Kawiarnia 2

Postanowiłam napisać kontynuację Kawiarni, choć ta część równie dobrze może być czytana bez zapoznania się z pierwszą częścią. Nigdy się nie spodziewałam, że napiszę coś takiego. W tym opowiadaniu został wykorzystany tekst piosenki Kohaku D'espairsray. Chciałabym wiedzieć co o tym sądzicie :)

Z dedykacją dla Kity, Yuriko Shiro i Reili. Dziękuję, że mnie wspieracie!

Wtedy też padał śnieg…

Minęło tyle lat, a ja nadal nie potrafię o tobie zapomnieć. Ból w sercu, którego nie potrafię wymazać ani chociaż zagłuszyć. I ta pamięć o wszystkich dobrych chwilach ten ból wywołująca. Ciągle mam przed oczami twój uśmiech, twoje oczy, twoją twarz…

Bez wiary w cokolwiek, szepnęłaś

"Nie ma tu nikogo..."

Swoim cichym, słabym głosem.

Kiedy nadchodziła zima, lubiłeś wylegiwać się w łóżku do późna. Zmuszałeś mnie wtedy, żebym leżał z tobą i ci śpiewał. Wsłuchiwałeś się w mój głos tak jak ja w twój spokojny oddech podczas snu. Czemu ci nigdy nie powiedziałem, że cię kocham? Wydawało się to takie oczywiste, dlatego myślałem, że słowa są zbędne. Że nie muszę ich mówić. Lecz teraz, patrząc na to z perspektywy czasu, chyba chciałeś je jednak usłyszeć.

Chciałbym cię zatrzymać. Jeśli żal pokrywa cię całkowicie,

pokażę ci, że mogę stopić go namiętnością.

Śnieg pada, a ja siedzę przy oknie i myślę o tobie. Pamiętasz chociaż o mnie? Wspominasz na mnie? Pewnie nigdy się tego nie dowiem. Tak bardzo chciałbym przeprosić cię za wszystkie krzywdy, jakie ci wyrządziłem. Wydaje mi się, że było ich więcej niż powinno. Tak bardzo cię przepraszam.

Samotna łza wyznaczająca szlak na mojej twarzy…

Byłeś idealny. Perfekcyjny. Wybacz, że tego nie doceniałem. Pamiętasz, jak spacerowaliśmy razem po tych zatłoczonych ulicach trzymając się za ręce mimo nieprzychylnych spojrzeń innych ludzi? Bałem się wtedy. Bałem się, co o mnie pomyślą, bałem się, że mnie nie zaakceptują, bałem się… Po prostu się bałem. Chciałem wyrwać rękę z twojego uścisku, lecz ty jej nie puściłeś. Ta awantura, jaką później ci wywołałem… Głupi byłem. I jestem nadal, bo nie potrafię zapomnieć. A może wcale nie powinienem? Może właśnie wszystko opiera się na pamięci?

Trzymam na kolanach kartkę papieru i próbuję napisać tekst piosenki, jednak nie potrafię znaleźć odpowiednich słów. Ja, który tyle napisałem w swoim życiu. Nie wydaje ci się, że to śmieszne? Gdy się wypalamy, nie potrafimy znaleźć sposobu, by odnaleźć się w swojej byłej pasji. Tylko że ja nie potrafię też odnaleźć się w moim życiu. Choć z drugiej strony wcale nie chcę żyć, gdy ciebie tu nie ma.

Słyszysz moje wołanie o pomoc? O zapełnienie pustki w tym zniszczonym życiu? Nie potrafię już pomóc sobie ani tym bardziej komuś innemu… Jestem żałosny. Powinienem przestać żyć przeszłością i ruszyć przed siebie, ale nie potrafię. Tak bardzo mi ciebie brakuje.

Pamiętasz, jak spotkaliśmy się pierwszy raz w tej kawiarni? Gdybym odezwał się do ciebie już na początku, może spędzilibyśmy ze sobą więcej czasu. Chodź z drugiej strony nie wiem, kto w tamtym czasie był większym głupcem – ty czy ja. W końcu chciałeś uciec przede mną na drugi koniec świata. Ale wróciłeś. Do mnie. Dla mnie. Nawet nie wiesz, jak byłem szczęśliwy z tego powodu.

