Cocoon 5

Nie jestem zadowolona z tej części. Zmusiłam się żeby ją napisać, więc wyszło jak wyszło. Przykro mi ogłosić, że ta seria dobiega końca. Jeszcze tylko jeden lub dwa rozdziały...

Widzieliście to: http://www.youtube.com/watch?v=G-OF_01VxVw ? Tsukasa całkiem fajnie śpiewa, ale wolę wykonanie Hizumiego xD Bez obrazy

_______________________________________________________________________________

– Wstawaj! – Zero bez ceregieli oblał śpiącego chłopaka zimną wodą. – Spóźnisz się do szkoły.

Karyu wrzasnął dziko i naciągnął na głowę kołdrę chcąc obronić się przed atakiem. Z jednej strony był wściekły na basistę za formę pobudki, lecz z drugiej musiał przyznać, że sam by nie wstał; wczoraj zapomniał nastawić budzik.

– Dziękuję za takie budzenie – mruknął pod nosem i wstał z kanapy przecierając twarz.

– Śniadanie masz w kuchni – poinformował go Zero. – To pierwszy i ostatni raz kiedy ci je zrobiłem. Zanim wyjdziesz, zamknij tu kota. Nie chcę aby narobił więcej zniszczeń.

– Nie będziesz go pilnować? – zdziwił się Karyu.

– Nie mój zwierzak – prychnął Zero. – Poza tym idę się spotkać z Hizumim. O której kończysz zajęcia?

– Piętnasta trzydzieści…

– Przyjadę po ciebie i pojedziemy coś zjeść.

Yoshi spojrzał się na chłopaka jak na kosmitę i pokręcił z niedowierzaniem głową.

– Coś nie pasuje? – warknął basista widząc reakcję Karyu.

– Jesteś miły. To do ciebie niepodobne.

– Po prostu nienawidzę gotować więc nie masz co liczyć na obiad, chyba że sam się coś przygotujesz – wytłumaczenie Zero brzmiało dość prawdopodobnie, więc gitarzysta przestał się dziwić nagłym Dniem Dobroci.

Karyu wyciągnął z szafy mundurek oraz bieliznę i podreptał z tymi rzeczami do łazienki gdzie szybko się umył i ubrał. Tak odświeżony poszedł do kuchni zjeść śniadanie na które składała się jajecznica i herbata. O dziwno obie rzeczy nie były trujące.

– Co ci tak długo zajęło? – zapytał w klasie Yuu, gdy Karyu w końcu przyszedł.

– Trochę się pogubiłem po drodze – przyznał chłopak siadając na swoje miejsce.

– Ty i twoja orientacja w terenie – zachichotał cicho czarnowłosy. – Więc opowiadaj.

– Co takiego?

– Jak się mieszka z Zero? Jakie ma mieszkanie?

Karyu bez trudu mógł przewidzieć, że ciekawość Yuu nie pozwoli mu długo zwlekać z tymi pytaniami. Znał go na tyle długo by wiedzieć jaki ma charakter, co lubi a czego nie i na ile może sobie z nim pozwolić. Aoi był dla niego jak brat i miał nadzieję, że tak pozostanie do końca.

– Na razie ciężko – powiedział Yoshi i skupił swój wzrok na widoku za oknem. – Trochę się boję, że jak przekroczę pewną granicę to wyrzuci mnie za drzwi.

– Zawsze możesz zostać u mnie – zaofiarował Yuu. – Myślę, że rodzice nie będą mieli nic przeciwko.

– Jeszcze nie ma takiej potrzeby – Karyu nie chciał być ciężarem dla przyjaciela a tym bardziej go wykorzystywać.

– Lepiej uważaj na Zero – szepnął Yuu, gdy nauczyciel wszedł do klasy po dzwonku. – Mam złe przeczucia co do niego.

Lekcje dobiegły końca a Yoshi jakby odżył. Schował do torby wszystkie swoje książki, pożegnał się z przyjacielem i wyszedł z klasy. Chciał jak najszybciej opuścić teren szkoły; Zero nie lubił na nikogo czekać.

– Patrzcie kogo tu mamy – Hisagi stał przy wyjściu ze swoją bandą i patrzył się z wyższością na Karyu. – Gdzie ci tak śpieszno?

