Unbroken

Przepraszam, że wcześniej nic nie opublikowałam, ale sesja.. I tak częściowo spierdoliłam :) I przepraszam, że nie jest to jedno z opowiadań Reita x Aoi czy o ADAMS, jednak o Despach już miałam sporo.. W każdym razie, jest to coś dłuższego. Zapraszam do czytania.

Pairing: Hizumi x Zero

Gatunek: obyczajowy (chyba, nie znam się)

Beta: Angel Rebels

Ostrzeżenia: przekleństwa, Zero na potrzeby opowiadania spłodził syna

- Wypierdalaj stąd, cholerny pedale.

Hizumi otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. Te słowa były ostatnimi, jakie spodziewał się usłyszeć od osoby, którą znał tyle lat.

- Głuchy jesteś? Idź stąd, brzydzę się z tobą.

- Zero, proszę, zrozum…

- Co mam zrozumieć? Że jesteś gejem? Wybacz, nie rozumiem tego i nawet nie chcę.

Hizumi wyszedł z mieszkania. Po cichu i bez kłótni. Nie trzaskał drzwiami, nie krzyczał, nie rzucał talerzami. Po prostu odwrócił się od Michiego i zostawił go samego, lecz nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Niepotrzebnie posłuchał Karyu, niepotrzebnie otworzył najskrytszy zakamarek swojego umysłu przed basistą. Każdy popełnia błędy, których żałuje, lecz ten był największy.

Wbrew pozorom wokalista wcale nie poszedł do Zero, by wyznać mu swoje uczucie. Nic nie czuł do basisty, którego do tej pory uważał za najlepszego przyjaciela, tak przynajmniej sobie wmawiał. Och, jak bardzo się pomylił myśląc, że jest w stanie siebie oszukać.

Gdy wokalista dotarł do swojego domu, zamknął się na cztery spusty, sięgnął po butelkę piwa i rozsiadł się w niezbyt wygodnej pozycji na podłodze w salonie. Brudnozielony dywan już dawno nie widział szczotki do czyszczenia, na całej jego powierzchni walały się skrawki papieru, tak jak ziemia z przewalonych doniczek. Hizumi nie sprzątał, nie bywał tu często. Zresztą…zwykle Zero coś z tym burdelem robił i jakoś go ogarniał. Właśnie, Zero.

Yoshida zaczął się zastanawiać nad całą sytuacją. Zwykle Karyu miał dobre pomysły, lecz teraz będąc przez niego zachęcanym, Hizumi powiedział Zero o swoich uczuciach i o tym, kim jest, a spotkał się z odrzuceniem w najgorszej postaci. Co miał teraz robić? Unikać basistę? Przecież na dłuższą metę nie da się tak współpracować. I choć Zero potraktował go jak śmiecia, Yoshida ciągle myślał o nim, jak o swoim przyjacielu.

Zadzwonił telefon stacjonarny. Hizumi obrzucił go obojętnym spojrzeniem, ale nie ruszył się z miejsca.

- Tu Yoshida Hiroshi. Nie ma mnie w domu, więc zostaw wiadomość po sygnale. Piiii.

- Hej, to ja. Wiem co się stało, Michi zadzwonił do mnie i zażądał, żebym podwoził cię do pracy. Nie brzmiał za pokojowo… Słuchaj, naprawdę mi przykro. Nie wiedziałem, że okaże się takim idiotą. Przepraszam, Hiroshi.

Pusta butelka poleciała w stronę aparatu. Yoshida miał w dupie takie przeprosiny, choć w głębi serca wiedział, ze Karyu nie jest niczemu winny. Chciał przecież pomóc, a Zero nie wykazywał nigdy homofobicznych zapędów.

Szkło poleciało w każdą stronę, a na ścianie pozostał mały ślad. Hizumi ani myślał wstać i posprzątać, w tej chwili było mu wszystko jedno. Tylko jak miał spojrzeć w oczy dawnemu przyjacielowi na jutrzejszej próbie?

***

- Jak się czujesz? – spytał cicho Karyu, gdy Hizumi otworzył drzwi po stronie pasażera i wsiadł do środka.

- Zdradzony – stwierdził smętnie wokalista. – Przecież ja nawet nie startowałem do niego, nic! To tak jakbym ja był wściekły na niego za wpadkę, która zdarzyła mu się jak miał siedemnaście lat. I co, wrzeszczałem na niego? Odciąłem się? Nie, pomogłem mu wychować syna, bo ta kurwa go zostawiła! Dała dupy i się zmyła, a ja robiłem za matkę przez wiele pierdolonych, długich lat, chociaż sam byłem jeszcze dzieckiem!

