The final

Nie planowałam napisać nic takiego, naprawdę. Ale dzisiaj znalazłam piosenkę Dirów The Final (osobiście wolę starą wersję) i tak mi się spodobał jej tekst, że postanowiłam go ubrać w otoczkę opowiadania. Moim celem było wzruszenie Was, więc jeśli mi się udało to będę szczęśliwa :)

Jeśli mi się uda, może jeszcze dzisiaj wstawię dłuższą od tego komedię.

Prosiłabym o słuchanie tego przy czytaniu:

http://www.youtube.com/watch?v=2X38H6Zvyr4

(DIR EN GREY - The Final)

Pairing: Kyo x Shinya

Gatunek: angst

Ostrzeżenia: tekst depresyjny, samobójstwo (niejednoznaczne), w tekście zostało wykorzystane tłumaczenie piosenki z tekstowo.pl

Utracony cel, który znika sprzed oczu. Czym wtedy się staje życie? Ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie, bo mam tyle hipotez, że nie wiem, która jest najlepsza. Nie potrafię pisać na zawołanie, nie jestem maszyną. Do tego potrzebna jest wena, która jak na ironię przychodzi dopiero wtedy, gdy jest naprawdę źle. Może dlatego moje teksty są tak pesymistyczne, a zakończenia w nich nie są szczęśliwe. Dlatego za każdym razem, gdy ktoś mnie zrani, widzę wtedy jakieś pokrętne wyjaśnienie, a słowa nabierają sensu i zostają przelane na papier.

Dlaczego wszyscy, którzy są dla mnie ważni, odchodzą? Wymykają mi się z rąk jak piasek przesypujący się przez palce. Za mało ich kochałem? Powinienem im okazywać więcej uczucia? Ale ja nie potrafię… Tyle razy mnie zraniono, że fałszywy wizerunek strasznego Kyo, który jest skryty, małomówny i odpychający, stał się w końcu prawdziwy. A dawniej taki nie byłem. Co się ze mną stało?

Lecz teraz w mych dłoniach nie ma już nic. Nie ma ludzi, nie ma miłości, nie ma celu. Jest tylko pustka, która coraz bardziej się powiększa jak kwiat. Piękny, pusty pąk, który rozwija swoje płatki.

Koniec.

Z każdym rokiem przybywa tych płatków coraz mniej, lecz stale. Każdy z nich symbolizuje straconą osobę, dla której już nie jestem ważny. Przecież dla tego drugiego Kyo to nic nie znaczy. W końcu według innych musi cierpieć, żeby napisać coś naprawdę dobrego. Nikt nie pyta czemu, dlaczego. Po prostu tak jest. Więc dlaczego zmieniam się w manekina, który nie wie, co to uśmiech? Dlaczego nie potrafię się już śmiać? Mam już dość… Nie potrafię tak dłużej. Mój umysł jest zbyt straszny, nawet jak na mnie i nie chcę do niego wracać. Chcę znowu być taki jak dawniej. Bez zdziwionych spojrzeń czy stereotypów. Bo przecież jeśli zrobię coś, co nie pasuje do Kyo, zostanie to odebrane przez innych jako dziwne, nienormalne. „Tooru by tego nie zrobił.” Nie. Nie wrócę do tego. Nie do więzienia w moim umyśle.

Pokonany masochista, który nie jest w stanie sięgnąć jutra.

Ale nie jestem w stanie niczego zmienić. Za daleko zabrnąłem, za bardzo się starałem dopasować do oczekiwań ludzi. Jestem tym, kim zawsze się bałem być – Kyo. Nie istnieje już Tooru Nishimura. Nie ma go od dawna. Jego dawne ciało zastąpił inny twór prowadzący do zniszczenia. Lecz tego nie chcę. Nie chcę być osobą ukształtowaną przez innych. To czego pragnę, to życie.

 Samobójstwo jest dowodem życia.

Więc nawet, jeśli mam w dłoniach ludzi, których powinienem kochać, oni uciekną i nie pozostanie po nich nic. Nie ma nikogo, kto by sobie poradził z Kyo. Nawet ty tego nie potrafiłeś, Shinya. I nawet jeśli będę sobie wmawiał, że istnieje sens życia, będzie on dla mnie obcy, pusty. Piękny kwiat, który jest nicością.

Nie mogę więc żyć,

Nie mogę więc żyć,

Patrząc, jak utracone rzeczy...

Shinya…

Nie mogę więc żyć,

Nie mogę więc żyć,

...Nie mogą się narodzić...

Czemu mi to zrobiłeś?

Nie mogę więc żyć,

Nie mogę więc żyć,

...Jeszcze tylko dowód życia...

Przecież cię tak kochałem.

Nie mogę więc żyć,

Nie mogę więc żyć,

...Piosenka, której nikt nie chce mieć...

Lecz ty mnie nie chcesz. Nie chcesz… Więc nie ma sensu. Żadnego. Dlatego pragnę żyć. Żyć tak jak ja chcę.

Skończmy z tym... Koniec.

Żegnaj.

Niech rozkwitnie zamknięty pączek...

Bo samobójstwo jest dowodem życia.