Pokażę ci moją przeszłość 1

Zaczęłam kolejną operę mydlaną a poprzednich nawet nie skończyłam.. Mam nadzieję, że się spodoba. Pomysł zaczerpnęłam z mangi Golden Days.

Pairing: Aoi x Uruha

Gatunek: dramat, sci-fi

Ostrzeżenia: podróżowanie w czasie

Młody chłopak przedzierał się szybko między ludźmi na ulicy. W tej chwili czas dla niego był zbyt cenny, by móc sobie pozwolić na chwilę zwłoki. Gdy dotarł do szpitala, był już lekko zmęczony, lecz nie zwalniał tempa. Nie czekał na windę tylko wszedł po schodach na odpowiednie piętro i puścił się biegiem przed siebie. Stanął zdyszany przed białymi drzwiami, poprawił szybko ubranie oraz sterczące włosy i wszedł do środka. Na łóżku leżał stary mężczyzna oddychający ciężko przez maskę. Jego pomarszczona skóra była tak blada, że przypominała pergamin przez który prześwitywała siatka żył. Wyglądał tak krucho, jakby za chwilę miał odejść na zawsze z tego świata.

– Cześć dziadku – powiedział chłopak i podszedł do łóżka, siadając na krześle obok niego.

Stary mężczyzna otworzył oczy, a jego twarzy jakby się rozjaśniła. Wyciągnął drżącą rękę w stronę wnuka i dotknął jego ramienia. Drugą podniósł do twarzy i ściągnął maskę.

– Witaj Kouyou – przywitał wnuka. – Długo mnie nie odwiedzałeś.

– Wybacz, miałem dużo nauki w szkole – powiedział chłopak. – Były egzaminy i nie miałem kiedy przyjść.

– Rozumiem… - mężczyzna odkaszlnął głośno, a jego oddech stał się świszczący. – Twoja matka była tu wczoraj. Nie wyglądała najlepiej, lepiej się nią zajmij.

– Dobrze, dziadku – Kouyou ścisnął pomarszczoną dłoń. – Obiecuję.

– Dobre z ciebie dziecko – starszy pan uśmiechnął się lekko i pogłaskał wnuka po głowie. – Mam coś dla ciebie.

– Dziadku, naprawdę nie musisz – chłopak zaprzeczył momentalnie.

– Ale chcę – mężczyzna trwał uparcie w swoim postanowieniu. – Jeśli chcesz to potraktuj to jako zaległy prezent na osiemnaste urodziny.. Wybacz, że ci wtedy niczego nie dałem.

– Przecież byłeś w szpitalu. Twoje zdrowie jest ważniejsze niż jakieś urodziny!

– Widzisz ten futerał w rogu pokoju? – spytał starszy pan. – Przynieś mi go tutaj i otwórz.

Kouyou zrobił tak, jak chciał dziadek. Umieścił futerał na krześle i podniósł wieko.

– Dziadku, to przecież..!

– To moja pierwsza akustyczna gitara, którą dostałem za młodu.. – mężczyznę złapał duszący kaszel. Gdy przeszedł, odetchnął parę razy i kontynuował: - Dostałem ją od mojego brata. Chciałbym teraz ci ją podarować.

– Ja naprawdę nie mogę – zaprotestował chłopak. – To twoja własność.

– Dlatego właśnie chcę, żebyś to ty ją miał.

Drżącymi rękami Kouyou wyciągnął gitarę ze środka i przyjrzał się jej z bliska. Mimo tylu lat, nadal była w dobrym stanie. Widać było, że była dla kogoś droga i szanowana.

– Dziękuję – chłopak spojrzał z wdzięcznością na dziadka.

Chciał odłożyć gitarę do futerału, ale w oczy rzuciło mu się zdjęcie leżące na jego dnie. Wyciągnął je i przyjrzał mu się z bliska. Były na nim dwie osoby; w jednej z nich rozpoznał swojego dziadka. Wyglądał wtedy młodo, chyba musiał mieć niewiele ponad dwadzieścia lat. Kouyou widział sporo zdjęć mężczyzny i musiał przyznać, że jego dziadek wyglądał świetnie z tą całą masą kolczyków i czarnymi włosami.

– Kto to taki? – spytał chłopak, podsuwając zdjęcie starszemu mężczyźnie i pokazując osobę obok niego.

Dziadek rzucił okiem na kawałek pożółkłego papieru i twarz natychmiast mu stężała. Wyglądał, jakby przypomniało mu się coś bolesnego, a Kouyou momentalnie poczuł wyrzuty sumienia.

– Wybacz, nie chciałem…

– Nic się nie stało – smutny uśmiech zagościł na pomarszczonej twarzy. – To ktoś, kogo kiedyś kochałem.