Karyu nie prosił, żeby Hizumi się uspokoił, bo wiedział, że lepiej jest rozładować emocje teraz, niż na przykład przed Zero. Sam pamiętał, jak Yoshida latał o szóstej nad ranem po jedzenie, bo Michi nie mógł ruszyć się z domu, jak przewijał Mitsuo (tak basista nazwał swojego syna), zostawał z dzieckiem, gdy Zero musiał gdzieś iść, bo Karyu był wtedy niezbyt odpowiedzialną osobą. Dlatego całkowicie rozumiał wybuch Hizumiego. Sam na jego miejscu wdałby się w poważną kłótnię z basistą, która prawdopodobnie zakończyłaby się bójką.

- Przepraszam – powtórzył po raz setny Karyu. – Naprawdę nie sądziłem, że tak się to skończy. – Gitarzysta zapiął pasy i ruszył z miejsca. – Nie rozumiem, jak można być takim debilem…

Dla Matsumury ta sytuacja była częściowo niepojęta. On, Michi, Hiroshi i Kenji znali się już od wielu lat, praktycznie byli wychowywani ze sobą, bo ich rodziny mieszkały w tym samym bloku. Najstarszy był Kenji, który od zawsze starał się wspierać swoją samotną mamę, potem Matsumura z Shimizu i na końcu Hizumi, młodszy od Tsukasy o trzy lata, a od dwójki nieznośnych przyjaciół o dwa.

Gdy Hiroshi miał piętnaście lat, zdarzyły się dwie rzeczy. Pierwsza to taka, że Zero został ojcem, a rodzice wywalili go z domu. Drugą było przyspieszenie decyzji o założeniu zespołu i wyprowadzce, o której tak długo myśleli. Rzeczy jednak nie potoczyły się do końca tak, jakby sobie tego życzyli i Kenji zamieszkał sam. O ile Hizumiemu udało się skończyć liceum trzy lata później, o tyle Zero musiał z niego zrezygnować, by zająć się dzieckiem i pracować, bo jemu rodzice nie zamierzali pomagać, jak pozostałym. Każdy z nich ciężko pracował, by ich zespół, D’espairsRay, był choć trochę znany. Codzienne próby, szlifowanie swoich umiejętności, wymyślanie i poprawianie piosenek… Karyu uśmiechnął się na samo wspomnienie, jak dwa, prawie trzy, lata po założeniu zespołu wyłapał ich łowca talentów na koncercie w sporym klubie.

- Czemu się uśmiechasz? Nie ma nic zabawnego w moim nieszczęściu! – warknął Hizumi.

- Przypomniał mi się moment, gdy nasza kariera zaczęła się rozwijać – odparł Karyu, stając na światłach. – I choć wtedy myślałem, że to będzie jednorazowa przygoda, piętnaście lat później nic nie zdaje się zwalniać tempa.

Hizumi uśmiechnął się dziwnie. Zdawał sobie sprawę z tego, jak szybko czas leciał. Miał już trzydzieści trzy lata i choć w życiu coś osiągnął, nie potrafił się z tego cieszyć. Dziesięć lat minęło od czasu, gdy stwierdził, że woli chłopców i pięć, od kiedy nie mieszkał już z Zero i jego synem, którego widział już sporadycznie. Kochał zespół, kochał śpiewać i do diabła! Kochał też Zero, kogo on oszukiwał? Że niczego nie oczekiwał? Że pomagał mu i zawsze dla niego był ze zwykłej przyjaźni? Hizumi zakrył dłonią oczy, a po policzkach pociekło mu parę łez.

Nie, nie pozwoli, żeby manipulowano jego uczuciami. Nie pozwoli traktować się jak śmiecia. Będzie szczęśliwy, na przekór Zero.

Karyu pogłaskał przelotnie wokalistę po głowie i szybko zmienił bieg. Przysiągł sobie, że nie zrobi sceny przed wszystkimi, ale dorwie Michiego później, gdy będzie sam. Nie mógł patrzeć na biednego Hizumiego, który nigdy nikomu nie zrobił większej krzywdy. Po prostu nie mógł.

- Hizu, poczekaj na mnie – powiedział gitarzysta, gdy Yoshida wysiadł z samochodu na parkingu wytwórni i podreptał do automatycznych drzwi budynku.

