4 sposoby na przełożenie próby

Taki przerywnik między kolejnymi częściami Cocoona.

Pairing: Karyu x Zero

Ostrzeżenia: brak

Prolog

Zero przekręcił się na drugi bok ciągnąc za sobą kołdrę. Była niedziela, więc nie musiał wstawać na próbę, co chciał wykorzystać oddając się słodkiemu lenistwu. Jego plany skutecznie zepsuł dzwonek do drzwi, który brzmiał w uszach mężczyzny tak natrętnie, jakby ktoś celowo chciał wprowadzić basistę w stan irytacji.

– Nie ma mnie – mruknął w poduszkę, naciągając kołdrę na głowę.

– Wiem, że tam jesteś! – krzyknął głos zza drzwi, w którym Zero rozpoznał gitarzystę.

Basista nie zwracał na to uwagi (a przynajmniej się starał), dopóki do dzwonienia nie dołączyło… Kopanie? Zerwał się szybko z łóżka, lecz jego nogi zaplątały się w pościel i popisowo wyłożył się na podłodze. Zero zaklął pod nosem. Zebrał się z ziemi i poszedł do drzwi.

– Nie niszcz mi drzwi cholero – powitał gitarzystę, patrząc na niego groźnie.

– Też się cieszę, że cię widzę – Karyu uśmiechnął się szeroko i władował się do mieszkania basisty. – Chodź, kwiatki ci podleję, śniadanko zrobię, rybki nakarmię.

– Nie mam rybek – zaprzeczył odruchowo mniejszy mężczyzna, czując lekkie zirytowanie z powodu zachowania Yoshitaki. – Tak, możesz wejść, nie krępuj się. Po co przylazłeś?

– Moim pierwotnym zamiarem było wyciągnięcie cię na piwo…

– Ale?

– Ale zadzwonił Tsukasa i kazał ci podrzucić nuty. Masz nanieść poprawki, jeśli są potrzebne, i dopasować do melodii bas – Karyu uśmiechnął się przepraszająco. – No i od poniedziałku do piątku mamy codziennie próby po 4 godziny.

– ŻE JAK? – Zero spojrzał zszokowany na przyjaciela. – Dlaczego?

– Tsukasa wziął sobie za cel skończenie tego albumu do końca tygodnia.

Basista jęknął i wrócił do sypialni zakopując się w pościeli. Karyu ściągnął buty i podążył za Zero. Było mu żal przyjaciela, ale niestety, nie grał na basie, więc nie mógł mu pomóc. Wyciągnął z torby kartki z nutami i położył je na szafce nocnej.

– Słuchaj… - zaczął.

– Daj mi umrzeć w spokoju!

Karyu westchnął tylko i pogłaskał basistę po głowie. Zero jak zwykle trochę dramatyzował. Próby nie były takie złe no i po skończeniu płyty mogli sobie pozwolić na parę dni wolnego. Poszedł do salonu, który wyglądał tak, jakby przeszło przez niego co najmniej tornado, więc posprzątał trochę oglądając w międzyczasie jakiś durny program o sadzeniu roślin. Jakby go to interesowało. Gdy skończył, zajrzał do sypialni przyjaciela, który leżał w tej samej pozycji w jakiej go zostawił. Stwierdził więc, że nie ma tu nic więcej do roboty i wyniósł się z mieszkania zamykając cicho za sobą drzwi.

Chwilę po tym, jak gitarzysta wyszedł, zadzwonił telefon. Zero sięgnął po omacku po komórkę i odebrał nie patrząc na wyświetlacz.

– Czemu nie dacie mi spokoju? – spytał załamany.

– Aha, więc Karyu już u ciebie był – stwierdził uradowany wokalista.

– Tak, był. I o próbach też powiedział.

– Tsukasa trochę przesadził – Hizumi wcale nie brzmiał, jakby był zły na perkusistę. – Mógłby odwołać ze dwie albo przynajmniej skrócić czas trwania.

Zero uśmiechnął się szeroko, gdy w jego głowie zaświeciła się żarówka.

– Hizuuu – zanucił.

– Co takiego?

– Założymy się o coś?

– Zależy o co – powiedział powoli wokalista.