– Myślałem, że kochałeś babcię – odparł Kouyou, nie będąc zbytnio zaskoczonym tym wyznaniem.

– To było na długo zanim ją poznałem – rzekł starszy pan. – Na długo..

Chłopak przyjrzał się jeszcze raz mężczyźnie stojącemu obok dziadka i stwierdził, że wyglądają podobnie nie licząc tego, że Kouyou miał wydatniejsze usta i dłuższe włosy o ciemniejszym odcieniu blondu.

– Jak się nazywał? – spytał z ciekawości.

– Uruha..

Zapadła między nimi niewygodna cisza. Kouyou zastanawiał się czy aby nie uraził czymś dziadka, bo starszy pan wyglądał tęsknie przez okno nie zwracając na niego większej uwagi. Westchnął ciężko i przeklął siebie w myślach za nadmierną ciekawość.

– Będę iść, dziadku – oznajmił po chwili, nie chcąc się dłużej narzucać.

– Zostań jeszcze trochę – poprosił mężczyzna, odwracając pomarszczoną twarz w stronę wnuka. – Zagraj mi coś.

– Ale wiesz dziadku, że ja już..

– Wiem, ale proszę. Ten jeden ostatni raz…

Kouyou miał dziwne wrażenie, że za tymi słowami kryje się coś głębszego. Zupełnie jakby dziadek nie miał nadziei na wyzdrowienie, jakby oddalił tą opcje od siebie już dawno temu. Przełamał się i wziął gitarę na kolana, by musnąć delikatnie palcami metalowe struny, które wydały z siebie ciche brzmienie. Chłopak chwycił pewniej instrument, który okazał się być nastrojony, i zaczął grać ulubioną melodię dziadka, która była już dosyć stara. Monotonna, smutna, ale jednak piękna.

Stary mężczyzna zamknął oczy, a jego ręka zaczęła wystukiwać na łóżku rytm w takt muzyki. Zupełnie tak, jakby zatracił się w melodii. Lecz czar prysł, gdy rozległo się pukanie do drzwi i chwilę później do sali wkroczyła pielęgniarka, a Kouyou momentalnie przestał grać.

– Dzień dobry panie Shiroyama – kobieta odezwała się ciepłym głosem. – Czas na badania.

Chłopak uścisnął w pożegnaniu rękę dziadka, życząc mu powrotu do zdrowia, schował gitarę do futerału i wyszedł, wymijając pielęgniarkę w drzwiach.

***

Następnego dnia Kouyou znowu przyszedł do szpitala z gitarą na ramieniu. Chciał znowu zagrać coś dziadkowi. Tym razem również wszedł po schodach; nie chciał czekać na windę. Gdy stanął w drzwiach sali, z zaskoczeniem odkrył, że łóżko jest puste a obok niego siedzi jego matka ubrana cała na czarno. Natychmiast zorientował się o co chodzi i wielki smutek wkradł się do jego serca.

– Mamo…

Kobieta spojrzała na syna oczami pełnymi łez, a on nie mogąc znieść tego widoku, podszedł do niej i ją przytulił.

– Mamo.. Nie płacz – powiedział łagodnie i pogłaskał ją po plecach.

– Zostawił list dla ciebie – powiedziała kobieta zachrypniętym od płaczu głosem i wcisnęła synowi kopertę w rękę.

Co dziadek chciał mu przekazać? Co mu zostawił w liście? Nie mógł teraz go otworzyć; w końcu jego matka go teraz potrzebowała i uznałaby to za brak szacunku.

Kouyou zauważył, że do sali wślizgnął się niepostrzeżenie młody lekarz i stał spokojnie w kącie dlatego wypuścił kobietę z objęć i stanął obok niej, czekając na to co powie mężczyzna.

– Pani Takashima, bardzo mi przykro z powodu tak wielkiej straty – doktor wyrecytował utartą formułkę i dla lepszego efektu przybrał zbolały wyraz twarzy.

Kobieta skinęła lekko głową, ale nic nie powiedziała. Ten lekarz irytował ją tak samo jak syna i chciała, żeby zniknął jej z oczu jak najszybciej.

– Czy mogłaby pani pójść ze mną na chwilę odebrać rzeczy pana Shiroyamy?

Pani Takashima wstała z krzesła i muskając delikatnie rękę syna, wyszła za młodym mężczyzną. Kouyou, korzystając z okazji, że jest sam, usiadł na krześle, otworzył kopertę i wyciągnął ze środka list. Data w prawym górnym narożniku świadczyła o tym, że został napisany poprzedniego dnia.

