Depresja pisarza 2 + ogłoszenie

UWAGA! OGŁOSZENIE!

Szukam bety! Moje wymagania nie są za wielkie xD Wystarczy, że dana osoba będzie miała czas, znała język polski i sprawdzała opowiadania w miarę sprawnie (nie znaczy to, że ma je przesyłać w ten  sam dzień, bez przesady, ale żeby to nie zajmowało 2 tygodnie). Jak ktoś jest zainteresowany, proszę pisać na mój numer gg 46240984 lub na maila aoikonoe@vp.pl. Może być też w komentarzu, ale wolałabym kontakt przez mail lub gg >.>

Nemesis Morte: Jeśli chodzi o No.6 to przeczytałam tę mangę od ciebie i skończyłam na internetach xD Oddam ci, jak się spotkamy.

xMidziak: Nie wymagam długich komentarzy, więc nie przepraszaj. Zresztą sama dłuuugo zabieram się za twojego bloga i nie wychodzi...

Kukushka: Specjalnie dla ciebie kolejna część. Mam nadzieję, że jest w miarę dobra, bo osobiście uważam, że zepsułam.

Kita: Nie jestem dobra w nazywaniu gatunków takich tekstów jak np. poprzedni, dla mnie to był angst xD 

Zero zdziwił się na drugi dzień, gdy stwierdził, że dobrze bawił się z Matsumurą w kawiarni. Nie to, żeby był fanem cukierkowej atmosfery, ale Matsumura okazał się dowcipny, a jego inteligencja mieściła się w standardach pisarza i wcale nie oznaczało to debilizmu. Doszło nawet do tego, że wymienili się numerami telefonów. Może jednak Hizumi miał rację i należało, choćby dla głupiej poprawy nastroju, kogoś poderwać i czemu na przykład tym kimś nie mógłby być Karyu? Miły, zabawny, inteligentny, ze świetną figurą i twarzą. To zastanawiające, że ktoś taki był kasjerem – takie myśli nachodziły Michiego, który siedział na łóżku i oglądał, jak ludzie na wielkich piłkach naparzają się gumowymi młotkami.

Zadzwonił dzwonek do drzwi i Michi niechętnie zszedł ze swojego miejsca i poszedł otworzyć.

- Na Boga, nie chcę cię od rana oglądać w bokserkach – Hizumi zasłonił sobie ręką oczy wchodząc do środka, a na twarzy Zero pojawił się diabelski uśmiech.

- Och, to nie po to teraz do mnie przyszedłeś? – spytał pisarz, idąc poszukać spodni.

- Nie, przyszedłem raczej usłyszeć jak sobie spierdzieliłeś wczoraj randkę – powiedział wprost Yoshida zamykając za sobą drzwi i podążając za przyjacielem.

- O dziwo poszło bardzo dobrze, więc nie masz czego słuchać – Zero znalazł w szafie na dnie jakieś czyste ubranie i założył je na siebie. – W gruncie rzeczy, to powinienem ci podziękować.

- Było tak dobrze? – Hizumi usadowił się wygodnie na łóżku Zero.

- Niczego sobie nie dopowiadaj – zastrzegł od razu Michi, wiedząc, co Yoshida sobie teraz wyobraża. – Nie robiliśmy niczego niemoralnego. Po prostu rozmawialiśmy.

Rośliny, które stały w doniczkach w kącie pokoju, wołały o pomoc przesuszonymi liśćmi i źle ściętymi gałązkami. Hizumi wiedział, że Zero nienawidził wszelkich kwiatów i to z prostego powodu – nigdy nie pamiętał o podlaniu i nie umiał się nimi zająć – dlatego rzadko kiedy przyjmował jakiekolwiek zielsko w postaci prezentu. Te drzewka z kolei pisarz dostał od mamy, dlatego nie był w stanie ich wyrzucić. Doniczki dawno popękały, przez co na podłodze leżało trochę ziemi, ale Zero nic z tym nie robił.

- Jak przyjdę następnym razem, zajmę się tym – rzekł edytor, nie mogąc znieść tego widoku.

- Czym? – Michi spojrzał na niego z niezrozumieniem. Wzrok pisarza podążył za wyciągniętym palcem Hizumiego i Zero zrozumiał. – Rób co chcesz, tylko nie roznieś mi mieszkania.

- Nie mam takiego zamiaru. Zresztą, czy może być gorzej? – burknął urażony Yoshida, zakładając ręce na ramionach. – Obraziłem się, zrób coś z tym – poinformował oschle Michiego.

