Cocoon 6

Nie chciało mi się tego sprawdzać, dlatego uwaga na wszelkie błędy. Czy mi się wydaje czy te rozdziały coraz krótsze są? Chciałam zakończyć Cocoona jak najszybciej, ale chyba nie jestem w stanie. Komentować :)

_________________________________________________________________________________

– Kaori. Kaori! – Karyu pomachał ręką przed twarzą kuzynki, lecz ta nawet nie zareagowała.

Spojrzał bezsilnie w kierunku Zero, który wzruszył tylko ramionami i wrócił do obserwowania pary na parkiecie. Yoshi westchnął ciężko i dźgnął dziewczynę palcem między żebra.

– Au! – Kaori podskoczyła lekko i uderzyła chłopaka otwartą dłonią w głowę. – Nie rób tak więcej.

– Nic z tym nie zrobisz? – spytał Karyu rozcierając sobie obolałe miejsce i wskazując w stronę Hizumiego i Tsukasy.

– Nie – dziewczyna westchnęła ciężko. – Nawet dobrze, że tak się stało.

Chłopak spojrzał na nią jak na kosmitę, a jego usta utworzyły idealne ,,o’’. Mimo, że Kaori wydawała się być już spokojna, dla Yoshiego ta sytuacja była skomplikowana i zagmatwana.

– Nie rozumiem..

– Cztery dni temu poszłam odwiedzić Hizumiego. Gdy byłam na klatce, usłyszałam trzask. Drzwi do mieszkania były uchylone więc zajrzałam do środka. Wiesz co zobaczyłam?

Karyu potrząsnął głową. Skąd miał to niby wiedzieć? Nie był przecież wróżbitą.

– Ich.. Razem. Całowali się. Poszłam zanim mnie zauważyli.

– Tsukasa cię widział – powiedział Yoshitaka, gdy przypomniał sobie zmartwionego perkusistę sprzed trzech dni. – Gdy przyszli mnie odwiedzić w szpitalu wydawał się czymś przybity.

– A teraz wszystko skończone..

– I masz zamiar tak to zostawić?!

– A co mam zrobić? Nic nie poradzę na to, że nie jestem facetem! – Kaori spojrzała smutno na kuzyna. – Zresztą już od jakiegoś czasu oddalaliśmy się od siebie. Nie sądzę, by dało się to naprawić. Poza tym spotkałam ostatnio kogoś, kto może być dla mnie kimś wyjątkowym.

– Zakończysz to? Powiesz o tym Hizumiemu? – spytał Karyu i skrzywił się nieznacznie, gdy Zero kopnął go przypadkiem pod stołem.

– Nie – stwierdziła stanowczo Kaori. – Niech będzie mężczyzną i sam to zakończy. Ja go nie wyręczę.

Yoshi westchnął ciężko i pokręcił głową. Skoro kuzynka tak stawiała sytuację to czemu on miał się w to mieszać?

– Już lepiej pójdę – powiedziała dziewczyna wstając z miejsca. – Do zobaczenia w poniedziałek. Pamiętajcie tylko, że macie przyjść wcześniej.

Zero skinął jej głową a Karyu mruknął coś pod nosem zbyt zatopiony w myślach. Co decydowało o tym, że ludzie są ze sobą? O ich uczuciach i upodobaniach? Yoshi czuł się dziwnie będąc obserwatorem rozpadu (promieniotwórczego xD) związku dwóch ważnych dla niego osób. Nigdy nikogo nie kochał w sposób romantyczny, a przynajmniej nigdy się nad tym nie zastanawiał, dlatego ciężko mu było zrozumieć co czuje Kaori.

– Chodź, idziemy stąd – zarządził Zero po jakimś czasie.

– Zostawimy ich tak? – spytał Karyu wskazując na tulącą się do siebie parę.

– Nie odpowiadam za ich zachowanie po alkoholu. Jutro to ich będą dręczyły wyrzuty sumienia a nie mnie – odparł basista.



Gdy dotarli do domu, Yoshi pierwszy poszedł do łazienki. Chciał się wcześniej położyć spać, a Zero powiedział, że ma jeszcze coś do zrobienia. Rozebrał się, włączył wodę i wszedł pod prysznic. Opłukał się w miarę szybko, osuszył i ubrał w bokserki oraz za dużą koszulkę sięgającą połowy uda. Wyszedł z łazienki i poszedł do kuchni by nalać kotu mleka do miski. Natknął się tam na Michiego, który nucąc coś pod nosem robił sobie herbatę.

– Zero.. – zaczął niepewnie Karyu. – Występowaliście już kiedyś na podobnym festiwalu?

Basista obrócił się na dźwięk głosu chłopaka a jego wzrok momentalnie padł na długie i smukłe nogi Yoshiego, który nie zdając sobie sprawy z tego jak wygląda, oparł się o blat stołu i patrzył wyczekująco oczekując odpowiedzi.

– Zero?

– Co? A.. Nie, nigdy. Dotychczas dawaliśmy tylko koncerty w klubach i ewentualnie na imprezach znajomych. Dlatego nie spieprz tego, głupia pierdoło.