Podnoszę telefon leżący obok i patrzę na wyświetlacz. Jedno połączenie nieodebrane od Tsukasy. Nie mam ochoty z nikim rozmawiać, nie dzisiaj. Dlatego wyłączam urządzenie i wstaję z parapetu. Też lubiłeś tam siadać i obserwować świat za oknem. Może dlatego tak bardzo przywiązałem się do tego miejsca. Wszystko mi ciebie przypomina…

Boże, wybacz. Nigdy Cię o nic nie prosiłem, o nic nie błagałem. Dlatego spełnij to jedno małe życzenie. Prześlij mu.. powiedz mu, że go kocham. Że za nim tęsknię i przepraszam. Że nie mogę bez niego żyć. Tylko tyle pragnę. Chcę, by wiedział; może wtedy moja dusza będzie choć trochę spokojniejsza.

Podchodzę do szafy, wyciągam z niej parę spodni i jakiś ciepły sweter. Przebieram się w te ciuchy i idę do przedpokoju, lecz nagle się zatrzymuję i rozglądam wokół siebie. Wydawało mi się przez chwilę, że czuję twój zapach. Ale to niemożliwe, prawda? Nakładam szybko płaszcz oraz buty i wychodzę z mieszkania zabierając ze sobą pieniądze i klucze. Na zewnątrz jest niesamowicie zimno, a płatki śniegu giną mi we włosach. Może i wszystko dookoła wygląda pięknie pod białym płaszczem, ale ja tego nie potrafię dostrzec. Nie potrafię się znowu tym zachwycić, od kiedy ciebie już nie ma. Choć może to egoizm z mojej strony.

Po drodze wstępuję do kwiaciarni, by kupić ci bukiet niezapominajek. Pamiętam, jak bardzo je lubiłeś. Mówiłeś, że każdy kwiat coś oznacza, chce coś przekazać. Wtedy nie znałem znaczenia niezapominajek, a teraz już wiem. ,,Nie zapomnij o mnie.” To to chciałeś mi przekazać. O to tak bardzo się bałeś.

Ponownie tracisz wszystkie cenne rzeczy, jedna po drugiej.

W tym bezsennym mieście, gwiazdy nie ozdabiają nieba.

Ulica jest zatłoczona, ale ja się czuję jakbym był na niej sam. Nikt mnie nie rozumie; mojej samotności, mojego cierpienia. Idę powoli przed siebie. Pewnie byłoby szybciej, gdybym pojechał autobusem, lecz wolę się przejść. Może to trochę głupie, ale czuję się tak, jakbym był bliżej ciebie.

"Nie ma tu nikogo..."

Byłeś pełen wiary w ten świat, mimo wszystkich jego niedoskonałości. Podziwiałem cię za to. Ja tak nie potrafiłem i nadal nie potrafię. Wojny, głód, bieda… Jak mogłeś wierzyć w coś takiego? Zawsze mnie to zastanawiało.

Chciałbym tak jak ty usłyszeć piosenkę o świecie..

Chciałbym pokazać ci światło tego świata...

W końcu docieram do bramy cmentarza. Na sam jego widok mam ochotę wybuchnąć płaczem; w końcu to tu cię złożono. Przełamuję się jednak i po chwili czuję, jak nogi prowadzą mnie wąską alejką między grobami. Twój widzę już z daleka; biały marmur jest łatwy do zauważenia na tle ciemnej zieleni sosny nie pokrytej do końca śniegiem.

- Przyszedłem…

Ciekawe czy się cieszysz z tych odwiedzin. Co byś mi teraz powiedział, gdybyś mnie zobaczył?

Pamiętasz nasz ostatni wspólny dzień? Przypominasz go sobie, Zero? Padał śnieg i pokrywał cały świat. Pokłóciliśmy się wtedy o jakąś drobnostkę. Byłem zbyt uparty, by przyznać ci rację…

- Patrzysz na ten świat przez pryzmat bólu, Hizumi – powiedziałeś i wyszedłeś, nie chcąc się ze mną dłużej kłócić.

Może gdybym natychmiast wziął sobie te słowa do serca, pobiegł bym za tobą. Może udałoby mi się zmienić przyszłość…

Ponieważ twoje serce jest przy mnie, chciałbym cię zatrzymać.

Nie pobiegłem. Nie zatrzymałem cię. Modlę się o to, żebym nigdy nie odebrał tamtego telefonu. Wiadomość o tym, że nie żyjesz była niczym cios prosto w serce. Nawet nie wiesz, jak wtedy cierpiałem i jak nadal cierpię.

- Bardzo mi przykro, ale potrącił go samochód…

W tamtym czasie nienawiść do ludzkości wypełniła mnie całego.

- Kocham cię Zero – szepczę klęcząc przy nagrobku.

W końcu jestem na tyle dojrzały by ci to powiedzieć. Szkoda tylko, że ty tego nie słyszysz.

Ponownie tracisz wszystkie cenne rzeczy, jedna po drugiej.

W tym bezsennym mieście, gwiazdy nie ozdabiają nieba.

Wtedy też padał śnieg…