Patrząc na swoje odbicie w lustrze na drzwiach szafy, Zero zaczął się zastanawiać, czym sobie zasłużył na takiego przyjaciela. Nie był złym człowiekiem. Nie wyrywał owadom nóżek, gdy był dzieckiem, nie rzucał kamieniami w bezdomne psy i koty, nie zapładniał dziewczyn (w jego wypadku byłoby to trochę trudne, zważywszy na okoliczności), nawet czasem modlił się do Boga (zwykle o cierpliwość do ludzi), więc czemu?

- Dobra, już dobra – westchnął bezsilnie. – Opowiem ci o moim spotkaniu z Karyu.

- Zamieniam się w słuch – odparł Hizumi radośniejszym już głosem.

- Poszliśmy do kawiarni.. Przestań, bo nie będę opowiadać – warknął, gdy z ust Hiroshiego wydobył się piskliwy śmiech.

- Wybacz, po prostu ciężko mi sobie ciebie wyobrazić w takim miejscu.

Hizumi miał rację. Zero nie przepadał za kawiarniami, wesołymi miasteczkami czy cyrkami. Czuł się źle w takich miejscach szczególnie, gdy wyglądały jak wyjęte rodem z najnowszego filmu o Barbie. Być może miała na to wpływ jego siostra. Gdy byli dziećmi Michi był zmuszany do różnych przebieranek, dbania o siostrę i zabierania jej tam, gdzie sama chciała. Zero wzdrygnął się na samo wspomnienie kolorowych wstążek we własnych włosach.

- Byliśmy w kawiarni – podjął Zero – i rozmawialiśmy. Trochę o mnie, trochę o nim. Naprawdę, nic wielkiego. O, jeszcze opowiedziałem mu jak zostałem pisarzem. To wszystko, czego się spodziewałeś? – uniósł brew, widząc sceptyczną minę Hiroshiego.

- Nie wiem, że zaciągnąłeś go do mieszkania i zrobiłeś to, na co miałeś ochotę? – stwierdził szczerze edytor, zyskując tylko uderzenie w głowę. – Nie musisz mnie bić – powiedział z wyrzutem.

- Najwyraźniej muszę.

Może i Zero przeważnie spraszał potencjalnych kochanków do siebie, ale też nie rzucał się na każdego ładnego chłopaka w zasięgu jego rąk. Poza tym w Karyu było coś, co sprawiało, że Michi raczej nie chciał go zranić i wolał spróbować się zaprzyjaźnić, mimo wcześniejszych obiekcji. Nie był przecież draniem bez serca i chociaż Matsumura był przystojną osobą i go w jakiś sposób pociągał, Zero wiedział, gdzie leży granica i zdawał sobie sprawę ze sprzeczności swoich uczuć. Raz nie chciał mieć z Karyu nic do czynienia, innym razem chciał się z nim zaprzyjaźnić, a jeszcze innym zaciągnąć do łóżka.

- Jeśli Yoshitaka będzie chciał robić ze mną to, co roi się w twojej głowie, nie będę się opierać. Jednak jeśli nie, do niczego nie dojdzie – stwierdził Zero, wzruszając ramionami. – Nie każdy jest gejem, mówiłem ci to kiedyś.

Chcąc nie chcąc, Hizumi musiał przyznać mu rację. Tak zwana depresja Zero zwykle brała się stąd, że nie czuł się usatysfakcjonowany wszystkim dookoła, więc edytor stwierdził, że najlepiej będzie, jak pisarz kogoś znajdzie. Teraz dopiero przyszło mu do głowy, że może Michi chciał robić wszystko w swoim własnym tempie.

- Nie mogę dzisiaj długo zostać – stwierdził Yoshida, wstając z miejsca i czując lekkie zażenowanie. – Mam jeszcze spotkanie z szefostwem.

- Do kiedyś tam – pożegnał go Michi i odprowadził do drzwi.

***

- Halo? – Michi odebrał telefon, wygrzebując go z pościeli.

- Zero?

- Z kim mam przyjemność? – pisarz nie był w stanie zidentyfikować głosu.

- Z tej strony Matsumura.

No tak, przecież wymienili się numerami telefonów.

- O, Karyu, co tam? – Zero prawie wymruczał swoim głębokim głosem przy próbie przeciągania się, lecz coś przeskoczyło mu w plechach. – Au!

- Coś się stało? – zaniepokoił się Matsumura.