Minęli portiernię, windę i udali się schodami na pierwsze piętro, gdzie znajdowało się ich miejsce. Karyu uważał, że powinien być dla Yoshidy podporą, więc nie chciał zostawić go samego. Kto wiedział, co za pomysły mogły strzelić do tej pustej głowy?

- Yo, Kenji! – Matsumura powitał perkusistę, gdy weszli do swojej sali.

- Hej, Yoshitaka – pomachał mu Tsukasa. – Co tam słychać?

- Wszystko w porządku – odparł Karyu, nie wspominając ani słowem o wczorajszych wydarzeniach.

Hizumi, który czaił się za jego plecami, nie odezwał się ani słowem. Spojrzał tylko na Michiego, który siedział z gitarą na kanapie i nie zaszczycając go nawet zwykłym „cześć”, choć przecież go zauważył. W wokaliście aż się zakotłowało z wściekłości.

- Mam coś do powiedzenia – powiedział chłodno, starając się nie unosić głosu. Zabrzmiał tak poważnie, że wszyscy trzej mężczyźni spojrzeli na niego z wyczekiwaniem. – Odchodzę z zespołu.

Tsukasa zbladł na twarzy i przez chwilę zamykał i otwierał usta jakby chciał coś powiedzieć, lecz nie wiedział co.

- Czemu? – wykrztusił w końcu z siebie.

- Myślałem o tym już od pewnego czasu. Śpiewanie już mnie nie satysfakcjonuje, nie chcę robić tego do końca życia – stwierdził Yoshida, wzruszając ramionami. Z niejaką satysfakcją stwierdził, że Zero również wyglądał na trochę przejętego. – Chcę zająć się projektowaniem. Wiem, że jesteście w stanie znaleźć kogoś na moje miejsce. Ba, możecie nawet założyć nowy zespół, tylko ja już nie będę jego członkiem. Koncert za tydzień będzie moim ostatnim.

- Jesteśmy przecież u szczytu sławy! Poświęciłem dla tego momentu wszystko! – wykrzyknął perkusista łamiącym się głosem.

- I właśnie dlatego powinienem odejść w tym momencie.

Choć Karyu się do tego nie przyznał Tsukasie, pamiętał jak Hizumi kiedyś o tym wspomniał, tylko mówił o tym w formie bardzo dalekiej przyszłości. Najwyraźniej Zero musiał przyspieszyć decyzję wokalisty.

Tsukasa był wkurwiony. Do końca próby nie odezwał się do Hiroshiego słowem i zniknął zaraz po niej. Hizumi nie mógł powiedzieć, że nie było mu przykro, jednak rozumiał perkusistę i poniekąd czuł się tak, jakby go zawiódł na całej linii. Z drugiej strony nigdy z nikim nie podpisywał kontraktu zabraniającego korzystania z życia i samostanowienia o sobie, więc Tsukasa musiał się z tym pogodzić.

- Nie martw się, przejdzie mu  – próbował pocieszyć Hizumiego Matsumura, pakując swoje manatki. – Kiedyś pogodzi się z twoją decyzją.

Ta, Hizumi już to widział, jak czterdzieści lat późnej jest poważnym starszym mężczyzną, spotyka przypadkiem Kenjiego na ulicy, a ten nie odpowiada mu na powitanie, bo odszedł z zespołu! Tak właśnie Hiroshi definiował słowo „kiedyś”.

- Możemy porozmawiać? – Zero pierwszy raz odezwał się do wokalisty w ciągu tego dnia. – Na osobności?

Hizu poczuł się niezręcznie, ale nie chciał na dobre skreślać basisty ze swojego życia, mimo wielkiej wściekłości, dlatego skinął głową na Karyu, który stał gotowy do jakiejkolwiek reakcji.

- To ja pójdę.. gdzieś.. tak, mam coś do załatwienia. Zaraz wracam – wydukał gitarzysta i poszedł w znanym sobie kierunku, zostawiając dwóch członków zespołu samych w sali.

- Myślałem, że nie jesteś takim tchórzem, Yoshida.

Jeśli Hizumi myślał, że Zero spróbuje go zatrzymać, czy chociaż przeprosić, wiedział już, jak bardzo się w tej kwestii mylił. W tej chwili nie miał do czynienia z przyjacielem, a z zimnym draniem, którego nie obchodziła taka osoba, jak Hiroshi Yoshida.

- Nie zrozum mnie źle, nie chcę cię w tym zespole – powiedział Michi, przeciągając specjalnie sylaby – ale wydaje mi się, że nie pomyślałeś o Karyu ani o Tsukasie, podejmując tę decyzję.

