...just a little 1/6

Pairing: Daisuke x Kyo

Gatunek: angst

Ostrzeżenia: raczej brak

Trzasnęły drzwi i rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Daisuke spojrzał na otwór w drzwiach, w których chwilę wcześniej była mała szybka. Skrzywił usta, irytując się na siebie i własną głupotę. Nie powinien tego robić. Nie powinien tak traktować Tooru.

– Tooru…

– Zamknij się – dobiegło zduszone warknięcie z pokoju. – Po prostu się zamknij.

Daisuke oparł czoło o drzwi, a blond kosmyki opadły na jego policzki. Wiedział, że zrobił źle, ale nie czuł z tego powodu żadnego żalu. Właściwie to nie czuł niczego. Był jak pusta skorupa pozbawiona uczuć. Jedyne co odczuwał, to zmęczenie własnymi kłamstwami. Dlatego powiedział o wszystkim Kyo.

– Tooru, błagam. Wysłuchaj mnie przez chwilę – spróbował jeszcze raz, czując narastające zmęczenie całą sytuacją.

– Teraz? Miałeś na to jebane dziesięć lat. Dziesięć lat! – Kyo podszedł do drzwi i otworzył je z impetem. Przeżywał to, Andou widział to doskonale i rozumiał. Popsuł wszystko. – Mogłeś mi to powiedzieć wcześniej! Jak tylko byłeś pewien! Kurwa, nie marnowałbym tylu lat swojego życia!

– Kochałeś mnie – ze wszystkich rzeczy, które mógł i chciał powiedzieć na swoją obronę, Daisuke stać było jedynie na coś takiego.

– I co? Wspaniałomyślnie nie chciałeś mnie zranić?! – wrzask Tooru słyszeli prawdopodobnie wszyscy sąsiedzi, lecz mówienie mniejszemu mężczyźnie, żeby się uspokoił, było co najmniej samobójstwem.

– Myślałem, że dam radę. Że będę w stanie cię pokochać.

W tym momencie było wiadome, że nic nie będzie już takie samo. Że gitarzysta praktycznie przekreślił wiele lat przyjaźni i związku w jednej chwili. Jeszcze nigdy nie widział na twarzy Kyo tyle bólu, co w tym momencie. Twarzy, którą nauczył się oglądać każdego dnia. Którą uwielbiał. Ale nie kochał.

– „Dam radę” – wyksztusił z siebie Tooru po chwili ciszy. – Czy ty masz serce? Po dziesięciu latach związku mówisz mi, że praktycznie nie kochałeś mnie od początku. Czy chociaż wiesz, co właśnie zrobiłeś?

– Nie mam – na to jedno pytanie Andou znał odpowiedź. – Nie mam serca.

Kyo pokręcił ze zrezygnowaniem głową. Zaczesał ręką czarne włosy do tyłu, a potem zakrył nią usta. Choć wokalista wyglądał, jakby wiele spraw go nie obchodziło, jakby nic nie było w stanie go zranić, Daisuke wiedział, że to wcale nie jest prawda. Kyo się przejmował. Szanował ludzi. Kochał. Cierpiał. A on go zranił.

– Jesteś wspaniały – powiedział cicho Andou. – Naprawdę. Uwielbiam twój charakter i jesteś atrakcyjny. Dobrze mi z tobą.

– Więc czego mi brakuje? – Kyo podniósł w końcu wzrok z podłogi i spojrzał prosto w oczy Daisuke. – Co zrobiłem nie tak?

– Nic – gitarzysta wyciągnął przed siebie ręce i objął mniejszego mężczyznę, który na początku stawiał opór, lecz z dość miernym skutkiem. – Zupełnie nic.

To nie była wina Kyo, że Daisuke nie potrafił kochać. To nie była wina Kyo, że Daisuke postanowił być szczery. To nie była wina Kyo, że Daisuke nie potrafił mu powiedzieć tych rzeczy przez tyle lat i zwodził wokalistę. Za wszystko można było obarczyć winą Andou.

– Naprawdę chciałem cię pokochać – szepnął Daisuke, gładząc plecy Tooru. – Wystarczyłoby choć trochę. Ale nie potrafię. Chciałem być z tobą szczery.

– Nienawidzę cię – prychnął Kyo, odpychając od siebie gitarzystę i ocierając ukradkiem wierzchem dłoni jedno oko.

Daisuke poczuł się jak ostatni, skończony śmieć. Jak najgorszy człowiek na ziemi. To nie powinno tak się skończyć. Nie powinien ciągnąć czegoś jedynie dlatego, że było to dla niego wygodne. Ucierpiała jedynie przy tym osoba, którą bardzo szanował. Tooru.

– Nie chcę cię widzieć – Kyo znowu zatrzasnął drzwi do pokoju za sobą i przekręcił zamek. – Nie chcę…

Gitarzysta zamknął oczy i zrobił głęboki wdech.

– Będę u Kaoru, jeśli będziesz mnie potrzebował.

Odpowiedziała mu jedynie cisza.