Chłopak rozejrzał się naokoło szukając możliwości odwrotu, ale został już otoczony. Na jego nieszczęście nikogo nie było w pobliżu, bo większość miała jeszcze dodatkowe lekcje, a na cud nie mógł raczej liczyć.

Pierwszy cios padł w okolicach podbrzusza a drugi w twarz. Było za dużo napastników by Karyu mógł się obronić sam a zasłanianie rękoma głowy niewiele dawało.

Gdy w końcu zostawili chłopaka w spokoju i odeszli, Yoshi jeszcze przez długi czas leżał na ziemi. To nie tak, że nie chciał wstać, po prostu nie miał na to siły.

– Nieźle cię urządzili – Karyu otworzył oczy i zobaczył nad sobą Zero, który przyglądał się mu z dziwną miną.

– Naprawdę? – gitarzysta prychnął zirytowany i obrócił głowę, by nie widzieć twarzy drugiego mężczyzny.

Michi przykucnął obok niego i ujął twarz Karyu w dłonie by ocenić szkody. Nie wyglądała najgorzej jeśli nie liczyć rany w wardze, z której sączyła się krew.

– Chodź, zabiorę cię do samochodu.

– Nie mogę wstać – jęknął Yoshi po paru nieudanych próbach. Miał lekkie deja vu; w podobnej sytuacji poznał Hizumiego.

Zanim zorientował co się dzieje, basista wziął chłopaka na ręce i dźwignął się z ziemi.

– Postaw mnie – zaprotestował słabo Karyu.

Zero nic nie odpowiedział, tylko zaniósł go do samochodu i pomógł wsiąść do środka. W momencie, gdy auto ruszyło z miejsca Yoshiemu zrobiło się czarno przed oczami i stracił świadomość.

Pierwszą rzeczą jaką zarejestrował po przebudzeniu był biały sufit. Rozejrzał się wokół i ze zdziwieniem stwierdził, że jest w szpitalu.

– Przywiozłem cię tu zaraz po tym jak zemdlałeś – Karyu obrócił głowę i zobaczył Zero siedzącego obok łóżka. – Anemia, lekka niedowaga, siniaki na żebrach – wyliczał po kolei basista. – Czy ty w ogóle coś jesz?

– Oczywiście że tak – odparł Yoshitaka. – Tylko ostatnio nie miałem zbytnio czasu.

– Jesteś głupi – Michi pokręcił z niedowierzaniem głową.

Drzwi otworzyły się cicho i do pokoju wszedł lekarz; niski mężczyzna po czterdziestce, trzymający w rękach papiery dotyczące pacjenta.

– Panie Matsumura – zaczął oficjalnym tonem. – Ma pan…

– Wiem co mi dolega – przerwał zirytowany chłopak. – Bardziej mnie interesuje kiedy będę mógł stąd wyjść.

Lekarz zamrugał parę razy najwyraźniej zbity z tropu. Poprawił zsuwające się z nosa okulary i odparł:

– Najwcześniej za dwa dni.

– Ach tak…

– Utknąłeś stary – Zero uśmiechnął się dziwnie, a jego oczy błysnęły niebezpiecznie, jakby w złości.

– Spokojnie, będę na festiwalu – Karyu odgadnął bezbłędnie myśli chłopaka.

Podniósł się lekko na łokciach, lecz zaraz znowu opadł na łóżko z bolesnym jękiem. Klatka piersiowa bolała jak cholera.

– Oby tak lepiej było.

Za basistą zamknęły się drzwi. Nie minęła chwila, a znowu się otworzyły i do środka wpadł Hizumi z Tsukasą.

– Jak się czujesz? Nic ci nie jest? – zapytał wokalista ze zmartwionym wyrazem twarzy.

– Wszystko dobrze – Yoshi wysilił się na uśmiech. – Niedługo mnie stąd wypuszczą.

Lider usiadł na krześle obok łóżka. Wyglądał na zmęczonego i czymś zmartwionego w przeciwieństwie do Hizumiego, który obszedł cały pokój przyglądając się wszystkiemu z ciekawością.

– A właśnie – Karyu przypomniał sobie, o co chciał już wcześniej zapytać. – Zero gdzieś pracuje?

