Ulice Tokio nocą nie były zbyt przyjazne

I'm back!

Tak, po długiej przerwie wracam. I mam wenę, a nawet mnóstwo i przy dobrych wiatrach może nawet będą dwie notki tygodniowo.

Zepsułam swój telefon, a zaczęłam powoli nadrabiać czytanie, więc możecie się spodziewać ode mnie anonimowego komentarza, oczywiście z podpisem, bo korzystam z innego telefonu, w którym logowanie na bloggerze nie jest możliwe >.> Brawo ja. W każdym, razie zapraszam was na one shota~

Pairing: Shinya x Kyo

Gatunek: komediowe coś

Ostrzeżenia: użycie prawdziwych nazwisk, Kaoru jest bratem Kyo

Ulice Tokio nocą nie są zbyt przyjazne, jeśli nie wie się, gdzie można pójść. Nie chcę was od razu straszyć, lecz taka jest prawda. Może i światła potrafią dać złudną ochronę, że cię widać, że ktoś zadzwoni, jeśli będą się dziać złe rzeczy, ale tak to nie działa. Owszem, może ktoś wezwie policję, sporadycznie pomoże, ale ludzie generalnie nie chcą mieszać się w nie swoje sprawy, tym bardziej niebezpieczne. Ktoś się może spytać, w jakim kontekście o tym mówię. Prawdopodobnie dlatego, że znajdowałem się właśnie na jednej z takich ulic. Wąskich, słabo oświetlonych, z ciemnymi zaułkami. Nie, nie szukałem kłopotów, może nie bezpośrednio, ale nie byłem tutaj z własnej woli. Znaczy, wola była moja, lecz po prostu kogoś szukałem, heh. Tak, przepraszam, powoli gubię się we własnych tłumaczeniach, ale może jak opowiem wam tę historię, to trochę lepiej zrozumiecie moją, bądź co bądź, złą sytuację. A wszystko zaczęło się od tego niepozornego, cholernego, farbowanego blondyna.

- Jesteś tego pewien?

- Niestety tak. Nie wiem, jak to się stało i nie za bardzo mogę coś z tą sytuacją zrobić.. Bardzo mi przykro.

- Kurwa, przykro!? Tobie jest przykro? Tylko tyle jesteś w stanie powiedzieć i zrobić? Czyli po prostu nic?

- Ale naprawdę ja nie mogę…

- Jasne. Nic nie możesz. I nawet cię to nie obchodzi, że zniszczyłeś życie kolejnej osobie.

- Nie przypominam sobie, żebyśmy byli ze sobą na „ty”.

- Po prostu idź, nie mam ochoty cię widzieć.

Złapałem się za głowę i patrzyłem, jak mój – oj, przepraszam – już nie mój adwokat wychodzi z mojego – ach, zapomniałem – nie mojego domu. Jakiś czas temu zmarła moja droga matka i zostawiła mi w spadku dom. Fakt, nie za bardzo miałem go jak utrzymać, lecz przeszło mi przez myśl, że mógłbym go komuś wynająć, w końcu takie rozwiązanie jest w miarę opłacalne. Nie miałem stałej pracy, tak właściwie to grałem sporadycznie na perkusji w zespołach, które nie miały perkusisty.

I wtedy pojawiły się problemy. Doszły do tego długi, o których matka mi nie powiedziała, i których nie byłbym w stanie spłacić nawet wynajmując dom.

Pewnego dnia poszedłem na spotkanie z adwokatem, który próbował uwolnić mnie jakoś od tego długu (kompletna strata czasu, tak na marginesie) i tam zobaczyłem jego. Zmorę mojego życia. Niski, farbowany blondyn z dziurami koło ust jak po przekłuwaniu igłą i zimnymi oczami. Miał odkupić ode mnie dom, a kwota, którą mi za niego zaproponował, wystarczyła na pokrycie wszelkich długów. W dodatku doszliśmy do porozumienia, że pozwoli mi mieszkać w mieszkaniu, póki nie znajdę sobie czegoś innego. Warunki wydawały mi się przystępne, więc poszedłem na taką ugodę.