- Nie schlebiaj sobie – odwarknął Hizumi. – Nie przez ciebie odchodzę z zespołu. A co do reszty, Tsukasa sobie poradzi. Jest dużym chłopcem, a duzi chłopcy potrafią się sobą zająć – uśmiechnął się w tym miejscu wrednie – a w szczególności innymi. Pamiętaj, „raz w dupę to nie gej” (od aut. nie wiem, skąd się wziął ten tekst, ale istnieje xD).

Zero skrzywił się z obrzydzeniem, ale nie skomentował tej jawnej prowokacji. Gdyby wdał się z Hiroshim w słowne potyczki, nie wygrałby tego. Hizumi był mistrzem obrażania, podtekstów i dwuznaczności, zaś bronią Zero była złośliwość, sarkazm i ironia, dlatego stanowili dla siebie godnych przeciwników.

- Nie zmienisz zdania – stwierdził w końcu basista, spuszczając trochę z tonu. – Ty już naprawdę nie chcesz śpiewać.

- Nie chcę – przyznał otwarcie Hizumi. – Ktoś mi kiedyś powiedział, że lubi mój głos. Teraz ta osoba nie jest już nic warta.

Tym, o kim mówił Hiroshi, był Zero. To on przekonał Hiroshiego do porzucenia swojego nierealnego marzenia o zostaniu perkusistą i profesjonalnym skupieniu się na śpiewie (tak po prawdzie, to było bardziej bezpieczne, gdyż Hizumi posiadał zerową koordynację ruchową).

Jeszcze przez chwilę wydawało się, że Zero chce coś powiedzieć, może nawet przeprosić. Przecież był dorosłym człowiekiem i wiedział, że Yoshida jest dobrym przyjacielem i drugiego takiego nie znajdzie, ale duma i skrywana homofobia na to nie pozwalały.

- Tutaj wszystko się kończy – Hizumi wiedział, kiedy należy zakończyć znajomość i robił to w tym momencie. – Pozdrów ode mnie Mitsuo i powiedz, że przykro mi, ale nie mogę go zabrać na ryby.

Dziwnym trafem, choć to Michi spędzał z synem więcej czasu, ten zżył się bardziej z Yoshidą. To wokalista zabierał go na imprezy, urodziny, do kina. To właśnie Hizumi wpoił mu szacunek do wszelkich istot żywych, a nie gardzenie nimi, do czego często posuwał się Zero. Nawet ojciec potrafił sobie wyobrazić, jak może zareagować jego dziecko, gdy odetnie się je od ulubionej osoby i chociaż za nic w świecie by się do tego nie przyznał, był o Hizumiego cholernie zazdrosny za zbudowanie z Mitsuo mocnej więzi.

To był koniec. Tak przynajmniej myślał Hizumi, kierując kroki do samochodu, w którym czekał na niego Karyu. Może tak właśnie miało być. Może powinien zapomnieć o wszystkim i zacząć układać swoje życie od nowa. Zero. Yoshida wiedział, że przez długi czas, a może nawet do końca życia, nie zapomni o tym narwańcu, który był mu bliski. Nie pozwoli jednak, żeby Shimizu Michi stał mu na drodze do szczęśliwego życia.

- Nee, Hizu, powiedz mi jedno – Karyu wyciągnął przed siebie rękę i spojrzał przez palce na budynek. – Czy to naprawdę oznacza koniec dla nasz wszystkich? Nie chcę tak o tym myśleć.

- Więc nie myśl – Hizumi potargał mu włosy. – Pomyśl o tym jak o czymś nowym. Możliwości w życiu jest wiele, wykorzystaj je.

- Kiedyś dostałem propozycję od Kirito, żeby grać w jego zespole – przyznał Matsumura. – Nie sądziłem wtedy, że coś się zmieni. I szczerze, nigdy nie myślałem, żeby grać z kimś innym, niż z wami. Moje kompozycje i twój głos, tak powinno być, ale szanuję twoją decyzję.

- Zadzwoń jutro do Kirito – Hizumi zapalił papierosa. Teraz, kiedy miał już nie śpiewać, nie musiał martwić się o swoje gardło.

- Zrobię tak.

[półtora roku później]

- Hej, Hizu, jutro wychodzi nasza nowa płyta!

Hiroshi niemal odskoczył od słuchawki. Gdy Karyu nadmiernie się czymś ekscytował, podnosił głos, a wrażliwy słuch Yoshidy nie wytrzymywał.

