Chodź kochanie w krzaki robić sobie dzieci (wersja z Despami)

Ogłoszenie parafialne! Ogłaszam konkurs na najdłuższy komentarz xD Osoba, która wygra ma prawo zażyczyć sobie opowiadania z pairingiem, który sobie sama wybierze i na jej warunkach (miejsce akcji, czas, rodzaj opowiadania (w sensie czy AU, fantasy, dramat itd)). Zaznaczam, że proszę mnie o sceny seksu nie prosić. Nie lubię o nich pisać, poza tym raczej nie umiem. Będą brane komentarze pod tą i pod drugą wersją opowiadania. Macie czas do 20 maja.
P.S. Przepraszam za charakter jaki nadałam Zero... Lubię go przedstawiać jako zimnego drania, ale trzeba było kogoś podstawić za Shinyę i Toshiyę ^ ^"

Pozdrawiam! 

Pairing: Hizumi x Tsukasa, Karyu x ZeroZero x Karyu

Gatunek: komedia

Ostrzeżenia: grzybki!

Beta: Kyou Niimura

Hizumi wszedł do sali prób w wyśmienitym nastroju. Zero spojrzał na Tsukasę z przerażeniem, ten skrzywił się niemiłosiernie a jedynie Karyu pozostał niewzruszony. Wszyscy wiedzieli, że jeśli Hizu jest z czegoś zadowolony, znaczy że musiało się stać coś niedobrego.

- Co się stało? - spytał Tsukasa. - Złożyłeś kota w ofierze? Poznałeś cywilizację pozaziemską? Zostałeś trenerem pokemonów?

- Tsu, skarbie. Z łaski swojej - zamknij twarz - odparł radośnie wokalista.

- Twoja radość jest podejrzana - burknął perkusista.

- Chodź kochanie w krzaki robić dzieci. Ale w sumie, to jesteś facetem. No nic, najwyżej adoptujemy - oznajmił Hizumi uśmiechając się szeroko.

- Matko jedyna! - krzyknął Zero. - Ktoś nam podmienił Hiroshiego! Karyu, co ty z nim zrobiłeś? W końcu sfiksował przez twoją tyranię!

- Michi, uspokój się – warknął zdenerwowany lider. – Wczoraj był jeszcze normalny, więc nie wmawiaj mi, że to moja wina!

Cała trójka spojrzała na Hizumiego, który jakby nigdy nic poszedł w stronę kuchni by zrobić sobie kawę.

- Co z nim robimy? – spytał cicho Zero. – Bo przecież nie możemy go tak zostawić. Coś musiało się stać.

- Tak Michi. Kosmici nam go podmienili – odparł ironicznie Tsukasa.

- Tsu, mówię poważnie. To nie jest normalne! – syknął basista uderzając lekko perkusistę w ramię.

- Co ja ci na to poradzę? Może przechodzi kryzys wieku średniego. Nawet najlepszym się zdarza.

- Cicho! Idzie tu – uciszył chłopaków Karyu.

Hizumi wyszedł z kuchni trzymając w ręku kubek. Podszedł do kanapy i usiadł obok Zero, który skorzystał z okazji i upił łyk jego kawy.

- To jest ohydne! Co to ma być? – skrzywił się, czując łagodny smak na języku.

- Kawa ze śmietanką i trzema łyżeczkami cukru – odparł spokojnie Hizu.

- Kim jesteś i co zrobiłeś z Hiroshim!? Od kiedy pamiętam zawsze pija mocną czarną kawę! – Zero odsunął się od wokalisty na kilometr.

- Hizumi, co robiłeś wczoraj po próbie i dzisiaj przed nią? – spytał poważnie zaniepokojony Karyu.

- No więc Tsu odwiózł mnie wczoraj do domu i…

- Dzięki za podwózkę – powiedział Hizumi i wyszedł z samochodu.

