In the middle of nowhere

Miałam nic nie publikować, ale dzisiaj było mi bardzo źle i powstał ten tekst. Nie podoba mi się, no ale cóż. Nie betowany, bo nie dam mojej becie tego czegoś do sprawdzania -_-

Pairing: Shinya x Toshiya

Gatunek: angst (?)

Ostrzeżenia: brak

16 kwietnia 20** roku

Minęło parę lat, a my się zmieniliśmy. Czyż nie? Ja, z moim altruistycznym podejściem do ludzi i ty, wiecznie pomocny realista. Kiedyś byłeś bardziej szczęśliwy, więcej się uśmiechałeś. Co prawda, teraz też to robisz, lecz myślisz, że nie widzę w tym niczego sztucznego?

Teraz, po szesnastu latach znajomości, czuję ból. Patrząc na to z perspektywy czasu, chyba zawsze go czułem, lecz nigdy tak silnie. I nie wiesz, że masz z tym coś wspólnego. Ha, niby skąd byś miał? Nigdy ci nie powiedziałem tych najważniejszych rzeczy, które leżały mi na sercu, bo głównie chodziło o ciebie. To twoje szczęście stanowiło dla mnie pierwszeństwo. Chociaż raz, w chwili słabości, powiedziałem ci coś więcej. Powiedziałem ci o mojej samotności, o moich kontaktach z rodzicami, nawet o moich marzeniach. I nie wyśmiałeś mnie, tylko cierpliwie pocieszałeś. Ale nie licząc tego epizodu… Zawsze chodziło o ciebie.

Kiedy wszystko się zmieniło i zacząłeś coraz bardziej cierpieć? Ach, przypominam sobie. To przez nią. Przez twoją byłą dziewczynę. Otworzyłeś się przed nią, powiedziałeś wszystkie swoje sekrety, a ona cię zdradziła. Porzuciła jak śmiecia, który już do niczego się nie przyda. I wtedy pierwszy raz zwróciłeś się do mnie. Chciałeś wiedzieć dlaczego to zrobiła, co czuła. W końcu przyjaźniłem się z tą dziewczyną. Jeszcze tego samego dnia porozmawiałem z nią i dowiedziałem się, że cię nie kochała. Że wolała innego. I właśnie dlatego twoje późniejsze związki kończyły się zanim zdążyły się zacząć.

Od tamtej chwili zaczęliśmy spędzać ze sobą trochę więcej czasu. Zbliżyliśmy się do siebie, jeśli można to tak nazwać. Bo gdy przebywaliśmy w towarzystwie innych ludzi, nie zwracałeś zbytnio na mnie uwagi. I to wcale nie było celowe. Po prostu byłeś duszą towarzystwa, wszyscy cię lubili. Lubiłeś rozmawiać z ludźmi, żartować, wygłupiać się.. Tyle że w większości przypadków to nie było ze mną.

Powiedz mi, wiesz czym jest zazdrość? Bo wydaje mi się, że to chyba czułem, gdy inni mieli z tobą więcej kontaktu niż ja. Ale czego się spodziewać po introwertyku i outsiderze. Wolałem trzymać się z boku i patrzeć na ciebie, czuwać nad tobą i pomagać ci zbierać szczątki twego złamanego serca, gdy ktoś znowu cię zranił. Bo tylko od tego byłem – przyjacielem od zwierzeń. Szkoda tylko, że nie pomyślałeś, że czułem twój ból razem ze swoim. Że na swój sposób niszczyłeś mnie od środka.

Nie obwiniam cię o nic. Chyba nawet nie potrafiłbym. Tylko…tylko czasem chciałbym z tobą być, ale nie jako znajomy, przyjaciel, czy kolega z zespołu. Lecz to raczej nierealne, prawda? Jakże bym mógł równać się z kobietami, które cię otaczają? Nie jestem już taki, jaki byłem prawie dwadzieścia lat temu. Przybyło mi zmarszczek, straciłem coś ze swojej urody. Nie przyciągam już tak wzroku jak dawniej. Na tobie czas również odbił swoje piętno, lecz mam wrażenie, że wyglądasz coraz lepiej. Toshimasa Hara – łamacz niewieścich serc..

Mimo że prawie zawsze było mi źle, uśmiechałem się dla ciebie. Wiedziałem i nadal wiem, jak to na ciebie działa. Że czujesz się spokojniejszy. Ale przecież tak nie będzie wiecznie. Wiem, że kiedyś założysz własną rodzinę; będziesz miał cholernie ładną żonę i dzieci. Myślisz, że nie jestem tego świadomy? Jeśli doczekam tej chwili, najprawdopodobniej wyjadę. Nie wytrzymałbym tego widoku i tej myśli, że nie jesteś mój. W końcu jestem tylko przyjacielem. Nikim więcej… Nikim…

To tak boli. Wiesz co Toshi? Dzisiaj doszedłem do wniosku, że nie wiem do czego zmierzam. Przecież nic nie zostawię po sobie. Nikt za mną nie zatęskni, nie zapłacze. Może Kyo napisze o mnie smutny tekst i zaśpiewa, ale coś mi mówi, że reszty by to nie obeszło. Jestem na środku ścieżki prowadzącej donikąd. Żyję przeszłością i teraźniejszością, bo przyszłość jest dla mnie zbyt przerażająca. Wiem co ze sobą niesie, nie jestem taki głupi za jakiego mnie uważacie. Nie obchodzi mnie wasze zdanie. I tak przychodzicie do mnie tylko wtedy, kiedy czegoś potrzebujecie. Tylko Kyo tego nie robi. On nigdy mnie nie obarczał swoimi problemami.