– Jeśli uda mi się spowodować, że nie będzie przynajmniej jednej próby lub Tsu ją odwoła w trakcie, to zabierasz mnie na koncert *******. A jeśli mi się nie uda…

– Idziemy na zakupy i płacisz za wszystko, co sobie wybiorę – dokończył Hizumi zgadzając się automatycznie. – Masz czas do piątku.

– Zgoda.

Sposób pierwszy

poniedziałek

Zero siedział w domu i myślał. Za godzinę miała odbyć się próba, a on nie miał żadnego konkretnego planu. Co prawda w jego głowie pojawiły się takie pomysły jak przebicie Tsukasie opon samochodu, czy związanie go i zamknięcie gdzieś, gdzie nikt perkusisty nie znajdzie. No, ale bez przesady – lider też człowiek. Poza tym basista chciał zacząć od czegoś lżejszego. Chodzenie w kółko po pokoju tylko wzmagało frustrację mężczyzny. Co tu robić?

***

– Co ci się stało Zero? – spytał podejrzliwie Tsukasa, gdy opatulony po szyję basista wszedł do sali.

– Chybba zachor-rowałem – Zero zaszczękał zębami i usiadł na kanapie. – To przecież sezon zachorowań na grypę – przecież była późna jesień.

Lider od razu odsunął się od niego na bezpieczną odległość, a Hizumi rzucił mu tylko sceptyczne spojrzenie. Gitarzysty jeszcze nie było.

– To może idź do domu Zero-kun – wokalista uśmiechnął się złośliwie, a perkusista gorliwie pokiwał głową. – My tu zostaniemy i popracujemy.

Basista w myślach uśmiercał właśnie tą wredną mendę na kilkanaście sposobów, a każdy był bardziej bolesny od poprzedniego.

– Ale przecież mieliśmy ćwiczyć nowe kawałki – zaprotestował jękliwie ‘chory’.

– Nie nie nie – perkusista pokręcił głową. Najbardziej w świecie bał się zarazków i gryzoni, dlatego chciał jak najszybciej pozbyć się przyjaciela z sali, żeby ten go nie zaraził. – Nie ma takiej opcji! My robimy próbę, a ty możesz iść do domu.

Hizumi spojrzał na Zero zwycięsko. ,,1:0”

Sposób drugi

wtorek

Basista przyszedł na próbę o godzinę wcześniej. Skoro wczorajszy sposób nie podziałał, nadszedł czas na wytoczenie ciężkich dział. Rozejrzał się po sali, upewniając się, czy aby na pewno nikogo nie ma. To co planował mogło rozwścieczyć perkusistę, ale przecież nikt się nie dowie, że to on. Podszedł do perkusji, wyciągając z kieszeni kurtki śrubokręt...

***

– Cholera jasna!! – wrzask Tsukasa można było usłyszeć w całym budynku. – Kto mi rozebrał perkusję na części?!

Potoczył złym wzrokiem po reszcie zespołu.

– Na mnie nie patrz, dopiero przyszedłem – powiedział Hizumi.

– Ja też – dodał Karyu, patrząc na to, co zapewne było perkusją, a na chwilę obecną mogło spokojnie uchodzić za bardzo awangardową rzeźbę z metalu.

– Jak przyszedłem to już tak było – rzekł Zero. – Złożyłbym, ale wolałem nie ruszać, żeby na mnie później nie było.

Tsukasa rzucił wszystkim trzem mężczyznom wściekłe spojrzenie i podszedł do instrumentu.

– Zaczynamy za dwadzieścia minut. I chcę widzieć wszystkich – perkusista zaakcentował ostatnie słowo patrząc znacząco na Hizumiego, gdyż mniejszy mężczyzna starał się ulatniać z prób lub nie przychodzić wtedy, kiedy tylko się dało.

Wokalista i basista wyszli na korytarz idąc do automatu z kawą. Zero specjalnie się nie odzywał trzymając przyjaciela w niepewności.

– To twoja robota, prawda? – Hizu nie wytrzymał.

Odpowiedziała mu cisza i krzywy uśmiech basisty, który wrzucał właśnie pieniądze do automatu.