Myślicie teraz pewnie, że nie mam na co narzekać. Oj, jak bardzo się mylicie…

- Myślałem, że jasno się wyraziłem –Tooru – bo tak miał na imię mój niedoszły wybawca, stał w drzwiach kuchni i patrzył na mnie z drwiną w oczach. Doprawdy, nie mógł sobie znaleźć lepszego momentu na pastwienie się nade mną. – Masz się stąd wynieść.

Ha, teraz wprowadziłem mętlik, prawda? Otóż jak tylko doszło do przekazania mienia, Tooru Nishimura okazał się wrednym chujem. Od razu kazał mi wypierdalać z domu. Myślicie, że nie groziłem mu sądem? Oj, taaaaak. Nawet nie wiecie, jaką awanturę rozpętałem. Po czym okazało się, że adwokat przy odczytywaniu umowy przypadkowo pominął mały, drobny druczek, który mówił o tym, że najemca zastrzega sobie prawo do wywalenia mnie, kiedy mu się to rzewnie podoba. Teraz już wiecie, czemu tak potraktowałem podstępnego, parszywego adwokata, który okazał się dobrym przyjacielem Tooru.

- Nie martw się, jutro mnie tu nie będzie – odparłem kwaśno. Jakąś godzinę temu obdzwoniłem wszystkich swoich znajomych w poszukiwaniu kogoś, kto pozwoli mi zostać u siebie na dłużej niż tydzień i jedynie Toshimasa się zgodził. Ba, nawet zaoferował się, że przewiezie moje rzeczy.

- Wiesz… - podszedł do mnie – zawsze możesz tutaj zostać za drobną opłatą. – Położył mi dłonie na udach i zaczął sunąć nimi w górę. Świetnie. Psychopata i w dodatku gej.

- Nie – warknąłem i wstałem, a on przygrzmocił czołem w moją klatkę piersiową. Wspominałem, że jest niski? Może nie aż tak bardzo, ale różnica o ponad głowię jest zawsze czymś. – Nie upadłem tak nisko i nie mam zamiaru sprzedawać się za durne mieszkanie. Wybacz, ale jestem w stanie sobie poradzić.

Może moje słowa były chłodne i biło od nich dumą, we wnętrzu gotowałem się jak cholera i nie miałem zamiaru zostawiać czegokolwiek, co kiedyś było moje, temu mężczyźnie. Podkreślam, NICZEGO.

- Jak chcesz – wykrzywił usta, w gruncie rzeczy nawet ładne. – Każdy kiedyś ulega.

Wredny…

Tej nocy nie spałem za wiele. Ej, nie wyobrażajcie sobie chore zboczeńce… Nikt nikogo nie gwałcił po nocach, przynajmniej nie u mnie. Za to trochę się zestresowałem, że Tooru sam zechce wejść do mojego pokoju, w którym nie było zamka, więc czuwałem aż do rana. Koło siódmej nie wyrobiłem, i zasnąłem. Miałem dziwne sny. Gonił mnie Songo (wiecie, dzieciństwo spędzone na Dragon Ballu robi swoje), który zmienił się w wielką pandę rzucającą we mnie bambusem i mówiącą, że nie nadaję się do niczego, prócz przerobienia na mielonkę.. Nie pytajcie czemu, sam tego nie wiem. Zresztą, gdyby się nad tym głębiej zastanowić, to wyszłoby z tego, że podświadomie pragnę być ofiarą pandy.

Toshimasa przyjechał punkt jedenasta.

- Stary, wyglądasz jak zombie.

- No co ty nie powiesz – sami wiecie, że niewyspany człowiek, to zły człowiek. – Nie byłem w stanie zmrużyć oka.

- Czemu? – Hara się zaciekawił i, wierzcie mi, to nie było zdrowe zaciekawienie.

- Nie interesuj się – odparowałem. – Pomóż mi lepiej z rzeczami.

- Też tak kogoś spławisz, jak będzie do ciebie startował? – Toshimasa nie mógł powstrzymać się od kąśliwego pytania, ale bez gadania ruszył za mną.

