Voice

Rozdział "Play with me" jest już napisany do połowy (tak myślę), ale teraz wstawiam taki zapychacz.

NIE ZNAM TAK DOBRZE TYCH ZESPOŁÓW. Napisałam to opowiadanie jedynie dlatego, że mi się bardzo spodobały teksty piosenek "Voice" i "Smiling down", a że wiem, co się stało z K... Macie tego efekty. Dlatego fanów OOR i PTP proszę o niezjedzenie mnie żywcem. Wcale nie uśmiecha mi się pisanie o nieżywych osobach, lecz...teksty piosenek, zrozumcie ;.;

Pairing: Taka x K

Gatunek: angst

Ostrzeżenia: śmierć (we wspomnieniach)

Gdy cię poznałem, wszystko było piękne. Piękne słowa, gesty, czułości… Nie było rzeczy, której bym nie kochał. Nie wierzyłem, że spotkało mnie takie szczęście…że poznałem takiego przyjaciela. Bo nim tylko byłeś. Przyjacielem. Powinienem się cieszyć, prawda? Taka osoba to skarb. Mimo że byłeś wrednym gnojem, potrafiłeś wysłuchać, przytulić, pocieszyć. Dlatego cię pokochałem. Nie chciałem, lecz tak się stało. Zupełnie jakby jakaś niewidzialna magnetyczna siła przyciągała mnie do ciebie i nie pozwalała odejść. Starałem się, naprawdę, bardzo się starałem przestać cię kochać, lecz uzyskałem zgoła odmienny efekt. Śmieszne… Doprawdy, bardzo zabawne.

Lecz było gorzej. Nie wiedziałeś, bo skąd, więc wszystkie słowa, które w jakiś sposób dyskredytowały mnie jako twojego chłopaka, wbijały mi sztylet w pierś. Bolało i to cholernie, więc udawałem, że wszystko jest dobrze. Że jestem tym samym Taką.

Lecz odszedłeś.

Zostawiłeś nas wszystkich.

Po co szukać odpowiedzi, jeśli zostawia to tylko więcej pytań?

Byłeś hospitalizowany. Dwa razy. Ale mi nie powiedziałeś z jakiego powodu! Nie ważne, że zamartwiałem się jak głupi! Tak bardzo się bałem… Bałem się, że cię stracę.

Niestety nie jest nam dane wybierać przeznaczenia.

I nadszedł październik. Najgorszy październik mojego życia. Odwiedzałem cię średnio raz dziennie. Wydawało mi się, że z tobą jest coraz lepiej. Robiłem wszystko, żebyś powrócił do zdrowia, lecz coś mi mówiło, że to nie jest uleczalne… Czemu trzymałeś mnie w niepewności? Czemu żyłeś tak, jakby nic się nie stało? Dlaczego? Przecież byłem twoim przyjacielem…

Wierzyłem, nie, chciałem wierzyć, że wszystko będzie dobrze.

Ale nie było.

Odszedłeś. 30 października.

Mam nadzieję, że się cieszysz. Zostawiłeś w moim sercu smutek i ból.

Mam nadzieję, że się cieszysz…

Nawet nie wiesz, przez co przeszedłem. Przez co my wszyscy przeszliśmy. Wydawało mi się, że ciągle słyszę wokół siebie twój głos, lecz gdy się odwracałem, nigdzie cię nie było. Ludzie stali się za bardzo irytujący, zbyt głośni.

Przez cały ten hałas usiłowałem złapać twój cień, lecz wszędzie była tylko pustka.

Kochałem cię całym swoim sercem. Byłeś najpiękniejszą muzyką, jaką kiedykolwiek słyszała moja dusza. Lecz teraz to wszystko jest mało wartym wspomnieniem. Cieniem przeszłości, która jeszcze tak niedawno była teraźniejszością. Nikt nie wiedział, co przyniesie przyszłość… Nikt…

Nie. Nie powinno tak być. Nie powinienem być pełen goryczy i wściekłości, przecież to nie twoja wina. Chciałeś mnie…nas uchronić przed niepotrzebnym smutkiem i cierpieniem. Zapamiętam cię takim, jakim byłeś. Zapamiętam twoją twórczość. Zapamiętam wszystko, na co wcześniej nie zwracałem uwagi.

Bo nie jesteśmy sami.

Nigdy nie byliśmy.

Będę twoim głosem tam, gdzie ty już nie możesz mówić. Bo to co zostawiłeś jest warte wspominania i zapamiętania

Będę twoim głosem…