– Cóż, musisz się bardziej postarać, bo to nie podziałało. Chyba nie sądziłeś, że to naprawdę wypali – wokalista oparł się plecami o ścianę. – Widziałem ostatnio całkiem fajne glany na wystawie i wcale nie są takie tanie.

– Mam jeszcze trzy dni – odparł Zero, biorąc do ręki plastikowy kubeczek z kawą, uważając żeby się nie poparzyć.

Wrócili do sali i usiedli na kanapie. Tsukasa tym czasie zdążył ochłonąć i złożyć perkusję, dlatego miał teraz czas na zastanawianie się w jaki sposób basista ozdrowiał w jeden dzień.

– Zero, nie wyglądasz już na chorego.

– Wziąłem wczoraj lekarstwa.

Kłamstwo.

– Zero…

– Słucham?

– A powiedz mi, po co ci potrzebny śrubokręt w twojej kurtce?

Zapadła niezręczna cisza, w czasie której Zero myślał nad możliwością ratunku. I wymyślił.

– Wracaj tu w tej chwili!!

Sposób trzeci

środa

Karyu zdziwił się, gdy zadzwonił do domofonu a nikt mu nie otworzył. A uprzedzał Zero jeszcze poprzedniego dnia, że przyjedzie po niego samochodem i razem zbiorą się na próbę. Basista nie był przecież sklerotykiem! Gitarzysta podziękował w duchu za zapasowe klucze do mieszkania przyjaciela, które otrzymał w razie wypadku, i wszedł  do klatki. Gdy dotarł na odpowiednie piętro, zapukał do drzwi, lecz odpowiedziała mu głucha cisza. Nacisnął lekko klamkę i z zaskoczeniem odkrył, że mieszkanie było otwarte.

– Zero! – krzyknął, gdy wszedł już do środka.

– W salonie.

Karyu zastał basistę siedzącego na podłodze w otoczeniu różnych pudeł i papierów, które walały się na całej powierzchni podłogi, i najwyraźniej czegoś szukał.

– Nie mogę znaleźć tego karnetu na pobyt w spa – powiedział, jakby przeczuwając, o co chce zapytać przyjaciel.

– A po co ci to teraz? – Zero nie należał do miłośników takich miejsc, dlatego gitarzysta był bardzo ciekaw, co też chodzi po głowie mniejszemu mężczyźnie. – I skąd masz coś takiego?

– Nie pamiętam. Chyba to od kogoś dostałem – basista otworzył kolejne pudło i zaczął w nim namiętnie szperać. – Niedługo zobaczysz po co mi to – dodał po chwili z krzywym uśmiechem.

Karyu nie pytał o nic więcej. Sam uśmiech Zero potrafił skutecznie zahamować u niego ciekawość. Szczególnie, gdy chodziło o plany basisty, bo zawsze kończyło się to katastrofą. Ostatnim razem Zero chciał pójść do nowego klubu. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że zaciągnął ze sobą biednego gitarzystę, zapierającego się rękami i nogami. Karyu nadal nie mógł się otrząsnąć po tej wizycie w tym klubie gejowskim. Bo oczywiście basista skrzętnie pominął ten jeden bardzo istotny fakt.

– Oj, chyba zapomniałem ci powiedzieć – gitarzysta ciągle pamiętał złośliwy grymas na twarzy przyjaciela, który nie pozwolił mu wyjść z klubu. – Ale skoro już tu jesteś to zostaniesz ze mną.

I przez cały wieczór Karyu musiał siedzieć przy barze ignorując ostentacyjnie otoczenie z basistą na czele. Nie miał nic przeciwko gejom, zresztą miał jednego za przyjaciela i to w dodatku bardzo wrednego. No, ale do cholery jasnej Zero mógł czasem pomyśleć o tym jak się czuje Karyu.

– Mam! – triumfalny okrzyk mniejszego mężczyzny przerwał rozmyślania gitarzysty. – Możemy już jechać.

***

Dotarli na próbę lekko spóźnieni. Zero spodziewał się reprymendy ze strony Tsukasy, ale ten nawet na niego nie spojrzał, gdy wszedł do sali. Pewnie nadal był zły za wczorajsze. Basista postanowił poczekać na odpowiedni moment, więc przywitał się tylko z Hizumim i poszedł podłączyć bas do pieca.