- Ja to widzę trochę inaczej niż ty – zaśmiałem się ponuro na samą myśl. – To raczej coś typu Grumpy Cat. Nie wiem, czy wiesz o czym mówię…

- Tak, wiem. I co z nim?

- Moja wymiana zdań będzie wtedy podobna:

„- Myślę, że jest coś między nami.

- Ja też. Ściana.”

Hara prawdopodobnie zastanawiał się teraz, czy nie jestem aby przypadkiem chory na umyśle, lecz tak naprawdę miałem dość ludzi. Zrobiono mnie w ciula, to chyba normalne. Dlatego widok Nishimury chodzącego sobie bezkarnie po domu wkurwiał mnie do reszty i resztkami swojej woli powstrzymywałem się od popełnienia mordu.

Miałem sporo rzeczy. Na szczęście Hara miał pojemny samochód, chociaż po perkusję trzeba było wrócić, i nawet Tooru nam pomógł, rzucając co jakiś czas seksistowskie uwagi na mój temat. Wiem, nie wyglądam zachęcająco, może nawet ludzie się zastanawiają na temat płci, jakiej jestem, co nie znaczy, że pozwolę sobie ubliżać. Punktem kulminacyjnym wszystkich moich negatywnych emocji była chwila, gdy blondyn zalał kawą zdjęcie mojej zmarłej mamy. MOJEJ! Tak, wiem, używam tego słowa bardzo często, lecz jakoś nie potrafię się pogodzić z faktem, że moje już moje nie jest.

Nie mogłem więc tego tak zostawić. Po prostu nie mogłem.

Kiedy już byłem u Toshimasy, zacząłem szukać w Internecie informacji na temat Tooru Nishimury. Nie znalazłem może wiele, ale na coś trafiłem na pewno. Konto na jakimkolwiek portalu internetowym było mu najwyraźniej obce, ale znalazłem parę artykułów, a konkretniej trzy, o ludziach z tym nazwiskiem. Pierwszy mówił o wypadku, w którym zginął kierowca małej Toyoty, a rodzina z drugiego auta wyszła bez szwanku. Nieprzydatne. Drugi artykuł był o odmiennej treści. „(…) Młody przedsiębiorca, Tooru Nishimura, ma zamiar otworzyć ośrodek dla osób uzależnionych od seksu, w którym będą mogli leczyć swoje uzależnienie.” Hmm… interesujące. Za trzeci nawet się nie zabrałem, bo była to tylko reklama przedsiębiorstwa Tooru.

No dobrze, podano adres ośrodka, więc może wypadałoby odwiedzić to miejsce? Uważałem to przynajmniej za dobre posunięcie, dlatego niezwłocznie udałem się w drogę. Niespełna godzinę później stałem przed obskurnie wyglądającymi drzwiami, nad którymi zwisał smętnie napis „Klinika dla osób uzależnionych”.

- Hm, pięciogwiazdkowy hotel to to nie jest – mruknąłem pod nosem i wszedłem do środka.

- Witamy w naszej klinice, w czym mogę pomóc? – odezwała się do mnie miło wyglądająca pani z czegoś na kształt recepcjo-punktu rejestracji pacjenta.

- Dzień dobry, gdzie mogę uzyskać informacje na temat tego ośrodka? – zapytałem z nikłym uśmiechem, żeby sprawiać wrażenie względnie sympatycznego, chociaż i tak ktoś mi kiedyś powiedział, że jak się wkurzam, to wcale nie wyglądam groźnie. – Chciałbym dowiedzieć się co nieco przed zapisem – jak udawać to udawać.

- Tak, proszę iść na koniec tego korytarza i skręcić w lewo. Od razu zobaczy pan informację.