- To świetnie – nawet nie starał się zamaskować poirytowania w swoim głosie. W ciągu zeszłego tygodnia słyszał to z milion razy. Nie mógł powiedzieć, że nie był choć trochę zazdrosny, bowiem gitarzysta ekscytował się tak samo płytami D’espairsRay, a Hizumi chciał, żeby ten zespół był dla każdego z nich ważny, choćby we wspomnieniach.

Karyu wiodło się naprawdę dobrze. Może Hizumi nie przyznał tego na głos, ale cieszył się, że Matsumura trafił pod skrzydła Kirito. Od reszty nie miał żadnych informacji. Wiedział, że Tsukasa z Zero założyli nowy zespół i nawet słyszał ze dwie piosenki, ale gardził ich wokalistą. Nie potrafił zrozumieć, czemu wybrali kogoś takiego, kto nawet nie potrafił poprawnie wyciągnąć górnego C! Siedział jednak cicho i nie mieszał się w sprawy innych, teraz był skupiony tylko i wyłącznie na projektowaniu, które szło mu coraz lepiej.

- Kenji dzwonił do mnie wczoraj – Matsumura zmienił nagle temat. – Myślę, że w końcu mu przeszło.

Od kiedy Hiroshi oznajmił swoją decyzję, Tsukasa nie mógł się z nią pogodzić. Czuł się zdradzony i wściekły, dlatego przestał się odzywać do Yoshidy, chociaż ten próbował przepraszać go wielokrotnie.

- I co w związku z tym? – spytał Hizumi. – Nie bardzo rozumiem, czy ta informacja ma ze mną coś wspólnego.

- Hiroshi…

Hiroshi miał swoją dumę. Po pół roku dał sobie spokój z przepraszaniem Tsukasy i doszedł do wniosku, że jeśli ktoś nie chce utrzymywać z nim kontaktu, nie będzie się narzucać. Karyu prosił go, żeby nie robił głupstw, ale Yoshida tego nie rozumiał. Dla niego było łatwym zerwanie kontaktu z osobą, którą znał długi okres czasu. Nie był aż tak przywiązany do ludzi, nawet tych, których kochał.

- Życzę mu szczęścia z takim wokalistą – zaśmiał się ponuro. – Gdzie go znaleźli? Takie beztalencie dostało się do świata muzyki i myśli, że jest bogiem.

- Hiroshi, proszę cię.

- Dobra, nieważne – Hizumi poczuł dziwną irytację. – Muszę kończyć, porozmawiamy innym razem.

Lubił Karyu, lecz nienawidził, gdy ktoś mówił mu, co ma robić. Skoro ktoś nie potrafił mu wybaczyć, że zajął się własnym życiem, Hiroshi nie miał zamiaru czekać na tą osobę z otwartymi ramionami, aż łaskawie raczy zauważyć, jak głupie jest jej zachowanie. Pod tym właśnie względem brakowało mu Zero. Basiście nie trzeba było powtarzać, przynajmniej w większości przypadków, tego samego po parę razy.

- Chwila! Jeszcze ostania rzecz – Matsumura powstrzymał Yoshidę przed odłożeniem słuchawki. – Jeśli będziesz wiedział, gdzie jest Mitsuo, zadzwoń z tym do mnie.

- Och, czyżby Michi przestał mieć swojego syna pod kontrolą? Jakże mi przykro – sarknął Hizumi. – Na pewno dam znać, gdy go zobaczę.

- Zero odchodzi od zmysłów… Po pierwszym roku studiów dziecko zapadło mu się pod ziemię, jakbyś się czuł na jego miejscu?

Na twarzy Hiroshiego zagościł wredny uśmiech, gdy kończył rozmowę, nie dając Matsumurze żadnej odpowiedzi. Takie rzeczy nie były już na jego głowie i miał zamiar dobrze wykorzystać resztę swojego życia. Na co oni liczyli? Że Mitsuo zapuka do jego drzwi? Bez przesady, miał dobre relacje z chłopakiem, ale na pewno nie byłby pierwszą osobą, do której by przyszedł. …prawda?

Odpowiedź sama przyszła do drzwi, gdy Hizumi postanowił zrobić odskocznię od kawy i pójść zrobić sobie herbatę. Zadzwonił dzwonek i pozbawiony negatywnych uczuć Yoshida, poszedł zobaczyć kogo przyniosły do niego nogi.

- Mitsuo  - szczęka mężczyzny prawie spotkała się z ziemią.

