Synapse 2

Drugi rozdział tego krótkiego tworu. Ciekawe, jak go przyjmiecie.

- Dzięki za dzisiaj, Aiji – mówi Maya, a ja uśmiecham się lekko i żegnam się z nim.

Patrzę, jak wokalista zatrzaskuje drzwi i idzie w stronę swojego domu; dopiero wtedy stąd odjeżdżam.

Maya jest dobrym człowiekiem. Miłym, radosnym, trochę nadpobudliwym… Czasem ciężko mi z nim wytrzymać, lecz takich chwil jest mało. Tak, Maya to dobry wokalista. Co innego niż ty, Kirito. Całkowita jego odmienność. Dlatego cieszę się, że nie jestem już w Pierrot, że zespół się rozpadł. To nie miało przyszłości. Nie byłem w stanie pracować z kimś, kto tłamsił moje pomysły. Byłeś dla mnie zbyt despotyczny. Za bardzo wymagałeś perfekcji, przez co ciężko było cię zadowolić.

Wracam do pustego mieszkania, rzucam klucze na stolik w holu, a swoje kroki kieruję w stronę kuchni, by postawić wodę na kawę. Kiedyś nie było tu tak cicho… Kiedyś mieszkałeś ze mną. Nie było idealnie, to fakt, lecz było przyjemniej niż teraz. Mniej samotnie. Wiesz Kirito, że nadal pamiętam większość dobrych chwil? Sam sobie się dziwię, bo gdy odchodziłem, istniały dla mnie tylko te złe. A tych trochę było…

Powiedziałeś mi kiedyś, że będę żałować pewnych decyzji. Nie żałuję odejścia od zespołu, lecz odejścia od ciebie. Wiem, że brzmię jak hipokryta, bo z jednej strony pragnąłem się od ciebie uwolnić, a teraz to czego pragnę, to ty, lecz przecież miłość nie wybiera. Gdybym tylko mógł się od ciebie uwolnić, zrobiłbym to z chęcią. Ale nie potrafię.  Nie potrafię i nie chcę. Dlatego poszedłem wtedy na wasz koncert. Może to dziecinne, ale staram się być tam, gdzie ty. Naprawdę tak nisko upadłem? Sam cię odrzuciłem, a teraz byłbym gotów błagać cię na kolanach o to, byś pozwolił mi wrócić…Nie jestem jednak pewien, czy tego chcesz. Bo co mam zrobić? Podejść do ciebie i powiedzieć „chcę wrócić”? Skąd mam wiedzieć, że już nie ułożyłeś sobie życia? Jakkolwiek wizja, że mnie w nim nie ma, jest bolesna.

Co mam zrobić? Jak naprawić to, co zostało popsute? Może rozmowa by pomogła, lecz za bardzo boję się konfrontacji. Nie wiem, czego się spodziewać, czego oczekiwać. Byłeś jedyną osobą, której chciałem pozwolić poznać prawdziwego siebie. Ostatecznie byłeś tym, który wiedział najmniej i to z mojej winy. Bałem się, że mnie nie zaakceptujesz, że nie będę spełniał twoich wymagań… Lecz moje obawy okazały się płonne. To ja nie akceptowałem cię w pełni. Nie podobały mi się skarpetki, które leżały rozrzucone na podłodze. Nie podobała mi się rosnąca sterta naczyń w zlewie, bo nigdy nie miałeś czasu pozmywać. Ale rzeczą, która najbardziej mi przeszkadzała, był twój brak zrozumienia dla moich decyzji. Każda z nich, której nie aprobowałeś, tłamsiłeś w zarodku. Nie było już mnie. Byłeś tylko ty, a ja twoim dopełnieniem, całkowicie ci poddanym.

Psychologowie twierdzą, że póki się czegoś nie straci, nie można tego całkowicie docenić. Tak bardzo irytuje mnie świadomość, że mają rację… Cholerną, pierdoloną rację! Pożądam cię i pragnę. Nie potrafię już dłużej udawać, że wszystko jest w porządku. Więc Kirito, powiedz mi.. co mam zrobić?

Proszę, powiedz mi.

Bo sam już nie dam rady.