Podziękowałem i poszedłem dalej. Pewnie zastanawiacie się, co widziałem ciekawego w tej klinice. Nic. Znaczy, odwiedziłem ją w poszukiwaniu jakiegoś punktu zaczepienia. Haka na Tooru, coś, czym mógłbym go szantażować. Tak, ja i szantaż, to raczej nie łączy się ze sobą, ale co poradzę na to, że ktoś wykopał mnie z własnego domu i jeszcze oczekiwał, że jeśli chcę zostać, mam zapłacić mu własnym ciałem?! Czy tylko ja widzę w tym jakąś nieprawidłowość?

Czasem się zdarza, że przedsiębiorcy, politycy czy biznesmeni otwierając działalność, korzystają z nielegalnych źródeł dochodu, robią jakieś przekręty czy jeszcze jakieś inne pierdoły, dlatego liczyłem na coś podobnego w tym przypadku. Może jestem zwykłym, szarym obywatelem, który nigdzie nie ma dostępu, co nie znaczy, że nie warto próbować.

- Witam – bądź miły, bądź miły – czy mogłaby mi pani udzielić paru informacji? – jak na razie nic nie wyprowadziło mnie z równowagi.

- Oczywiście – odpowiedziała kobieta za kontuarem, która wyglądała kropka w kropkę jak ta poprzednia. Bliźniaczki? Czy może mam deja vu?

- Co może mi pani opowiedzieć o tej klinice? – zacząłem od niezbyt podejrzliwego pytania.

- Cóż… Więc została otworzona stosunkowo niedawno, jakieś trzy miesiące temu przez szanowanego Tooru Nishimurę. Obecnie mamy dziesięciu pacjentów, ale widać, że ośrodek się rozwija, co nas bardzo cieszy. Prezesem-

- Dziękuję – przerwałem jej. – A czy wiadomo z jakich względów pan Nishimura – aż mi przez gardło nie chciało przejść to słowo – otworzył to miejsce?

- Słucham? – zdziwiła się, a potem spojrzała podejrzliwie.

Muszę przestać być tak wścibski…

- Chodziło mi o to, czy może założył klinikę, bo sam był od czegoś takiego uzależniony. Wie pani, miło wiedzieć, że bogaci ludzie też mają problemy jak my. – W tym momencie zacząłem już paplać. Nie bardzo wiedziałem, co mam powiedzieć.

- Ach – zaśmiała się kobieta. – Nie, nie, pan Nishimura nie jest seksoholikiem. – W tym miejscu się zarumieniła. Czy tylko mi wydaje się to odrobinę podejrzane? – Pomysł pojawił się przez brata prezesa.

W tym momencie skończyły mi się pomysły na pytania. Ta rozmowa chyba donikąd mnie nie prowadziła.

- Bardzo pani dziękuję.

Wyszedłem z budynku.

- Jeszcze cię udupię, Tooru Nishimura! – warknąłem dość głośno. Czułem się w tym momencie bardzo bezsilnie.

- Słucham?

Spojrzałem się za siebie i zobaczyłem względnie wysokiego, młodego mężczyznę z długimi włosami czerwonymi na końcówkach. Patrzyłem tak na niego jak cielę, nie bardzo wiedząc o co mu chodzi, więc znowu się odezwał, chyba widząc moje zaniepokojenie.

- Mówiłeś coś o udupieniu Nishimury? – sprecyzował swoje pytanie.

- Nie, ja wcale nie chcę kłopotów. Mam żonę, dzieci, wnuki, rybki mi niedawno zdechły i-

- Hahahahah, wnuki? – facet zaczął się ze mnie po prostu śmiać. – Wyglądasz na nie więcej niż 25 lat.

- Wszystko jest możliwe – burknąłem wielce obrażony. – Zresztą do czego ma prowadzić ta niezwykle inteligentna rozmowa?

- Bo mogę ci w tym pomóc.

- Dlaczego?

Mężczyzna skrzywił się paskudnie i już teraz jego twarz nie wyglądała tak miło.

- Powiedzmy, że z miłości – powiedział przeciągle. – Zabrał mi kobietę, którą kochałem. A co z tobą?

- Zabrał mi dom mojej matki i wykopał mnie na zbity pysk oczekując zapłaty cielesnej – skróciłem historię swoich paru ostatnich dni do minimum.