Chłopak był skórą ściągniętą z Zero. Podobny wzrost, budowa ciała, oczy, usta, nawet głos o barwie zbliżonej do Michiego. Tak jak ojciec, Mitsuo wiedział, że wygląda dobrze i chętnie to wykorzystywał do własnych celów, lecz dzięki staraniom Yoshidy, nie wyrósł na zadufanego w sobie dupka.

- Wybacz, nie miałem się gdzie podziać – chłopak uśmiechnął się niemrawo – a nie mogę ciągle siedzieć u znajomych.

Hiroshi wpuścił go do środka, lecz nie mógł oswoić się z sytuacją. Czemu musiał być mieszany w sprawę, która dotyczyła Zero? Oznaczałoby to, że prędzej czy później, musiałby się z nim spotkać.

- Skąd wiedziałeś, gdzie mieszkam? – spytał Yoshida, częstując gościa herbatą.

- Matsumura-san kiedyś mi powiedział.

No tak, Karyu, ta wielka studnia głupoty.

- Twój ojciec mnie zabije – Hiroshi przeczesał włosy. – A już naprawdę nie chciałem mieć z nim nic wspólnego.

- Właśnie dlatego uciekłem – Mitsuo spojrzał w bok, a Hizumiemu rzucił się w oczy mały tatuaż ze smokiem na szyi. Miał go już, gdy widzieli się ostatni raz? – Od kiedy się pokłóciliście, zmienił się na gorsze – odwrócił głowę i jego wzrok spotkał się ze wzrokiem Yoshidy. – Naprawdę nie mam nic przeciwko twojej orientacji. Jesteś ważną częścią mojej rodziny i nie jestem w stanie wybaczyć ojcu, jak cię potraktował.

Minęło tak niewiele czasu, a Hizumi zdążył zapomnieć, jak rzeczową i bezpośrednią osobą był młody Shimizu. Nie owijał w bawełnę, nie bawił się w insynuacje.

- Nie masz się czym martwić, nie dotyczy to ciebie. Może Michi jest uparty, lecz nie znaczy to, że nie martwi się o ciebie i nie zależy mu na tobie.

- Ale cię odrzucił! Kochałeś go, a on cię wydymał! – Mitsuo podniósł głos i trzasnął ręką w stół.

- Uważaj na słownictwo – głos Hizumiego stał się zimny, a twarz zastygła w grymasie zobojętnienia. – Przeżyję bez niego, a to oznacza dla mnie koniec tematu – spojrzał na zegarek. – Dziś jest już późno, możesz u mnie zostać, ale jutro rano wracasz do domu. Osobiście cię odwiozę.

Mitsuo wyglądał, jakby chciał się dalej kłócić, ale był cicho. Hizumi nie rozumiał tego wybuchu złości, lecz poniekąd był wdzięczny, że ktoś się o niego martwił. Po prawdzie, tęsknił za Mitsuo, którego praktycznie wychował sam. Wstał od stołu i okrążył go, by usiąść obok chłopaka.

- Dziękuję – Hizumi obdarował Shimizu uśmiechem. – Wiesz, że dużo dla mnie znaczysz, jednak nie chciałem wchodzić z twoim ojcem na stopę wojenną.

Wysłał chłopaka do swojej sypialni, a sam przygotował sobie koc i surogat poduszki w postaci zwiniętej bluzy. Nie miał zamiaru pozwolić mu spać na niewygodnej kanapie, która nie była już pierwszej świeżości.

- Wiesz, czemu tata nigdy się nie ożenił? – Mitsuo rzucił na dobranoc retoryczne pytanie. – Bo twierdził, że ty w zupełności wystarczysz i żadna inna kobieta nie potrafi zająć się mną tak dobrze, jak ty. Ciągle nosi w portfelu zdjęcie starego zespołu… i twoje osobno. Nie wiem, czemu cię tak potraktował, ale wiem, że na pewno nie byłeś mu obojętny.

Hizumi nie wiedział, co odpowiedzieć. Mitsuo prawie nigdy nie kłamał, dlatego nie było podstaw, żeby mu nie wierzyć i choć Yoshida chciał siebie desperacko przekonać, w jego sercu zatliła się mała nadzieja, a może raczej pytanie „Czemu?”.

- Dobranoc.

Wychodząc z sypialni, Hizumi zamknął za sobą drzwi. Wyszedł na przestronny balkon i usiadł na krześle, wyciągając przed siebie wygodnie nogi. W ręce trzymał swój telefon, lecz nie bardzo wiedział, co chce z nim zrobić. Przemknęło mu przez myśl, żeby zadzwonić do Karyu i wypytać, ale zabrzmiało to głupio, nawet w wyobraźni.