- Nie ma za co. Nie mogłem ryzykować, że ktoś zaliczy z tobą bliskie spotkanie trzeciego stopnia – Tsukasa uśmiechnął się szeroko.

- Jeszcze jedno słowo i jesteś martwy – oznajmił chłodno wokalista. – Już cię chciałem zaprosić do środka, a teraz nic z tego.

Hiroshi odwrócił się i poszedł w stronę swojego domu. Kenji natomiast szybko wypadł z samochodu, zamknął go i pobiegł za kolegą. Rzadko kiedy się zdarzało by brunet zaprosił kogoś do siebie. Hizumi otworzył drzwi i chciał je zatrzasnąć perkusiście przed nosem, lecz ten uniemożliwił mu to swoim glanem.

- Hizu, nie obrażaj się – powiedział przymilnie. – Dobrze wiesz, że nie chciałem cię urazić.

- Tak samo jak nie chciałeś otruć mojego chomika, usmażyć rybek, zostawić w lesie psa, podpalić domu, rozwalić moją ulubioną Yamahę i wiele innych rzeczy – podsumował go Hiroshi puszczając drzwi i dając tym samym perkusiście przyzwolenie na wejście do środka.

- Co poradzę, że pech się mnie trzyma? – spytał Tsukasa, zamykając za sobą drzwi i ściągając płaszcz oraz buty.

- Dziwne, że ten twój pech ma wpływ również na mnie – odparł Hizumi z kuchni. – Chcesz coś do jedzenia? Ostrzegam tylko, że nie mam za dużo. Jedynie makaron, jakieś grzyby i fasolkę szparagową.

- Jeśli chcesz, to mogę z tego przygotować dla nas obiad – rzekł perkusista zaglądając wokaliście przez ramię do lodówki.

- Ty umiesz gotować? – zdziwił się Hizu. – Tym bardziej coś jadalnego?

- Oczywiście, że tak – obruszył się Kenji. – Czemu miałbym nie umieć?

- Wszystko co jest w tej kuchni, jest do twojej dyspozycji – odparł mniejszy mężczyzna i usiadł na krześle przy stole z zamiarem przyglądania się poczynaniom kolegi.

Czarnowłosy mężczyzna wprawnymi ruchami obrał i opłukał fasolkę. Gdy wstawił ją do gotowania, zajął się grzybami. Oczyścił, wyciął złe części i umył w zlewie pod ciśnieniem. Cieszył się z tego, że nie było ich za dużo, bo inaczej zaharowałby się na śmierć. Wstawił makaron, pokroił grzyby w plasterki i wrzucił je na patelnię do przysmażenia. W międzyczasie znalazł sos pieczarkowy w jednej z szuflad i rozrobił w rondelku wstawiając na gaz i mieszając co chwila.

- Hizumi, możesz wyciągnąć talerze? – spytał wokalisty, który rozwiązywał krzyżówki panoramiczne mrucząc coś co chwila pod nosem.

- Wzmacnia dźwięk instrumentu – rzucił Hiroshi.

- Detonator – sarknął Tsukasa. – Oczywiście, że wzmacniacz. Powinieneś to wiedzieć.

- Wyleciało mi z głowy – burknął Hizumi wykrzywiając się lekko i wpisując literki w pola. – Prosiłeś o coś?

- Tak. Podaj mi dwa talerze.

Brunet wstał z miejsca odkładając krzyżówkę na bok i sięgnął do szafki. W tym czasie Tsu odsączył makaron, wyłączył gaz pod grzybami i wyciągnął fasolkę z wody. Nałożył odpowiednią ilość na talerze, polał sosem i postawił na stole wraz ze sztućcami. Hizu spojrzał podejrzliwie na to, co stało przed nim, a co niewątpliwie było jedzeniem.

- Smacznego – powiedział i wziął do ręki widelec.

- Może być? – spytał Tsukasa, gdy Hiroshi trochę zjadł.