- Brzmi jak on. Więc chcesz odzyskać dom? – zaciekawił się.

- Już nawet nie chodzi o to. Nie było dla mnie przeszkody w tym, żeby się stamtąd wyprowadzić, ale dopiero po tym, jakbym znalazł mniejsze i tańsze mieszkanie, a Tooru zgodził się, żebym tam mieszkał do tego czasu. I było to zawarte w umowie, zaznaczam. A potem, to znaczy, na drugi dzień, kazał mi się wynosić.

- A więc to raczej kwestia honoru – zauważył figlarnie.

- Nazwij to jak chcesz. Rozpoczął ze mną wojnę.

Facet zastanowił się nad czymś chwilę, a później powiedział:

- Wiem, coś, co może być dla ciebie przydatne.

- Więc czemu tego nie wykorzystałeś? – W tym momencie nie było to dla mnie jasne.

- Bo był moim przyjacielem. Kiedyś. A więc słuchaj…

I tak właśnie znalazłem się w tej ciemnej uliczce i zastanawiałem się, czy aby dobrze zrobiłem. Daisuke – bo tak miał na imię ten mężczyzna – powiedział mi, gdzie mogę znaleźć brata Tooru, który nie do końca za nim przepadał i mógł mi pomóc.

- Ej, ty, chcesz kupić zioło?

- Hę?

Nie no, to teraz było przegięcie. Gdzie ja się władowałem?

- Nie, nie chcę. Proszę mnie nie nachodzić – powiedziałem piskliwym głosem, a nuż jakiś zboczeniec lub morderca się trafił?

- To czego tu człowieku szukasz? Przepłoszysz mi wszystkich klientów!

- Szukam.. Szukam Nishimury, Kaoru.

- A co od niego chcesz? – mój rozmówca najwyraźniej postanowił być tajemniczy, bo stał w mroku i jedynie był widoczny jego zarys.

- Ponoć może mi pomóc z Tooru.

W tym momencie mężczyzna, z którym cały czas rozmawiałem, wszedł w nikłe światło księżyca.

- To go znalazłeś. W czym problem?

***

- Ach, więc to tak – Kaoru podrapał się po głowie, gdy usłyszał całą historię. – Nie wiem dokładnie, jaki miał cel w przejmowaniu twojego domu, ale mogę ci podrzucić coś, czym mógłbyś go szantażować. Oczywiście, nic za darmo.

- Naturalnie – byłem już nastawiony mentalnie i finansowo na koszta, jakie mogę ponieść.

- Chodź za mną.

Szliśmy przez nieciekawą okolicę, ale podnosiła mnie na duchu kwestia, że może jakoś uda mi się dokopać temu farbowanemu blondynowi. Mijaliśmy nocne kluby, dziwne panie stojące przy ścianach oraz facetów, którzy raczej chusteczek higienicznych nie sprzedawali. W końcu doszliśmy do małego, klockowatego domu, który, o dziwo, był czysty i nawet ładnie się prezentował z lampkami oświetlającymi drogę do drzwi przez dosłownie mikro-podwórko. Kazał mi poczekać na zewnątrz, a sam wszedł do środka. Nie powiem, żebym stał tam krótko i myślałem, że zapuszczę tam korzenie, chociaż z perspektywy czasu było warto.

- Masz – Kaoru dał mi małą kopertę. – Dla Tooru jest ważny czysty wizerunek w oczach ludzi, więc sądzę, że nie będzie chciał aby dostało się to do niepowołanych rąk.

- Dziękuję! Nawet nie wiesz, jakie to dla mnie ważne! – miałem ochotę całować go po rękach.

- Nie ma za co – zaśmiał się i poczochrał mnie po włosach. – Tylko zrób z tego dobry użytek.

Wróciłem do Toshimasy niemal w podskokach. Usiadłem u niego w salonie na dywanie i rozpakowałem kopertę, a zaciekawiony Hara zaglądał mi przez ramię.

- Co to, płyta? – spytał. – Czekaj, włożę ją do DVD.