- Czego chcesz, Hizu?

I stało się. Nie wierzył, że to zrobił, ale zadzwonił do Zero, choć prawdopodobnie widziałby go jutro. Był jednak zbyt ciekaw rzeczy, o których powiedział mu Mitsuo.

- Zgadnij, co mam twojego w domu. Mała podpowiedź – twoja wierna kopia.

Po drugiej stronie zabrzmiała cisza, a Hiroshi oczyma wyobraźni widział, jak na twarzy Michiego widnieje ulga.

- Jutro go odbiorę – głos Zero był inny, jakiś przygaszony.

- Nie kłopocz się. Obiecałem mu, że odwiozę go do domu – Hizumi zadarł głowę i spojrzał w zachmurzone niebo, na którym nie było ani jednej gwiazdy. – Usłyszałem też od niego coś bardzo interesującego.

- Nie wiem, czy chcę wiedzieć.

- Och, ależ chcesz – Yoshida niemal nie posiadał się z radości, mogąc pomęczyć psychicznie Shimizu. – Choćby chciałbyś się dowiedzieć o tym, że coś do mnie czujesz, a zdjęcie w portfelu nie pozwala ci o mnie zapomnieć. I chcesz się dowiedzieć też o tym, że byłem dla ciebie świetnym zastępstwem żony.

- Yoshida, do diabła – Zero najwyraźniej nie podzielał entuzjazmu mężczyzny. – Nie wiem, co słyszałeś, ale niech nie przychodzą ci takie pierdoły do pustego łba.

- Tyle że już mam pewność co do swojej racji. Dlatego, Michi, powiesz mi wszystko.

Z Hizumim nie dało się kłócić. Nie dało się też wybić z głowy różnych pomysłów, gdy na nie wpadał. A gdy był w stanie zaciekawienia, nigdy nie odpuszczał. Przenigdy.

- Nawet nie wiem, co mam ci powiedzieć – prychnął Zero. Żałował w tym momencie, że Mitsuo miał niezawodny talent do wtykania nosa w nie swoje sprawy. Na pewno nie odziedziczył tego po nim, więc pewnie po swojej matce. – Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, czy może chcesz, żebym zmyślał?

- Dobrze wiedzieć, że po tak długim czasie wciąż jesteś w formie – odparł pozornie radośnie Hizumi. – Wiesz, że jeśli mi nie powiesz, jutro będzie ostatni raz, kiedy będziesz mnie widział. Nie chcę mieć do czynienia z kimś, kto nie potrafi być szczery ze swoimi uczuciami.

Hizumi nawet nie wiedział, że trafił w samo sedno, ale Zero odczuł to boleśnie, przypominając sobie wszystkie złe rzeczy, jakie powiedział przy jednym z ich ostatnich spotkań. Shimizu wiedział, że zaistniała sytuacja była tylko i wyłącznie jego winą, ale co miał powiedzieć? Że przypadkiem Karyu, będąc pod wpływem chwili i alkoholu, sypnął o orientacji Hizumiego jakieś dwa lata przed wyznaniem Hiroshiego? Że Tsukasa sam chciał być z Hizu i Zero po prostu spanikował? Nie chciał być znienawidzony przez Ootę, ani tym bardziej przez Yoshidę, co skończyło się oczywistą katastrofą i niewyjaśnioną reakcją ze strony Shimizu, bo kto nazywa swojego najlepszego przyjaciela pedałem i każe mu wypierdzielać ze swojego domu? Nie, basista stanowczo nie miał nic na swoje usprawiedliwienie. Spieprzył sytuację na całej linii i to tak literacko, że zespół się rozpadł. Wiedział, że Yoshidzie należy się prawda, ale ta nie chciała przejść mu przez gardło. Cokolwiek by powiedział, na pewno nie byłoby to dostatecznym powodem zachowania Zero.

- Dlatego będzie to ostatni raz.

Tak, Zero wolał nadal uciekać przed konsekwencjami niż wyjść im naprzeciw.

- To musi być naprawdę coś poważnego, skoro nie chcesz zdradzić sekretu, dla którego postanowiłeś grać homofoba – Hizumi nadal nie odpuszczał.

- Na razie, Hiroshi.

- Żegnaj, Zero – odparł Yoshida, gdy Zero się rozłączył. – Dlaczego jesteś takim kretynem?

