Abyss

Pisałam to przy słuchaniu Abyss i Horizon, więc gdzieś w połowie zgubiłam nastrój opowiadania. Chyba naprawdę nie potrafię napisać z nimi fika, który w 100% kończyłby się radośnie...

Cóż, Kita, to nie jest opowiadanie, które chciałam wstawić, a tym bardziej nie wiem, czy data urodzin, którą podałaś jest prawdziwa, dlatego potraktuj to jako urodzinowe opowiadanie :) Miało być Tsuzuku x Mia, ale nie zdążyłam.

Pairing: Zero x Hizumi

Gatunek: angst? jak dla mnie nie jest smutne…

Ostrzeżenia: brak

Piękne niebo. Piękny dzień. Piękny świat. Piękno, które otacza nas dookoła, ciągle, zawsze i codziennie. A jednak zawiera jakąś brzydotę, która niszczy właściwe postrzeganie rzeczy. Hiroshi wiedział o tym, a jednak ciągle uważał świat za coś brudnego, a życie za konieczność, z którą nie można robić nic, bo samobójstwo jest oznaką słabości. Może właśnie dlatego był tak pesymistycznym człowiekiem, którego słowa często nie były pozbawione ironii i złośliwości. U Yoshidy był to naturalny mechanizm obronny, który chronił wokalistę przed zranieniem ze strony innych ludzi, ale jednocześnie nie pozwalał na zbliżenie do drugiego człowieka. Mimo tego Michi ciągle starał się sforsować tę ścianę z betonu. Próbował wszelkich sposobów: od rozmowy po krzyki i czyny. Niestety, to wszystko odbijało się od Hizumiego, nie pozostawiając żadnej rysy. Ale Zero próbował i próbował, nie chcąc się poddać. Za bardzo zależało mu na wokaliście, który zamieniał się powoli w mizantropa. Dlatego właśnie teraz śledził Hizumiego, jadąc za nim samochodem. Normalnie tego nie robił, ale Hiroshi powiedział wcześniej coś, co zaniepokoiło basistę. Zero chciał się  przekonać, że wokalista dotrze bezpiecznie do domu. Oczywiście utrzymywał stosowny dystans, żeby Yoshida wcale się nie zorientował. Tak przynajmniej myślał, dlatego bardzo się zdziwił, gdy czarna Honda zjechała na parking przed supermarketem i tam się zatrzymała. Michi zaparkował parę miejsc dalej i zerknął przez okno, by zobaczyć, co zrobi Hizumi. Ten za to wysiadł z samochodu i skierował się w stronę basisty, by otworzyć drzwi po stronie pasażera i władować się na wolne miejsce.

- Czemu mnie śledzisz? – fuknął.

- Nie śledzę – odparł spokojnie Zero. – Jedynie jadę w tym samym kierunku co ty.

Hizumi prychnął pod nosem i zmarszczył brwi.

- Masz mnie za idiotę? – warknął.

- Nie – basista powstrzymał się od powiedzenia prawdy.

- Więc z łaski swojej, przestań się bawić w prywatnego detektywa.

- Gdybyś wcześniej nie wymienił z milion sposobów na popełnienie samobójstwa, to-

Głośny śmiech przerwał tłumaczenie Zero. Taka reakcja nie była niepożądana, ale wprowadzała element dezorientacyjny, bo przecież nie było w tym nic śmiesznego.

- Chcesz mi wmówić, że się o mnie martwiłeś? Doprawdy, zabawne.

Zero zacisnął sceptycznie usta i odwrócił od wokalisty wzrok. Nie podobało mu się podejście Hizumiego. Nie wierzył, że ktokolwiek mógłby się o niego martwić i basistę doprowadzało to do białej gorączki. Nie ważne, co Michi by zrobił, Hiroshi zawsze znajdował logiczne – według niego – wyjaśnienie dla zachowań Zero.

- Jak to tym razem wytłumaczysz? – spytał spokojnie Michi.

- Byłeś ciekaw dokąd jadę.

- Powiedziałeś, że do domu.

- Zostawiłeś coś w moim aucie.

- Odkąd je masz, nigdy do niego nie wsiadłem.

- Zauważyłeś bombę i chciałeś ją rozbroić? – zaryzykował Hizumi.

- Przyznaj, że nie potrafisz niczego wymyślić – Zero pokręcił głową. – Czemu nie chcesz mi wierzyć?

Yoshida zamilkł, a jego brwi zbiegły się na czole w wyrazie zamyślenia.

- Sam nie wiesz – odpowiedział sobie basista. – Nie znasz się na ludziach, Hizu. Potrafisz pisać piękne teksty i ładnie śpiewać, ale z interakcją międzyludzką jesteś na bakier – prychnięcie ze strony Yoshidy potwierdziło tylko tezę Michiego. – Sama muzyka nie wystarczy do życia.

- Mylisz się – odparł ostro Hizumi. – Wystarczy.

- To tylko nuty!

- Znowu się mylisz. Jest też obrazem. Czasem chciałbym doświadczyć pomieszania zmysłów, żeby zobaczyć to, czego nie można.

- To się nazywa synestezja.