- Nie, nie – powiedział szybko Michi, siadając na łóżku i masując sobie plecy. – Czemu dzwonisz? – spytał trochę niegrzecznie.

- Jutro mam wolne i zastanawiałem się, czy miałbyś chęć się ze mną spotkać.

Styl, jakim powiedział to Karyu, zadziwił lekko Zero. Brzmiało dokładnie tak, jakby Yoshitaka zapraszał jakąś ładną dziewczynę na randkę i się przy tym stresował.

- Jasne, ale nie bardzo chce mi się wychodzić z domu. Jak chcesz, to możesz do mnie wpaść, obojętnie o której.

- Nie ma sprawy – odparł radośnie Matsumura, a Zero podał mu adres. – Do zobaczenia!

Chwilę po zakończeniu rozmowy, Michi wpatrywał się w telefon jakby miał przewidzenia. Nie, na pewno jego mózg interpretował to inaczej, niż było naprawdę. Ktoś taki jak Karyu nigdy nie zainteresowałby się Zero. Był przecież… Ale z drugiej strony Michi nie zapytał o orientację, co na początku znajomości byłoby dużym nietaktem. On zakładał. Może dlatego wiele okazji do szczęścia prześlizgnęło mu się przez palce.

***

Szybki rzut oka na poszczególne pomieszczenia w mieszkaniu uspokoił niejako Zero. Wszędzie było tak czysto, że można było wręcz jeść z podłogi i nie bać się o żadne zarazki. Pisarz nie wiedział, czemu posprzątał specjalnie na przyjście swojego gościa, ale czuł dziwną satysfakcję, że udało mu się ruszyć leniwy tyłek.

Dzwonek do drzwi wyrwał Michiego z zamyślenia.

- Hej – powitał go w progu uśmiechnięty Karyu. – Przyniosłem coś do picia – podniósł do góry siatkę z puszkami piwa.

- Nie musiałeś – odparł Zero, wpuszczając gościa do środka. – Mam tego cały zapas.

Nie, Michi nie był alkoholikiem i bynajmniej nie pił codziennie, tylko jak były okazje do świętowania nie chciało mu się wtedy iść do sklepu.

Pisarz obserwował jak Matsumura rozgląda się z zaciekawieniem po domu i dotyka delikatnie różnych rzeczy. Co dziwne, Zero wcale nie martwił się, że coś zostanie zbite. Palce Karyu zakończyły wędrówkę na kolekcji filmów Marvela i chwyciły za pierwszy tytuł.

- „Kapitan Ameryka: Pierwsze starcie” – przeczytał na głos tytuł. – Jedyne, co oglądałem, to filmy o Hulku, ale niezbyt przypadły mi do gustu – powiedział, czytając opis filmu z tyłu.

- I tak Hulk jest lepszy od „Ghost Ridera” – Zero rozłożył się wygodnie na kanapie w salonie.

 Klimatyzacja w domu działała bardzo dobrze i była ustawiona, jak lubił Zero, na dwadzieścia sześć stopni. Paradował więc w krótkich spodenkach i luźnej koszulce. Zrobił to trochę umyślnie, chciał zobaczyć, jak zareaguje Karyu i jak na razie reakcja była normalna.

- Co byś polecił? – Karyu odwrócił się w stronę pisarza i założył przydługie włosy za ucho.

- Nie wiem, zależy od tego, co lubisz – Michi wzruszył ramionami – chociaż osobiście najbardziej podobało mi się „Avengers”.

Karyu pokiwał głową, wstał z klęczek i podszedł do Zero. Było w tym coś dziwnego, lecz pisarz nie potrafił powiedzieć, co takiego.

- Pamiętasz naszą ostatnią rozmowę? – Matsumura usiadł obok niego.

- Jasne – Zero poczęstował się jedną puszką piwa, a drugą dał Karyu. – Co w związku z tym?

- Jestem ciekaw, jakie było twoje pierwsze opowiadanie.

Zdziwienie w oczach Michiego zauważył nawet Karyu, który zazwyczaj miał problemy z dostrzeżeniem prostych rzeczy.

- Coś nie tak? – spytał z pewną rodzaju bojaźnią. – Jeśli nie chcesz, nie musisz mi go pokazywać.

- To nie tak – zaśmiał się Zero. – Prawie nikt mnie nigdy o to nie prosił. Chwila, zaraz je poszukam.

Chociaż Michi idealnie wpasowywał się w stereotyp pisarza i pozbywał się swoich nieudanych dzieł, tego nie potrafił wyrzucić. To było pierwsze opowiadanie, od którego wszystko się zaczęło.