Wstał z krzesła i przeciągnął się, ziewając przy tym szeroko. Jeśli miał odwieźć jutro Mitsuo, musiał położyć się spać. Szkoda, że to był ostatni pretekst do zobaczenia basisty… Jednak nie zamierzał dać się złamać. Nigdy więcej.

Z takim właśnie nastawieniem Hizumi poszedł pod prysznic, szorując całe ciało z takim zapałem, jakby miał przed sobą podłogę uwaloną toną zaschniętego błota. W pewnym momencie gąbka spadła mu do brodzika i biedny Hiroshi uderzył z całej siły plecami o kran, gdy chciał ją podnieść.

- Aua – jęknął, lądując tyłkiem w brodziku i rozmasowując sobie obolałe miejsce.

Chyba dzisiaj naprawdę był dzień tych złych i bardziej niemiłych niespodzianek.

A jeszcze większą niespodzianką był chyba dla Hizumiego widok Zero o dziewiątej rano pod swoimi drzwiami. Yoshida przez pół minuty najpierw patrzył na niego z otępieniem na twarzy, żeby potem dotarło do ospałego mózgu, że to wcale nie jest sen.

- Masz zamiar mnie wpuścić, czy chcesz kontemplować to, co właśnie widzisz przez cały dzień?

I były wokalista musiał się odsunąć, choć z niechęcią, żeby wpuścić nieproszonego gościa do środka.

- Wiem, że tobie jest ciężko zrozumieć innych ludzi, ale jeśli oni mówią, że coś zrobią, to tak będzie – prychnął zły Hizumi. Nie zdążył się nawet ogolić i ubrać w coś bardziej ludzkiego niż bokserki z napisem „I’m Batman”. – Mitsuo jeszcze śpi.

Widząc po półtorej roku Zero na żywo, Hizumi uświadomił sobie, że lubił towarzystwo basisty bardziej, niż to sobie wmawiał, oraz że Michi ciągle wygląda świetnie. Nie umknęło też uwadze Yoshidy spięcie, jakim wykazywał się jego gość, i sztuczność jego uśmiechu. Zero zachowywał się dziwnie i ukrywał to dość nieudolnie.

- Niech zgadnę, nie mogłeś spać całą noc i myślałeś nad naszą rozmową, po czym stwierdziłeś, że jednak chcesz mi wszystko powiedzieć i zabranie Mitsuo jest świetną przykrywką? – Hizumi z radością patrzył, jak Michi zmaga się sam ze sobą, żeby nie powiedzieć czegoś niemiłego.

- Słuchaj, Hizu – zaczął miło Zero, choć korciło go, żeby kazać mu spierdalać – czy naprawdę myślisz, że mamy jakąś szansę?

Hizumi zamrugał parę razy ze zdziwieniem, próbując zrozumieć, czy Zero proponuje mu związek, czy próbuje go łagodnie odtrącić, choć na to było trochę za późno.

- To zależy tylko od nas.

- Byłbyś w stanie mnie zaakceptować? – Shimizu nadal wypytywał Hizumiego. – Pomimo wszystkiego, co ci zrobiłem?

Po chwili zastanowienia Hiroshi skinął głową, zadziwiając przy tym Michiego. Doprawdy, była to naprawdę dziwna miłość.

- Jeśli chcesz, nie będę już więcej pytać, co się zdarzyło parę lat temu – Yoshida podszedł do Zero i odgarnął z jego czoła brązowe włosy, które były krótsze niż zwykle – jednak będziesz wynagradzać mi to przez resztę życia.

Zero zdziwił się nastawieniem mężczyzny. Szczerze powiedziawszy, myślał raczej, że zostanie zwyzywany, zmieszany z błotem i wyrzucony na ulicę. Może jednak Hizumiemu naprawdę na nim zależało? Naprawdę nie wiedział, co ma na to odpowiedzieć, ale sprawa rozwiązała się w momencie, gdy Yoshida postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i pocałować Shimizu.

W takiej sytuacji zastał ich Mitsuo, wychodząc z sypialni z zamiarem odwiedzenia toalety.

- Och, doprawdy – fuknął. – Długo wam to zajęło.

Hizumi odwrócił się, nie wypuszczając Michiego z objęć, i rzucił mu zabójcze spojrzenie.

- Widzę, że Batman znalazł swojego Robina – dodał złośliwie chłopak.

-Diabelskie nasienie – mruknął Hizumi.

- Nie, ojca.

Z Zero wydał się niekontrolowany chichot, a Mitsuo uśmiechnął się szeroko. W końcu byli do siebie podobni i obu im zależało na Hizumim… choć w innym kontekście.