– Nie – odparł Tsukasa. – Wprawdzie miał wcześniej dorywczą pracę, ale później z niej zrezygnował.

– Więc dlaczego stać go na takie drogie mieszkanie?

Wokalista i perkusista spojrzeli po sobie porozumiewawczo.

– Nie jest to żaden sekret, więc chyba możemy ci powiedzieć – Hizu oparł się o ścianę ze skrzyżowanymi rękoma. – Jego ojcem jest sławny gitarzysta. Kilka lat temu związał się z inną kobietą przez co matka Zero popełniła samobójstwo – Hiroshi przerwał, by zaczerpnąć powietrza i kontynuował dalej. – Od tamtego czasu ojciec przesyła Michiemu pewną sumę pieniędzy. To coś w rodzaju zadośćuczynienia – prychnął pogardliwie.

– Och.

Karyu nie spodziewał się, że usłyszy coś takiego. Nagle poczuł wyrzuty sumienia, że tak traktował basistę (choć nadal na to zasługiwał).

– Skąd mogłeś wiedzieć – Tsu uśmiechnął się smutno. – Każdy z nas ma jakąś przeszłość i jak widzisz, niekoniecznie szczęśliwą.

Jeszcze długo po wyjściu chłopaków, Yoshi rozmyślał nad tym co usłyszał.

Dwa dni później Karyu szedł wolno ulicami Tokio i przyglądał się mijanym ludziom. Jak wiele z nich było szczęśliwych? Co ukrywali za maskami codziennie przywdziewanymi? Chłopak westchnął cicho. Nie powinien wydawać osądu o Zero już na samym początku. Przecież w gruncie rzeczy to właśnie była maska.

Zanim spostrzegł, stał naprzeciw drzwi do mieszkania. Gdy wszedł do środka, powitał go w progu Yoru miałcząc żałośnie. Karyu wziął kota na ręce i poszedł szukać basisty. Nigdzie go nie znalazł, mieszkanie było puste. Poszedł do salonu, przebrał się w inne ciuchy i usiadł na kanapie. Po chwili jednak doszedł do wniosku, że przydałoby się trochę poćwiczyć, dlatego sięgnął gitarę i zaczął na niej grać. Tak się zatracił w muzyce, że nie usłyszał cichego skrzypnięcia drzwi.

– Przyjechałbym po ciebie.

Karyu nie podniósł nawet głowy. Nie potrafił jakoś spojrzeć basiście w oczy, mimo że nic nie zrobił.

– Chciałem się przejść.

Czuł na sobie przeszywające spojrzenie Zero, ale dalej uparcie wpatrywał się w gitarę. Czemu wszystko musiało się komplikować? Ale…

– Teraz rozumiem cię trochę bardziej – powiedział cicho.

Basista popatrzył na niego z dziwną miną, jednak tego nie skomentował. Wycofał się z salonu i poszedł do swojej sypialni zostawiając Karyu sam na sam z instrumentem. Yoru wyczuwając zmianę nastroju swojego pana, trącił łepkiem jego rękę i miauknął, jakby dając do zrozumienia, że jest obok.

– Wiesz co? Może jednak Zero nie jest taki zły…

Następnego dnia była sobota. Tsukasa zarządził próbę z samego rana, więc Karyu chcąc nie chcąc musiał wstać wcześniej. W końcu już w poniedziałek był festiwal. Musieli zaprezentować się z jak najlepszej strony.

– To będą tylko trzy piosenki – powiedział Hizumi, przeglądając własne teksty. – Damy z siebie wszystko!

– Nie ekscytuj się tak – Tsukasa uśmiechnął się lekko i poczochrał włosy mniejszemu mężczyźnie.

Karyu przez chwilę się wydawało, że ten gest wyglądał trochę inaczej niż na przyjacielski. Chyba wariuję…

– Co wy na to, żebyśmy po próbie skoczyli się gdzieś zabawić? – luźna propozycja rzucona przez Hizumiego zabrzmiała całkiem interesująco.

– Ja jestem za.

– Kaori! – Karyu odskoczył w bok, gdy dziewczyna pojawiła się nagle obok niego. – Co tu robisz?

– Akurat przechodziłam obok.

– Taa.. Bo uwierzę – sarknął chłopak.