Podszedł do szafy stojącej koło kanapy i wyciągnął z niej małe pudełko, a z niego niewielki zeszyt. Przekartkował parę stron upewniając się, że to ten, i wrócił z powrotem do Karyu.

- Uprzedzam cię, jeśli czytałeś resztę moich książek, to to opowiadanie jest całkowicie inne. Do tego jest bardzo krótkie, był limit słów.

- Na pewno będzie świetne – tak, Matsumura najwyraźniej lubił się bardzo często uśmiechać. – W końcu ty to napisałeś.

 I teraz dla Zero stało się jasne, że Karyu go podrywa. Tonacja głosu i sposób, w jaki z nim rozmawiał, ciągły kontakt wzrokowy na Michim i chęć przebywania z nim, same o tym świadczyły.

- Pokazałbym ci jeszcze wiele innych świetnych rzeczy – rzucił sugestywnie Zero, zadowolony niejako z siebie. – Chcesz, żebym je przeczytał? – pomachał zeszytem przed twarzą Matsumury.

- Jasne!

Dawno, dawno temu żył pewien rolnik. Nie był człowiekiem bogatym, tak po prawdzie, to nie posiadał prawie nic, jedynie mały skrawek ziemi i miejsce do spania, które ciężko było nazwać domem. Ciężko było z tego wyżyć, jedzenia starczyło ledwie dla niego, więc o sprzedaży nie było nawet mowy. Lecz była jedna jedyna rzecz, bardzo cenna dla rolnika – figurka pięknej kobiety, którą znalazł kiedyś w niedalekim lesie. Figurka była wykonana z drewna, które zostało pomalowane, i z misternymi rzeźbieniami, których mężczyzna nigdy nie widział na oczy. Codziennie patrzył na nią i żałował, że nie może mieć takiej pięknej żony, choć wiedział, że nie potrafiłby utrzymać ich oboje.

Raz w tygodniu rolnik chodził do świątyni pomodlić się do bogów o kolejny dobry tydzień, to było coś w rodzaju rytuału. Pewnego razu poczuł w końcu, że samotność doskwiera mu aż zanadto, by dalej dawać samemu sobie radę, więc zaczął się modlić o jeszcze jedną rzecz, o pięknej i dobrej kobiecie, jak jego figurka. Modlił się i modlił przez okrągły rok, dwa, trzy, aż pewnego dnia bogowie wysłuchali jego próśb. Na oczach rolnika jego figurka zamieniła się w żywą istotę! Mężczyzna nie posiadał się ze szczęścia widząc, jak figurka zwiększa swoje rozmiary, by w końcu dorównać wzrostem przeciętnemu człowiekowi, a następnie ożywa.

Rolnik ją bardzo kochał. Przeżył z nią najszczęśliwszą jesień, zimę i wiosnę, lecz wraz z nastaniem lata, pojawiły się kłopoty. Kobieta zaczęła dostawać coraz więcej zmarszczek, a jej włosy były już całkiem siwe. Mężczyzna nie wiedział, co ma robić, więc pobiegł do świątyni po radę, lecz nikt nie potrafił mu pomóc. Zanim rolnik zorientował się, o co chodzi, jego ukochana już nie żyła. Była z drewna, więc uschła jak kwiat bez wody. Biedny rolnik nie wiedział, co ma począć. Nie miał już niczego, co by kochał i na czym by mu zależało. Postanowił pochować ciało ukochanej. Jak postanowił, tak też uczynił i jakie było jego wielkie zdziwienie, gdy na drugi dzień przyszedł odwiedzić grób i zastał go porośniętym pięknymi liliami, które kwitły nieprzerwanie aż do chwili, gdy mężczyzna zmarł ze starości, a wtedy porosły i jego grób. Mężczyzna do końca życia wiedział, że już nie jest sam.

- Bardzo piękna historia – zachwycił się Karyu i wytarł łzy z kącików oczu. – Wzruszyłem się.

- Przynieść ci chusteczki? – zażartował Zero. – Zaraz mi się tutaj popłaczesz.

- Bez przesady, aż tak się nie rozkleiłem – odciął się Karyu i upił łyk piwa. – Skąd przyszedł ci pomysł na opowiadanie? – zaciekawił się.

- Bo przez większość swojego życia byłem sam, więc wymyśliłem coś na pocieszenie samego siebie.

- Ach tak.

Podejrzane. Karyu był dla Zero bardzo podejrzany.