Chwilę później oglądałem na ekranie, jak blondyn leży przywiązany do łóżka, a na nim kładzie się jakiś inny, równie niski brunet. Obaj byli nadzy.

Aha. Czyli innymi słowami, dostałem w prezencie niskobudżetowe porno.

- I to ma ci niby pomóc? – na Toshimasie film chyba nie zrobił najmniejszego wrażenia, bo tylko przyglądał się temu, co robi dwóch mężczyzn na ekranie, przekrzywiając głowę na wszelkie możliwe pozycje.

- Jutro się o tym przekonam.

Z takim nastawieniem poszedłem się umyć, a następnie zasnąłem na kanapie Hary.

***

Chyba nigdy tak się nie stresowałem, jak dzwoniłem do własnych drzwi. Zdążyłem zauważyć, że pomalował mi framugi w oknach na biało. Chyba na serio zamierzał się tu wprowadzać, o ile już tego nie zrobił.

- Czego tu szukasz? – Tooru stanął w drzwiach, a ja nie potrafiłem powstrzymać się od śmiechu, bo od razu przed oczami pojawiały mi się pewne obrazy z filmu. – No chyba, że postanowiłeś mi ulec.

- Chyba cię pojebało – stwierdziłem całkiem szczerze. – Nie. Jestem tutaj z innym zamiarem.

- Jakim? – Chyba się jednak odrobinę zdziwił.

- Odzyskania swojego mieszkania.

- Nie sądzę, żeby było to możliwe – uśmiechnął się ironicznie.

- Och, mylisz się – wyciągnąłem płytę z kieszeni torby. Nie, nie byłem taki głupi, zrobiłem kopię. A nawet kilka. – Widzisz, tutaj znajduje się bardzo ciekawa rzecz, którą media raczej się zainteresują. – Nishimura uniósł brwi, nie wiedząc, do czego zmierzam. – A mianowicie porno z udziałem pewnego przedsiębiorcy. A mianowicie z twoim.

Obserwowałem z satysfakcją, jak kolory na jego twarzy przechodzą od koloru różowego, po wściekle czerwony.

- Wchodź do środka.

Wciągnął mnie niemal siłą i zamknął za nami drzwi.

- Skąd to masz? – syknął.

- Z zaufanych źródeł. A teraz słuchaj. Chcę z powrotem swój dom. Chcę znowu w nim mieszkać, nie mieć żadnego długu ani się nie martwić, że na twoją cnotę czeka jakiś napaleniec.

- O, wypraszam sobie, nie jestem żadnym napaleńcem. Nie moja wina, że mi się podobasz.

- Ale przecież- Hę, co? Że jak?

- Podobasz mi się. Na początku nie wiedziałem, jak wygląda właściciel tego domu, a potem zobaczyłem ciebie… Nie moja wina, że przychodzą mi do głowy głupie pomysły na zwrócenie na siebie uwagi – spojrzał w bok.

Teraz nie wiedziałem, co mam robić. W gruncie rzeczy byłem bi i facecie też mi się niekiedy podobali, a on był bardzo przystojny. Może dać mu szansę?

- Mogę się znowu tu wprowadzić? – spytałem.

- Jeśli tego chcesz.

- To będzie lepsza okazja do bliższego poznania się nawzajem – uśmiechnąłem się przyjaźnie. – Może nie okażesz się taki zły.

Tak, pewnie gadam brednie, bo kto normalny godzi się na zamieszkanie z kompletnie obcą osobą, o której się nie wie nic poza tym, że ma niezły tyłek, grała w amatorskim porno i jest dobrze prosperującym przedsiębiorcą.

- Jestem Shinya. Shinya Terachi – wyciągnąłem do niego rękę. – Mam dwadzieścia cztery lata i nieźle gram na perkusji. A ty?

Nishimura zaczął się śmiać. Chyba muszę wam powiedzieć, że ma bardzo ładny uśmiech, chyba byłbym się w stanie do niego przyzwyczaić. Bo w gruncie rzeczy życie nie jest takie złe. Zawsze zaskoczy czymś niespodziewanym. Na przykład takim farbowanym blondynem.