Może czas już odejść? Pomyśleć nareszcie o sobie i pojechać na zasłużony odpoczynek z dala od ludzi? Ciekawe czy ktoś by mnie szukał… To raczej nierealne. Bo przecież jestem nikim.

In the middle of nowhere

With no reason to live

The increasing pain

Makes it hard to breathe

Love

Pain

Loneliness

And hate*

***

Toshiya zwinął swoją kurtkę w kłębek i podłożył pod głowę, sadowiąc się wygodniej na siedzeniu. Czekała ich kilkugodzinna podróż autokarem do następnego miejsca ich koncertowania, więc należało się wyspać. Zanim zamknął powieki, spojrzał jeszcze na Kaoru, który tłumaczył coś zaciekle Daiowi  na czele, na Kyo, który siedział ze słuchawkami na uszach i oglądał coś na swoim telefonie, i na Shinyę który pisał i kreślił w swoim zeszycie.

Shin-chan…Toshiya uśmiechnął się do siebie. Podziwiał Shina za jego siłę ducha i gotowość do pomocy innym. Wiedział, że mógł liczyć na perkusistę, który zawsze potrafił go wysłuchać, choć z drugiej strony strasznie się martwił o niego. Ostatnimi czasy Shinya trochę schudł i zmizerniał. Pod jego oczami pojawiły się sine cienie, a oczy straciły dawny blask. Zupełnie jakby przeżywał jakieś wewnętrzne cierpienie. Za każdym razem, gdy usiłował się dowiedzieć, czy coś się stało, dostawał w odpowiedzi: Ale o co ci chodzi, Totchi? Gdy Shin chciał, potrafił być uparty.

Zanim Toshiya się spostrzegł, zasnął zmęczony dzisiejszym dniem. Obudził się dopiero po dwóch godzinach, gdy autokar zatrzymał się na parkingu, a reszta wyszła się przewietrzyć, by mieć siły do dalszej podróży. Wstał z miejsca i skierował się do wyjścia. Mijając miejsce Shina, zauważył na siedzeniu zamknięty zeszyt. Wiedział, że nie powinien, ale ciekawość była silniejsza. Wziął go do ręki i otworzył. Nie znajdowało się w nim wiele; parę rysunków i wklejonych zdjęć. Kartkując zeszyt, dotarł do czegoś, co wyglądało jak wpis z pamiętnika. Miał dzisiejszą datę. Przepraszając w duchu Shina, zaczął czytać. Wyraz jego twarzy zmieniał się z każdym zdaniem. Gdy padło imię basisty, nie mógł uwierzyć w to co widzi. Czuł się tak, jakby dostał czymś ciężkim w głowę.

- Nie czytaj! – krzyknął rozpaczliwie Shinya, który właśnie wszedł do autokaru.

Rzucił się szybko w stronę Toshiyi i wyrwał mu zeszyt z ręki.

- Jak mogłeś… - powiedział roztrzęsionym głosem i wybiegł na zewnątrz.

Basista stał jeszcze przez chwilę w miejscu, przetwarzając w głowie to, co właśnie zaszło, póki z transu nie wyrwał go głos Kyo pytający, gdzie pobiegł Shinya, skoro zaraz mieli ruszać.

- Widziałeś, w którą stronę się udał? – spytał wokalisty, a ten wskazał palcem kierunek.

Wyszedł z autokaru i udał się śladem Shina, rozglądając się dookoła, aby go przypadkiem nie pominąć. Znalazł dopiero perkusistę w ślepej uliczce między dwoma domami. Shinya płakał i rozrywał zeszyt na części rozrzucając kawałki papieru wokół siebie.

- Shin-chan…

- Nie podchodź do mnie – mężczyzna zauważając basistę, zaczął się cofać, aż jego plecy natrafiły na ścianę. – Wiem co sobie teraz myślisz.

- Wcale nie wiesz – zaczął Toshiya, ale Shinya mu przerwał.

- Przepraszam! Przepraszam, że nie jestem kobietą! Przepraszam, że cię zawiodłem jako przyjaciel, przepraszam, że nie wyglądam już tak jak kiedyś i przepraszam, że nie potrafię zmienić swoich uczuć!

Toshiya prawie westchnął. Wszyscy w zespole wiedzieli, że Shinya ma bardzo niską samoocenę, choć wyglądał świetnie.

- Więc to wszystko… To wszystko jest prawdą? – spytał.

- Tak – odparł Shin, zwieszając głowę.

- Wybacz, o niczym nie wiedziałem – przeprosił basista.

- I lepiej by było, gdyby tak zostało. Przecież to i tak nic nie wniesie – prychnął perkusista.

- A więc chcesz czekać następne szesnaście lat?

Shinya popatrzył na niego wielkimi oczami, niepewny czy usłyszał dobrze.

- Czasem nachodziły mnie pewne myśli. O tobie – przyznał Toshiya.

- Daj spokój. Nie rujnuj sobie życia przeze mnie. Ożeń się, załóż rodzinę.. Tak będzie lepiej.

- Pozwól mi być z tobą pośrodku tej nicości. Pozwól mi nadrobić wszystkie lata cierpienia.

______________________________________________________________________________

W środku pustkowia

Bez powodu do życia

Wzrastający ból

Sprawia, że ciężko oddychać

Miłość

Ból

Samotność

I nienawiść*

Krótki wierszyk mojego autorstwa. Wymyślony i napisany po angielsku i wg mnie lepiej brzmi właśnie w tym języku :)