Drogi Kouyou,

Dobrze pamiętam ten dzień, gdy przyszedłeś na świat. Nawet nie wiesz, jak się wtedy cieszyliśmy.. Jak się babcia cieszyła. Szkoda, że nie zdążyłeś jej poznać, była naprawdę złotą kobietą. Dlatego właśnie postanowiłem napisać ten list. Żebyś poznał moją przeszłość, historię mojego życia. Coś mi podpowiada, że nie będę miał więcej okazji, dlatego właśnie sięgnąłem po długopis.

Kai…Ruki…Reita... i Uruha. Moi przyjaciele z lat młodości i zarazem koledzy z zespołu. Z nich wszystkich żyje już tylko Kai. Tak bardzo za nimi tęsknię… Byliśmy sławni, bardzo sławni. Jednak w obliczu starości, a raczej śmierci, sława jest niczym. Nikt już o nas nie pamięta. O naszej egzystencji świadczą tylko stare nagrania i płyty, jakie wydaliśmy. Może to nie do tego dążyłem jednak przez całe życie.

Zespół, który założyliśmy, miał być naszą odskocznią od życia codziennego. Dla mnie stał się sacrum, w którym się zatraciłem. Lecz po paru latach zniszczyłem to. Zniszczyłem tą przyjaźń swoim egoizmem. A potem poznałem twoją babcię. Nigdy jej nie powiedziałem prawdziwych uczuć i nawet na pewien sposób ją kochałem, lecz to nie było szczęście…

Widzę już Reitę i Rukiego. Machają do mnie…Może mi przebaczyli?

Kouyou ścisnął kopertę w ręce. Jego dziadek od początku był nieszczęśliwy, a on nic z tym nie zrobił. Czytając ten list czuł, że trochę bardziej rozumie starszego mężczyznę. Ale z drugiej strony się zawiódł. Dziadek wspomniał na początku, że opowie mu swoją przeszłość, lecz temat nie został zbytnio rozwinięty. Co przyjaciele mieliby my przebaczyć? Co dziadek zniszczył?

Odwrócił kartkę na drugą stronę i znalazł tam jakiś adres. Sam adres bez żadnego choćby wyjaśnienia. Kouyou zauważył, że wymieniona ulica była całkiem niedaleko i momentalnie podjął decyzję. Wypadł na korytarz i puścił się biegiem wzdłuż niego, potem aż po schodach do wyjścia. Biegł tak długo rozglądając się szybko po drodze, aż nie dotarł pod wskazany adres. Stał teraz na wprost małego klockowatego domku z furtką. Kouyou zawahał się przez chwilę, ale wyciągnął rękę i pchnął furtkę, a później podszedł aż do drzwi, w które zastukał już bez wątpliwości. Czekając, aż drzwi się otworzą, zastanawiał się po co dziadek wysłał go do tego miejsca. Nie wyglądało na specjalnie ważne, a raczej na zwykłe.

– W czym mogę pomóc? – chłopak momentalnie powrócił na ziemię i skierował całą swoją uwagę na osobę, która mu otworzyła drzwi.

Był to siwy mężczyzna koło siedemdziesiątki z laską u boku, trzęsącymi się dłońmi i pomarszczoną twarzą.

– Bardzo przepraszam. Przysłał mnie dziadek – odparł Kouyou, ale widząc nierozumiejące spojrzenie mężczyzny dodał szybko: - Yuu Shiroyama. Znał go pan?

– Czy go znałem? – starszy pan uśmiechnął się szeroko. – Trudno było go nie znać. Wejdź do środka.

***

– A więc nie żyje…

Kouyou siedział na krześle w kuchni Kaia i pił ciepłą herbatę.

– Czy mógłby…czy mógłby mi pan coś powiedzieć o dziadku? Wspomniał w liście, że coś zepsuł i nie wiem do końca o co chodziło. Proszę mi wybaczyć ciekawość.

– Ach – Kai westchnął przeciągle. – Zakochał się w kimś nieodpowiednim.

Mimo usilnych starań, Kouyou nie udało się wyciągnąć z mężczyzny kto to był. Pół godziny później wyszedł z domu Yutaki bardzo zawiedziony. Liczył na to, że dowie się czegoś więcej, czegoś bardziej użytecznego. Idąc ulicą, zastanawiał się nad tym, co by to było gdyby poznał dziadka za jego młodości. Jaki był naprawdę? Jakie sekrety skrywał?

W tym momencie Kouyou zobaczył jasne światło, a później wylądował całym ciężarem na chodniku i futerałem na plecach.

– Nic ci nie jest?

Chłopak spojrzał w górę i zobaczył nad sobą uśmiechniętą, przystojną twarz młodego mężczyzny, prawdopodobnie po dwudziestce. Miał czarne włosy, kolczyk w wardze i wyglądał jak…

– Dziadek?!