go kot ocierając się o niego z wysoko uniesionym ogonem.

 – Chodź tu grubasie – Karyu pochylił się z jękiem i wziął Yoru na ręce. – Pójdziemy po coś do jedzenia.

Chłopak mieszkał sam nie licząc jego ukochanego zwierzaka. Jego matka nie chciała mieć z nim nic wspólnego, co dobitnie mu wytłumaczyła wykopując go z domu. Ojca nie znał. Karyu będąc zaradny, znalazł pracę jako kelner i z pomocą babci wynajął sobie małe mieszkanie dosyć blisko szkoły. Kiedyś spotkał w sklepie panią Amano, sąsiadkę mamy, która łaskawie poinformowała go, że dom sprzedano, a pani Matsumura gdzieś wyjechała. Było to jakiś rok temu.

Yoshitaka podreptał do kuchni prawie potykając się o własne nogi. Postawił kota na podłodze i wrzucił mu karmę do miski. Patrzył z dziwną fascynacja jak zwierzak z głośnym mruczeniem pochłania jedzenie.

– Tobie wiele do szczęścia nie trzeba – westchnął zrezygnowany.

Zostawił kota w kuchni, a sam poszedł do pokoju. Wyciągnął soczewki z oczu i położył się spać zmęczony dzisiejszym dniem.

Karyu obudziło coś mokrego i ciepłego na nosie. Otworzył oczy i zobaczył Yoru liżącego go po twarzy. Przygarnął kota do siebie i wtulił się w mięciutkie futerko. Zerknął na zegarek stojący na szafce koło łóżka. Była dopiero osiemnasta, więc spał zaledwie dwie godziny. Chłopak leżał tak nie myśląc kompletnie o niczym. Po chwili wstał, usiadł na krześle przy biurku i zaczął robić lekcje. Gdyby znowu ich nie zrobił pewnie nauczycielka uprzykrzyłaby mu życie. Chociaż…?

Minęła godzina, a Yoshitaka nie był nawet w połowie. Jego frustracja sięgnęła zenitu. Już miał wyrzucić zeszyt przez okno, gdy plany chłopaka zostały pokrzyżowane przez dzwonek do drzwi. Obrzucił matematykę wrogim spojrzeniem i poszedł otworzyć.

– Yoshi!!

Widok przesłoniła mu burza czarnych włosów z blond pasemkami.

– Kaori – wykrztusił zduszonym głosem. – Dusisz mnie.

– Przepraszam – dziewczyna puściła chłopaka. – Po prostu strasznie się cieszę, że cię widzę i… co ci się stało?

– Nic takiego – Karyu uśmiechnął się i zamknął drzwi za Kaori. – Zwykła bójka.

 Nie widział jej ponad rok i był szczęśliwy, że przyjechała. Tylko jedna rzecz nie dawała mu spokoju.

– Jak mnie znalazłaś?

– Babcia mi powiedziała.

– A czemu przyjechałaś do Tokio?

Nie żeby miał coś przeciwko temu, ale dziewczyna była raczej leniwa i nie ruszała się poza Kioto. Podejrzane. Kaori uśmiechnęła się. Podniosła rękę i ,,klepnęła” przyjacielsko Yoshitakę w plecy.

– Aua! Wredna kobieto.

– Otóż twoja kuzynka przyjechała do swojego chłopaka – dziewczyna zignorowała bolesny okrzyk kuzyna. – A że mieszkasz blisko to postanowiła cię odwiedzić.

– Masz chłopaka? – spytał Karyu rozcierając bark. – Kto to?

– Yoshida Hiroshi.

– Biedny chłopak – Yoshitaka uśmiechnął się krzywo. – Nie wie w co się pakuje.

– Chcesz go poznać?

Yoshi rozważał przez chwilę wszystkie za i przeciw oraz szanse czy wyjdzie z tego cało. Nie lubił zawierać nowych znajomości. Bardzo chciał odmówić, ale jego ludzka strona nie mogła się zdobyć na to, żeby zrobić przykrość kuzynce. Pokiwał zrezygnowany głową na znak zgody.

– Znasz klub Blue? – zapytała Kaori. – Ma tam jutro z zespołem występ o osiemnastej.

Trybiki w głowie Karyu zaczęły pracować ze zdwojoną szybkością. Blue, Blue…Dopiero po chwili skojarzył, że to przed tym klubem został dzisiaj pobity. Na samo wspomnienie incydentu skrzywił się.

– Dostaniesz nową gitarę – powiedziała szybko dziewczyna, widząc niezadowolenie na twarzy kuzyna.

Oczy Yoshitaki rozbłysły. Jego stary elektryk nadawał się na złom, a tu nadarzała się taka okazja!

– Elektryczna?

– Elektryczna. Ibanez.

– Nowa?

– Używana, ale rzadko na niej grano.

– A jaki kolor? – Karyu zadał pytanie, które najbardziej go męczyło.

– Różowa.

Oł fuck. Nie będzie grał na różowej gitarze! Ten kolor był taki niemęski… Jak można było tak skrzywdzić biedny instrument?

– Żartowałam – dziewczyna zaśmiała się. – Czarnobrązowa.

– Ech – Yoshitaka pokręcił głową. – Jasne, przyjdę. Chcesz coś do picia?

– Nie, dziękuję – Kaori uśmiechnęła się. – Muszę już iść. Będę na ciebie czekać przed klubem o osiemnastej. Nie zapomnij. Tylko proszę, ubierz się jakoś normalnie.

Uściskała (czyt. próbowała udusić) kuzyna i wyszła z mieszkania zamykając za sobą drzwi. Chłopak patrzył przez chwilę za nią. Yoru ocierał się o nogi swojego pana jak szalony domagając się uwagi.

– Nigdy nie daj się zdominować kobiecie, bo skończysz marnie – Karyu powiedział do kota, który miauknął w odpowiedzi i ziewnął.

Yoshi wrócił do pokoju i obrzucił nienawistnym wzrokiem zeszyt z matematyki. Walić to. Nie miał ochoty na jedzenie, więc wziął prysznic i poszedł spać.