Kaori tylko prychnęła i poszła przywitać się ze swoim chłopakiem zaś reszta poszła rozkładać sprzęt.

Próba trwała długo i była tak intensywna, że Karyu z lekkim przerażeniem oglądał pęcherze na swoich palcach. Pewnie Tsukasa kazałby im grać dalej, gdyby Hizumi nie oznajmił schrypniętym głosem, że jeśli nie skończą, to jego struny głosowe wysiądą.

– Załatwiłam wam fryzjera na poniedziałek – powiedziała Kaori. – A makijażem zajmę się sama.

– Miną długie stulecia zanim dotkniesz kosmetykami mojej twarzy – oznajmił Yoshitaka, mając na uwadze doświadczenie z kuzynką z poprzednich lat. – Makijaż zrobię sobie sam. 

Pozostali trzej chłopacy spojrzeli szeroko otwartymi oczami na gitarzystę.

– No co?

– Nic nic…

Karyu wzruszył ramionami i poszedł ubrać kurtkę. Reszta poszła za chłopakiem i już po chwili byli na dworze.

– To gdzie idziemy? – spytał Zero. – Tam gdzie zwykle?

– Czemu nie. Zresztą i tak jesteśmy niedaleko – odparł Tsukasa.

Ruszyli wąską uliczką przeciskając się między kolejnymi blokami. Z każdym następnym krokiem Karyu miał wrażenie, że znalazł się w innym świecie. Dookoła robiło się coraz bardziej mrocznie i obskurnie, a noc tylko pobudzała wyobraźnię.

– To tutaj – powiedział Hizumi do chłopaka, zatrzymując się przed jakimiś drzwiami.

– Heaven – Karyu przeczytał neonowy napis na ścianie.

– Niech cię nie zwiedzie wygląd. W środku jest inaczej.

I rzeczywiście. W przeciwieństwie do tego, co Yoshi widział na zewnątrz, wnętrze klubu prezentowało się o wiele lepiej. Głośna muzyka i różnokolorowe światła wcale nie wydawały się takie odstraszające.

– Pójdę coś zamówić a wy znajdźcie miejsce – rzekł Hizumi i zaczął się przeciskać między tańczącymi ludźmi.

– Patrzcie, tam jest wolne – Kaori wskazała stolik w rogu.

Podeszli do niego i usiedli na kanapie a po chwili dołączył do nich Hizu niosąc pięć szklanek z alkoholem. Czas leciał szybko w miłej atmosferze i po kilku piwach wokalista wyciągnął dziewczynę na parkiet. Tsukasa zaczął się kłócić zawzięcie z Zero a Karyu tylko się temu przysłuchiwał.

– Tsu, chodź zatańczymy – po jakimś czasie przy ich stoliku zjawił się Hizumi a zaraz później Kaori, która zmęczona usiadła obok kuzyna.

– Ja nie tańczę – zaśmiał się lider.

– Nie bądź taki – wokalista naburmuszył się, a Tsu widząc jego minę, westchnął ciężko i wstał z miejsca.

– Jak myślisz, dobrze nam pójdzie na festiwalu? – spytał dziewczynę Karyu.

– Oczywiście, że tak. Mam tylko nadzieję, że nie stchórzysz jak zwykle – Kaori uśmiechnęła się wrednie.

Yoshi rzucił kuzynce mordercze spojrzenie i już się do niej nie odezwał. Po drugiej stronie stołu Zero nie mając nic do roboty, mieszał słomką w swojej szklance zerkając od czasu do czasu na parkiet. Po jakimś czasie znudził się tym bezsensownym zajęciem i postanowił jednym łykiem opróżnić zawartość.

– ZERO! – ryknął Karyu, gdy basista wypluł wszystko wprost na niego, lecz ten nie zwrócił na niego nawet najmniejszej uwagi patrząc zszokowany na coś na parkiecie.

Chłopak podążył za jego spojrzeniem i aż go zamurowało. Hizumi całował Tsukasę najwyraźniej mając wszystko gdzieś i nikt nie mógł wmówić Yoshiemu, że to jest konieczny element tańca. Z szoku wyrwał go cichy okrzyk kuzynki, która wyglądała, jakby miała za chwilę zemdleć. To nie mogło się dobrze skończyć…