Pierwsza część próby przebiegła we wrogiej atmosferze. Lider ciągle wytykał chłopakom błędy (,,Karyu, wiesz do czego służy gitara? Bo grasz jakbyś piłował na tarce!’’, ,,Hizu, same poruszanie ustami nie wystarczy, żeby śpiewać.’’), a w szczególności uwziął się na Zero (,,Zagraj to jeszcze raz, ale poprawnie. Chyba, że nie umiesz.’’, ,,Jeśli jeszcze raz się pomylisz, poprzecinam ci struny, a gitarę wetknę tam, gdzie światło nie dociera!’’).

– Tsukasa… - basista podszedł do niego na przerwie, widząc swoją szansę.

– Tak? – lider spojrzał podejrzliwie na niższego mężczyznę.

– Chciałem przeprosić, dlatego mam dla ciebie prezent – oświadczył Zero wciskając Tsukasie w rękę karnet. – Tylko termin ważności jest do piątku, więc im szybciej tam pojedziesz tym lepiej.

Ten spojrzał zaskoczony na kartonik.

– Tak szybko chcesz mnie pochować? – spytał perkusista po chwili milczenia.

– Nie, a czemu?

– Bo jest tu napisane ,,W ostatnich chwilach swojego życia zafunduj sobie cudowny, odprężający relaks, który wygładzi twoje zmarszczki. Dotyczy osób powyżej 70 roku życia’’.

Teraz Zero sobie przypomniał. Kupił to kiedyś na urodziny mamy, ale siostra go przekonała, że to nieodpowiedni prezent.

– Wyglądasz staro przez próby z nami? – zaryzykował.

– ZERO!!!

Sposób czwarty

czwartek

– Chyba nie sądzisz, że ci w tym pomogę.

– No, ale Karyu!

– Nie Zero. Znajdź sobie kogoś innego do pomocy. Hizumiego na przykład.

– Nie mogę.

– To nie wiem. Kogokolwiek, byle nie mnie.

– Karyu, proszę… Jesteś moim przyjacielem.

– Zero, nie. To się źle skończy.

– A pamiętasz jak pilnowałem twoje mieszkanie, gdy musiałeś wyjechać do rodziny?

– Już dobrze, pomogę – powiedział po długiej chwili gitarzysta. Cholerny Zero. Zawsze musiał wiedzieć gdzie uderzyć, żeby wszystko działo się po jego myśli. – A na czym ten plan miałby polegać?

– No więc…….

***

– Gotowy? – Zero spytał trzęsącego się nerwowo Karyu.

– Bardziej się już nie da – mruknął gitarzysta w odpowiedzi. – No to wchodzimy.

Złapał Zero za rękę i przekroczyli razem próg sali. Powitało ich zdezorientowane spojrzenie Tsukasy i cichy śmiech Hizumiego. Basista miał nadzieję, że wokalista nie zepsuje w żaden sposób jego wspaniałego planu nad którym myślał pięć minut.

– Od kiedy? – lider przełamał ciszę, która zaległa między mężczyznami.

– Od tygodnia – odpowiedział Zero i objął ciasno Karyu w pasie. – Nie chcieliśmy wam mówić, bo baliśmy się waszej reakcji.

Po solennym zapewnieniu Tsukasy, że on i Hizumi nie mają nic przeciwko temu związkowi byleby to ich nie dotyczyło, zaczęła się próba. Basista wręcz wychodził z siebie, żeby tylko lider zareagował. Rzucał Karyu powłóczyste spojrzenia, podchodził do niego i opierał się plecami. W pewnym momencie pocałował gitarzystę prosto w usta.