Karyu zgrzytnął zębami. A usiłował być tylko miły! Cóż, skoro Michi nadal wolał być wredny to kim on jest żeby z tym nie walczyć? Yoshi obrócił się na pięcie i wyszedł z kuchni, żeby ukryć złośliwy uśmiech.. Postanowił zrobić najprostszą na świecie rzecz, na którą większość się nabiera. Poszedł do łazienki i zamienił szybko ze sobą oznaczenia ciepłej i zimnej wody. Udał się szybko do pokoju by Zero go nie zauważył i nie zaczął czegoś podejrzewać. Usiadł na kanapie i zaczął nasłuchiwać. Kroki, trzask drzwi i…

Raz.

Dwa.

Trzy.

Cztery..

– Ja pierdole!

Karyu uśmiechnął się pod nosem. Miło było dla odmiany zrobić coś na złość basiście, a nie być ofiarą. I wcale nie kosztowało to wiele zachodu. Taak. Trzeba pomyśleć nad innymi sposobami zemsty na wszelki wypadek.

– KARYU! – ociekający wodą Zero wparował wściekły do pokoju. – Zabiję!

Yoshi zerwał się z kanapy i zaczął uciekać przed Michim, który rzucił się za nim w pogoń. Chciał zamknąć się w kuchni, ale uderzył kolanem we framugę a następnie potknął się o kota i wyłożył się na podłodze. Wszystko stało się tak szybko, że basista nie zdążył wyhamować i przewrócił się na gitarzystę, który jęknął pod wpływem przygniatającego go ciężaru.

Karyu podniósł głowę i otworzył oczy, które zamknął podczas upadku i napotkał twarz Zero w okolicach klatki piersiowej. Z bliska Michi wyglądał jeszcze ładniej. Pełne usta, ciemnobrązowe duże oczy.. Yoshi spiął się od razu, gdy zdał sobie sprawę z tego o czym myśli a ta ręka na udzie wcale nie pomagała. Nie jestem gejem! Myśl o czymś innym… Lodówka, pralka, siekiera, homo..homo…yyy..homogenizowany! Wrócił do rzeczywistości, gdy tylko poczuł ruch. Z początku myślał, że Zero z niego schodzi, lecz ten jakby wydawał się przybliżać.

– Złaź ze mnie grubasie – spanikowany Karyu próbował jakoś rozładować sytuację.

Michi zamrugał kilka razy i momentalnie stanął na nogach, schodząc z biednego chłopaka, który poczuł wielką ulgę. Wymruczał jakieś przeprosiny i zniknął w czeluściach swojej sypialni. Zdezorientowany Yoshi siedział na ziemi jeszcze przez jakiś czas puki Yoru nie wepchał mu się na kolana i nie zaczął cicho pomiaukiwać.

– Nie wiem jak tobie, ale mi się wydaje, że coś ukrywa – stwierdził po czasie. – Inaczej by się tak nie zachowywał.



Na niedzielę Yuu zaprosił Karyu do siebie, więc chłopak od rana nie widział się z Zero i jakoś nie czuł się z tym źle. Przez wczorajsze wydarzenie stracił trochę rezon, lecz.. Hej! To przecież Michi! Jego mało kto rozumie.

– Mi się wydaje, że coś do ciebie czuje – orzekł Aoi po wysłuchaniu relacji przyjaciela.

– A mi się wydaje, że nawdychałeś się kleju – warknął w odpowiedzi Karyu. – Ja ci tu o poważnych rzeczach mówię, a ty sobie żarty ze mnie stroisz!

– Wcale nie. Pomyśl. Pozwolił ci u siebie mieszkać..

– Hizumi mu kazał.

–..chciał cię zabrać na obiad..

– Bo nie umie gotować. I mu po drodze zemdlałem.

– ..zawiózł cię do szpitala..

– Inaczej musiałby szukać innego gitarzysty.

– ..rumieni się przy tobie, dziwnie zachowuje i obmacuje..

– Ta ręka znalazła tam się przypadkiem!

– ..i jeśli jeszcze raz mi przerwiesz to wylecisz stąd przez okno.

Karyu naburmuszył się i momentalnie ucichł. Nie podobała mu się ta sytuacja, ale argumenty Yuu były całkiem logiczne (choć do podważenia).

– Wiem, że ci się to nie podoba – powiedział spokojnie Aoi. – Musisz jednak wziąć taką opcję pod uwagę.

Te słowa utkwiły Yoshitace w głowie, dlatego gdy szedł wieczorem na próbę na widok Zero spłonął dorodnym rumieńcem.

– Dobrze się czujesz? – spytał zmartwiony Hizumi.

– Tak, gorąco tu tylko – Karyu posłużył się wymyśloną naprędce wymówką. Nie mógł przecież powiedzieć, że to przez basistę!

Głupi Yuu. Gdyby nie mówił takich rzeczy to by sobie nie wyobrażał tego i owego. Oby zginął na stosie.. Albo lepiej nie. Obedrzeć ze skóry!