- Ujdzie – odparł wokalista, nie do końca zgodnie z prawdą. – Bardzo smaczne Tsu – dodał po chwili widząc zawiedziony wyraz twarzy u perkusisty. – Mianuję cię swoją pełnoetatową kucharką.

- A czemu nie kucharzem?

- Tsu – westchnął przeciągle Hizumi. – Nie oszukujmy się. Potrafisz gotować, prasować, szyć, zmywasz naczynia, sprzątasz, a każdy szanujący się mężczyzna unika takich zajęć jak ognia. Większość tego nawet nie potrafi! Byłbyś lepszą kobietą.

- Hahahah – Zero wybuchł śmiechem. – W tym aspekcie zgodzę się z Hiroshim!

- Michi, nie przerywaj – zganił go Karyu. – I co było dalej?

- Zjedliśmy, zmyłem naczynia i pojechałem do siebie – dokończył Tsukasa, bo Hizumi zamilkł i nie chciał się odezwać.

- Nie dowiedzieliśmy się niczego pożytecznego! - lider wyglądał jakby zaraz miał przeżyć załamanie nerwowe.

- Tsu… Mówisz, że Hizumi zjadł grzyby? – Zero zbladł.

- Tak. Coś w tym złego?

- A jak wyglądały?

- Takie ciemnozielone z czarnym spodem – odparł Kenij drapiąc się po głowie. – Czy to ważne?

- Bardzo! – Michi prawie krzyknął. – Dostałem takie grzyby od siostry. Pamiętacie? Przyszedłem z nimi na próbę. Ale okazało się, że to grzybki halucynki i chciałem się ich od razu pozbyć. Hizumi musiał je zabrać ze sobą!

- Ja myślałem, że to zielonki! – jęknął perkusista, łapiąc się za głowę.

To miało sens. Wszyscy wiedzieli jak bardzo brunet uwielbiał grzyby. To była chyba jego druga miłość zaraz po muzyce.

- Zaraz.. – Karyu coś stanowczo nie pasowało. – Ale przecież ich nazwa sugeruje, że po nich powinno się mieć halucynacje, a nie zmiany osobowości! I co z Tsukasą? Przecież też je jadł.

- Nie jadłem – odparł ponuro Kenji. – Nienawidzę grzybów. Wszystkie wpierdzielił Hizu.

- Nie sugeruj się nazwą Karyu – pouczył gitarzystę Zero. – Te grzyby silnie wpływają na zmiany w charakterze i nie powodują halucynacji.

Zapadła niezręczna cisza. Cała trójka przetwarzała właśnie to, czego się dowiedziała i wszyscy doszli do jednego wniosku.

- Co z tym mamy zrobić? – jęknął perkusista.

- Michi, jak długo efekt zmiany osobowości będzie trwać? – spytał Karyu.

- Dzień, może dwa…

- To nie tak źle – lider wyglądał, jakby z jego ramion został ściągnięty wielki ciężar. – Zrobimy tak. Tsukasa – bierz Hizumiego i jedźcie do domu, ale masz być razem z nim i go pilnować. Zero – masz wymyślić jakąś wymówkę dla menagera. A ja odpocznę i się prześpię..

- Yoshitaka, to nie fair! – zbuntował się Michi. – Nie możesz nas prosić o coś takiego, jeśli sam nie będziesz nic robić.

- Zero, ja nie proszę. Ja wymagam i rozkazuję. I masz wykonywać moje polecenia – powiedział chłodno lider i tyle go widzieli.

Tsukasa zapakował opierającego się Hizumiego do auta i pojechał z wokalistą do jego domu. Było ciężko, bo mniejszy mężczyzna cały czas próbował się do niego kleić. Gdy dojechał na miejsce, wyciągnął go z samochodu i postawił przed drzwiami.

- Hizu, nie wygłupiaj się tylko otwórz te drzwi – warknął Kenji, gdy brunet nie zrobił żadnego ruchu świadczącego o tym, że wejdzie w końcu do domu.