Karyu od początku wiedział, że zgadzanie się na pomoc Zero było złym pomysłem. Mimo, że byli przyjaciółmi, czuł się dziwnie w obecności mniejszego mężczyzny. Miał wrażenie, że basista go ciągle obserwuje. Przy każdej okazji. Nie czuł się z tym źle, nawet mu się to podobało. Jednak nie mógł dociec o co chodzi Zero. Wiedział, że to tylko gra, ale z każdym spojrzeniem przyjaciela czy przytuleniem się do pleców, miał zamiar uciec i schować się gdzieś, daleko od tego człowieka. Ale Zero go potem pocałował. Zdążył tylko zobaczyć zdziwione spojrzenie lidera i cały jego świat został ograniczony do tego niepozornego basisty.

– Mam dość! – Tsukasa w ten sposób wyraził swoją frustrację z powodu nieefektywnego przebiegu próby. – Nie możecie z tym poczekać do końca? Zająć się sobą w domu?

– To, że ty nikogo nie masz nie znaczy, że my nie możemy się sobą nacieszyć – stwierdził wrednie Zero.

Tsukasa zapowietrzył się z wrażenia. Wkurzony, odwrócił się na pięcie i wyszedł trzaskając drzwiami. Karyu zastanawiał się przez chwilę czy basista przypadkiem nie przesadził, ale po chwili namysłu stwierdził, że liderowi kiedyś przejdzie i lepiej go zostawić w spokoju.

– Nie musiałeś być taki ostry – wokalista opadł całym ciężarem na kanapę i wpatrywał się w Zero jakby chciał przeniknąć jego myśli.

– Przeżyje. Poza tym nie potrafi się na mnie długo gniewać.

– Wygrałeś – powiedział po chwili niechętnie Hizumi. – Wychodzi na to, że zabieram cię na koncert.

***

– Zero… - zaczął Karyu.

Po szybkim ewakuowaniu się ze studia, gitarzysta i basista pojechali samochodem do mieszkania mniejszego mężczyzny. Siedzieli teraz w salonie oglądając jakiś horror w telewizji.

– Tak? – spytał Zero ściszając głos pilotem.

– Nie musiałeś mnie całować.

– Ale chciałem.

Karyu zamilkł urażony. Nie chciał, żeby bawiono się jego uczuciami, a tym bardziej żeby to robiła osoba, która mu się podoba.

– Czemu cię tak to dręczy? – pytanie Zero zawisło w powietrzu, a gitarzysta nie umiał na nie odpowiedzieć i z uporem maniaka wpatrywał się w telewizor.

– Ja ciebie też Yoshi – Karyu spojrzał z zaskoczeniem na basistę, zastanawiając się czy aby przypadkiem nie ma omamów słuchowych.

– Co też?

– Też ciebie kocham – Zero uśmiechnął się lekko, nieco krzywo, lecz to nadawało jego twarzy uroku.

– Skąd wiesz? – nie było sensu zaprzeczać prawdzie.

– Tsu mi kiedyś powiedział. Niepotrzebnie mu się wyżalałeś.

– Ja go hmp…

Dalszej części zdania Zero nie usłyszał zatykając skutecznie usta Karyu swoimi.

Epilog

parę dni później

– Nie sądziłem Hizu, że nasz plan wypali – powiedział Tsukasa, gładząc nagie ramię kochanka.

– Wątpiłeś we mnie? – spytał podejrzliwie Hizumi, odwracając się na drugi bok, twarzą do perkusisty.

– Nie. No może trochę. Po prostu ciężko mi jest uwierzyć, że wiedziałeś do czego Zero się posunie.

– Och, to proste -  wokalista zaśmiał się dźwięcznie. – Ja i Zero jesteśmy podobni. Podobnie myślimy, podobnie się zachowujemy. Zdziwiłbym się bardzo gdyby zrobił inaczej. Wystarczył tylko odpowiedni impuls, żeby wszystko potoczyło się po mojej.. znaczy naszej myśli.

– Bez obrazy, ale wolę ciebie niż Zero.

– A tylko byś spróbował – Hizumi pacnął Tsukasę po głowie. – Wiesz ile się namęczyłem, żeby ciebie zdobyć?

– Wiem, wiem. Jednak nadal mi żal trochę tej perkusji.

– Nie przesadzaj, nic się jej przecież nie stało. Ale muszę przyznać, że sam bym na to nie wpadł. Prędzej zamknąłbym cię w składziku.

– Ale wtedy ty byłbyś ze mną.