- Gdy jest się dzieckiem, nazywa się rzeczy w prosty sposób. Im człowiek jest starszy, tym więcej słów poznaje i przez nie jego opisy sytuacji i zjawisk stają się coraz bardziej skomplikowane. Lecz nadal chodzi o to samo. Nie ważne ile mamy lat, nasze postrzeganie nie zmieni się przez słowa. Zmienią się tylko dobierane litery, ale znaczenie pozostanie takie samo. Tak więc nie ważne, w jak piękne słówka ubrałbyś kłamstwo, ono zawsze nim pozostanie – stwierdził filozoficznie wokalista. – Lecz komu to tłumaczę… Jesteś tak ograniczony, że niczego nie zauważasz.

W tym momencie Zero ogarnęła chęć wywalenia Hizumiego z samochodu na zbity pysk. Może i basiście zależało na Hiroshim, jednak nie był aż takim masochistą, żeby znosić dziecinne zachowania wokalisty. Przecież Michi nie miał nieskończonych pokładów cierpliwości.

- Zamknij się, Yoshida – warknął. – Zaczynam mieć powoli dość twojego pieprzenia.

- Nikt ci nie każe za mną jeździć, a tym bardziej mnie słuchać – Hizumi spojrzał na basistę wzrokiem pełnym wyższości.

- Niestety muszę – odparował Michi. – Nie zauważyłeś, że tylko ja z tobą wytrzymuję poza Tsukasą i Karyu? To ja spełniam twoje zachcianki, ja cię pilnuję i ja po ciebie przyjeżdżam z drugiego końca miasta, gdy nie jesteś w stanie dotrzeć do domu! Nie należy mi się trochę lepsze traktowanie?

- Nigdy niczego ci nie kazałem. Sugerowałem, prosiłem, a ty mogłeś odmówić. Dlatego zupełnie nie rozumiem twoich żali.

Było zupełnie tak, jak się spodziewał Zero. Hizumi był zbyt gruboskórny, by zrozumieć, co Michi ma na myśli. Wokalista wolał zamykać się we własnym świecie, gdzie ludzie nic nie znaczyli.

- Jeśli tak to ma wyglądać, to nie mamy o czym rozmawiać – odezwał się po chwili Zero, dając do zrozumienia, że nie chce już widzieć Yoshidy.

Jednak ten chyba nie pojął aluzji, bo nadal siedział na miejscu, bawiąc się zamkiem kurtki. Basista westchnął w duchu nad swoją głupotą, beznadzieją i brakiem gustu. Czemu akurat musiało paść na Yoshidę?

- Ja wiem – powiedział cicho Hizumi. – Wiem, że coś do mnie czujesz.

Michi powoli przeanalizował usłyszane słowa, ale zamiast zaciekawić się i spytać skąd wie, wolał dowiedzieć się czegoś innego.

- Wiedziałeś i pozwoliłeś mi się męczyć?

- Zero, to nie ma przyszłości. Spójrz na mnie, mam ciężki charakter i jestem niestabilny emocjonalnie, chcesz kogoś takiego? Śnię o czymś, czego nie mogę dostać i gonię za rzeczami, które nie są ważne w życiu.

Zadziwiające, jak od skakania sobie do gardeł, mogli przejść do tematu uczuć. Tematu, który prawie nigdy nie był poruszany.

- Na początku sam zadawałem sobie to pytanie – przyznał Michi. – Ale teraz jestem pewien – chcę cię takiego, jakim jesteś. Moje myśli są nieskładne jak twoja dusza, jednak ciągle w nich występujesz. Nie potrafię się pozbyć ciebie z mojej głowy i wcale nie chcę. Każdego poranka wyobrażam sobie, że jesteś u mojego boku… Nie mam fałszywej nadziei, więc jeśli mnie odrzucisz, nic się nie zmieni z mojej strony. Będę cię traktował tak samo, jedynie moje serce zamieni się w bryłę lodu.

Pierwszy raz od dawna Hizumi wyglądał na naprawdę poruszonego. Ten małomówny Zero odkrył w końcu swoje prawdziwe „ja”, stawiając na szali ich przyjaźń. Co w takiej sytuacji Hiroshi miał zrobić? Nie był aż tak wredny, żeby podeptać uczucia osoby dla niego ważnej, zresztą nawet o tym nie myślał. Jedyną opcją pozostawało…

- Zero – wokalista powiedział niemal prosząco, a basista spojrzał mu niechętnie w oczy. – Nie wiem, co mam zrobić.

- To dobrze.

- Dobrze? – zdziwił się Hizumi.

- To oznacza, że ci na mnie zależy. Inaczej bym się martwił – uśmiechnął się Michi, który nagle stwierdził, że tak naprawdę nic mu w wokaliście nie przeszkadza. – Poczekam, aż zdecydujesz. Do tego czasu będę ci powtarzał, jak bardzo mi na tobie zależy.

- Będę czekać na ten moment.

Hizumi pocałował nieśmiało Zero w kącik ust i wyskoczył z auta. Patrząc za Yoshidą, Michi stwierdził, że ta rozmowa dała niezwykle dużo. Kłamałby, gdyby zaprzeczył, że nie oczekiwał czegoś więcej, jednak był niezwykle zadowolony z rozwoju sytuacji. Hizumi go nie zwyzywał, nie uderzył i nie zmieszał z błotem, a był wyjątkowo miły i nawet przyjął częściowo jego uczucia. Czego więcej chcieć?

Nie miało znaczenia, że miłość basisty była uparta, wredna i miewała problemy natury egzystencjalnej. Ta miłość cierpiała na ślepotę i należała do niego.

I była mężczyzną.

A jej mechanizm obronny został w końcu sforsowany.