Dlaczego ty? [prolog]

Ha, mądra ja. Zamiast się uczyć, piszę prolog -.- W każdym razie, długo myślałam nad pairingiem i tak wyszło, jednak jeśli pojawią się propozycje, MOGĘ GO ZMIENIĆ. Jedyne co odpada to the GazettE i Hizu x Zero.

Pomysł zaczerpnięty z official MV piosenki DBSK - Why did I fall in love with you.

Pairing: Tsukasa x Zero

Gatunek: dramat

Ostrzeżenia: homofobia

Dlaczego się w tobie zakochałem? Przecież tak nie powinno być. Jestem…byłem szczęśliwym człowiekiem, który myślał, że już osiągnął w życiu wszystko co mógł, lecz siła wyższa musiała wyprowadzić mnie z błędu. Miałem kochającą narzeczoną, która stała się moją żoną, rodzinę, przyjaciół… Prawie wszyscy się ode mnie odwrócili. To nie miało tak być.. nie miało!

Dlaczego się w tobie zakochałem? Co ja w tobie widziałem? Przecież na początku nie byłeś nikim specjalnym, tylko zwykłym kolegą ze studiów, z którym lubiłem spędzać czas. Fakt, przyciągałeś mnie w jakiś magiczny sposób. Nie potrafiłem się tobie oprzeć, szczególnie gdy mnie nakłaniałeś do różnych rzeczy z tym szczerym uśmiechem na twarzy. Może już wtedy poległem, może już wtedy mnie coś złapało.

Pamiętam pierwszy raz, gdy cię spotkałem. Przysiadłeś się do mnie pytając, czy miejsce obok mnie jest wolne i przedstawiłeś się, wyciągając do mnie rękę. Byłeś dla mnie dziwny. Chłodne spojrzenie wcale nie pasowało do tego ciepłego uśmiechu i łagodnego wyrazu twarzy, który wtedy miałeś. Niby niewinne pierwsze spotkanie a tak znaczące w skutkach… Czemu wtedy musiałeś się do mnie dosiąść? Czemu nie wybrałeś innego miejsca?

Byłeś mądry i to bardzo. Prawie każdy test pisałeś lepiej od innych, rozumiałeś wszystko po pierwszym wytłumaczeniu, pomagałeś innym… Nabrałem do ciebie swoistego szacunku. Nawet nie zauważyłem, kiedy stałeś się jedną z osób, z którymi spędzałem najwięcej wolnego czasu. Nawet moja dziewczyna cię polubiła. Byliśmy już dwa lata ze sobą i niewielu moich znajomych w ciągu tego czasu przypadło jej do gustu. Wiem czemu… Potrafiłeś zafascynować człowieka, sprawić, że będzie ciekawiło go wszystko, o czym mówisz.

Czemu ty? Czemu musiałeś pojawić się w moim życiu? Czemu musiałeś wszystko zniszczyć? Chociaż nie… Nie zrobiłeś tego celowo. Nigdy nic tak nie robiłeś, każde twoje działania musiały być przemyślane, przekalkulowane.

Ach, nie, nie każde.

Minął rok, a ja zaręczyłem się z moją dziewczyną. Mieliśmy się pobrać po trzech miesiącach. Gdy się o tym dowiedziałeś, stałeś się dziwny. Owszem, pogratulowałeś mi, lecz w twoich życzeniach było coś sztucznego, coś, co nigdy wcześniej się nie pojawiło. Byłeś…smutny? Tak, to słowo dobrze opisuje twój nastrój. Nie mogłem na ciebie wtedy patrzeć, bo czułem, że zrobię coś, czego potem mógłbym żałować. Kiedy teraz o tym myślę, nie było żadnego wyjścia z tej sytuacji, żeby nikt nie został zraniony.

Dzień mojego ślubu był jednym z tych najszczęśliwszych. Ona była taka piękna… Lecz czemu twoja uroda w moich oczach przyćmiewała jej? Czemu unikałeś mojego wzroku? Przez całą ceremonię siedziałeś przygarbiony. Dopiero gdy wychodziłem z kościoła z moją żoną pod ręką, odezwałeś się do mnie, jak przechodziliśmy obok ciebie.

- Cieszę się, że chociaż ty będziesz szczęśliwy.

Cholera, jak po czymś takim mogłem być szczęśliwy? Jak!?

Nie wybraliśmy się na miesiąc miodowy. Powód był prosty – nie było czasu. Nadal trwał semestr, zbliżały się egzaminy. Zresztą nawet nie chciałem nigdzie jechać, jakoś wolałem cię mieć na oku. Pewnego dnia zauważyłem, jak ściągasz coś z ręki i wyrzucasz do kosza. Może to nie było zbyt higieniczne, lecz wyciągnąłem to, gdy odszedłeś. To była bransoletka, którą ci dałem… Pamiętam nawet, kiedy to było. Kupiłem wtedy dwie pasujące do siebie – jedna dla mnie, druga dla ciebie.

Poszedłem za tobą. Wcisnąłem ci w rękę bransoletkę i zażądałem wyjaśnień. Czemu? Dlaczego musiałeś mnie pocałować? Ale zrozumiałem… Kochałeś mnie. Co teraz miałem zrobić? Nie mogłeś powiedzieć mi tego wcześniej? Kurwa, nie mogłeś?! Ciężko było otworzyć usta i powiedzieć parę słów? Wtedy ślub by się nie odbył, wtedy zamiast trzech osób, cierpiałaby jedna…

Dlaczego?

Zero, powiedz…

Bo też cię kocham i nie wiem, co mam zrobić.