- Ależ skarbie, po co te nerwy – Hiroshi uśmiechnął się kokieteryjnie. – Złość piękności szkodzi.

- Ja cię lojalnie ostrzegam…

- Wiem, że mnie pragniesz kochanie. Ja ciebie też.

- HIZU, DO KURWY NĘDZY!

Wokalista wzruszył tylko ramionami i wyciągnął z kieszeni klucze. Otworzył drzwi i wszedł do środka a za nim powlókł się czarnowłosy perkusista. Pozbyli się odzieży wierzchniej i poszli do salonu. Tsukasa wolał nie ryzykować i nie dawać Hizumiemu dzisiaj niczego do jedzenia - zawsze mogło się mu pogorszyć. Usadził wokalistę przed telewizorem a sam opadł obok niego na kanapie.

- Chcesz czegoś Hizu? – spytał po chwili.

- Tak. Ciebie – brunet uśmiechnął się jednoznacznie.

Kenji miał ochotę wyć do księżyca. Nigdy w całym swoim życiu nie przypuszczał, że usłyszy coś takiego z ust Hiroshiego. To było nie do wyobrażenia! Zawsze zdystansowany, chłodny dla innych.

- Hizu, bredzisz – odparł ze śmiechem perkusista, który zamarł w momencie, gdy wokalista usiadł mu na kolanach i pocałował.

Hiroshi go właśnie pocałował. Hiroshi. Go. Pocałował. POCAŁOWAŁ?! To się w żaden sposób nie łączyło! Zepchnął z siebie bruneta a ten jakby nigdy nic wrócił do oglądania telewizji. Tak więc Tsukasa utknął na resztę popołudnia na kanapie w towarzystwie osoby niestabilnej psychicznie.

Około godziny 22 wieczorem wstał z miejsca rozciągając obolałe mięśnie i rzucił:

- Hizumi, idź spać.

Wokalista o dziwo posłuchał. Poszedł do łazienki, umył się, przebrał i wyszedł gotowy do snu. Kenji odprowadził go aż do łóżka w sypialni by mieć pewność, że Hizu nie zrobi sobie krzywdy. Gdy brunet leżał już pod kołdrą, Tsukasa odwrócił się by wyjść, lecz powstrzymał go silny uścisk wokół nadgarstka.

- Zostań – poprosił Hiroshi.

- Ale ja… - perkusista nie zdąży dokończyć. Został pociągnięty w dół i chwilę później leżał obok wokalisty, który objął go ramionami i przytulił do siebie.

- Hizu! – syknął Tsukasa, ale spotkał się tylko z miarowym oddechem. Hizumi zasnął.

Próbował się jeszcze uwolnić z rąk bruneta, ale ten miał bardzo silny uścisk. W końcu poddał się i poszedł w ślady Hiroshiego.

Obudził się koło 9 rano. Przetarł ręką oczy i rozejrzał się dookoła. To definitywnie nie było jego mieszkanie. No tak, ciągle znajdował się u Hizumiego. Właśnie, Hizumi! Skierował swój wzrok na osobę leżącą obok niego, która właśnie się budziła. Wokalista otworzył oczy i pierwsze co zobaczył to czarne włosy Tsukasy. Zmarszczył brwi, a później westchnął głęboko.

- Tsu..

- Tak?

- WYPIERDALAJ Z MOJEGO ŁÓŻKA!

W tym momencie perkusista wylądował na podłodze a zaraz później poleciała za nim poduszka.

- To nie tak jak myślisz! – bronił się Tsukasa.

- A skąd wiesz co myślę nędzna krewetko!?

Czarnowłosy mężczyzna miał już coś odpowiedzieć, ale rozdzwonił się jego telefon. Wyłowił go z kieszeni i zerknął na wyświetlacz. Karyu.

- Lider-sama? Tak, jestem. Nie, nie martw się. Efekt grzybków minął. Nasz Hizumi wrócił.