I nagle przypomniał sobie sytuację z klubu. Odciągnął szybko wokalistę na stronę i kazał mu się wytłumaczyć.

– Widzisz.. Nie miej o mnie złego zdania, ale tego nie żałuję – Hizu uśmiechnął się lekko, jakby miał w głowie coś miłego. – Ja chyba kocham Tsukasę.

– Jesteś głupi – Karyu pacnął się w głowę. – A co z Kaori?

– Nie martwię się o nią. Znalazła kogoś lepszego ode mnie i sądzę, że będzie z nim szczęśliwa.

Nie warto było już pytać o to skąd to wie. Skoro oboje nie mieli nic przeciwko takiemu przebiegowi sytuacji to lepiej było nie ingerować w ich życie towarzyskie.

– Jak to się stało, że ty i Tsu jesteście razem? – spytał Yoshi.

– Oficjalnie jeszcze nie jesteśmy – wyjaśnił Hizumi. – Jakieś dwa tygodnie temu Kenji przyszedł do mnie lekko podłamany i po paru piwach skończyło się jak się skończyło.

– A mianowicie?

– W łóżku.. – przyznał cicho wokalista patrząc przez ramię czy aby nikt ich nie słyszał.

– Współczuję Tsukasie, że będzie z takim degeneratem jak ty – roześmiał się Karyu, ale zaraz jęknął z bólu gdy dostał z glana w kostkę.

– Za to ja nie będę ci współczuć gdy będziesz z Zero – Hizumi uśmiechnął się niewinnie w odpowiedzi.

– HIZUMI!

Yoshi prawie się załamał. Każdy był przeciw niemu. Dlaczego? Co takiego złego w tym życiu zrobił? Nie męczył zwierząt (Yuu się zalicza?), nie kradł, nie molestował dzieci.. Za co?



Próba minęła w wesołej atmosferze, choć Karyu był wielce obrażony na wokalistę i nie odezwał się do niego ani słowem.

– Pamiętajcie, żeby jutro przyjść wcześniej – przypomniał na koniec Tsukasa i wyszedł w towarzystwie małego potwora, jak gitarzysta nazwał w myślach Hizumiego.

Zero zarzucił swój futerał na ramię i poszedł do samochodu. Yoshi po krótkiej i przegranej walce ze swoim wewnętrznym ja, zrobił dokładnie to samo. Siedząc w aucie obok milczącego basisty zastanawiał się jak się dowiedzieć prawdy. Przecież wprost nie zapyta, prawda? A może jednak…

– Coś się stało? – spytał Michi. – Jesteś dziś wyjątkowo niezbyt rozmowny, choć nie powiem żeby mi to przeszkadzało.

– To po co się pytasz? – warknął zirytowany Karyu. – Nie można w ciszy posiedzieć? W końcu milczenie jest złotem.

– A mowa srebrem – odparł niewzruszony Zero. – Przestań zachowywać się jak drama queen.

Chłopak nic nie odpowiedział, tylko patrzył się uparcie w okno. Gdy dojechali na parking, Karyu wyszedł z samochodu i zamiast do domu, skierował się do pobliskiego parku. Szedł wolnym krokiem ciesząc się widokiem posypanych śniegiem drzew i ziemi. Nie spodziewał się, że basista pójdzie za nim więc wystraszył się gdy poczuł na ramieniu czyjąś dłoń.

– Aż tak mnie nienawidzisz? – spokojny głos i maska na twarzy Zero nie dawały możliwości odkrycia prawdziwych intencji mężczyzny.

– To nie to – westchnął ciężko Karyu.

– A co?

– Po prostu dwie osoby usiłują mi wmówić, że… - gitarzysta przerwał momentalnie, gdy spostrzegł, że powiedział za dużo.

– Co takiego?

– …że..mnie kochasz? – Karyu już dawno nie czuł się tak głupio. – Ale ja uważam, że to niemożliwe.

Zero w odpowiedzi zaczął się głośno śmiać co wywołało dezorientację chłopaka.

– O co ci chodzi?

– Czasem potrafisz być naprawdę tępy – z tymi słowami Michi przycisnął Yoshiego do drzewa, pociągnął za szalik w dół i pocałował delikatnie w usta.

Karyu wiedział zupełnie co się dzieje. Dlaczego Zero go całuje? Dlaczego jego serce tak szaleńczo bije?

– A teraz co uważasz? – spytał basista, gdy w końcu się odsunął. – Nadal sądzisz, że to niemożliwe?

– Ale… Jak?! Najpierw mnie nienawidzisz, jeździsz po mnie kiedy tylko się da, a teraz całujesz?

– Niechęć to nie nienawiść. Potrafisz zaakceptować fakt, że najwyraźniej cię lubię bardziej niż powinienem?

– Nie wiem – odparł szczerze Yoshitaka.

– Rozumiem.. – twarz Zero wykrzywiła się w bolesnym grymasie. – Nie będę ci więcej zawracać głowy – i z tymi słowami zaczął odchodzić.

– Zero, czekaj. Zero, do cholery jasnej, czekaj! ZERO!