I'll wait for you

Dla Kity. Mam nadzieję, że Ci się spodoba.

Pairing: Zero x Hizumi

Ostrzeżenia: +16 (bo niby coś tam jest), przekleństwa

- Zero!

Hizumi bezsilnie patrzył jak osoba, którą kocha, zamyka za sobą drzwi bez żadnego słowa. Zupełnie tak jakby nigdy dla niej nie istniał… Poczuł się jak śmieć. Został wykorzystany i zostawiony. Zabawiono się nim, a następnie porzucono, gdy nie miał już nic więcej do zaoferowania. Czemu życie tak go ciągle kopało? Nie miał prawa być choć raz szczęśliwy? Przecież nic nikomu nie zrobił..  Ale… Przecież wiedział jaki Zero ma charakter.  Zdawał sobie z tego doskonale sprawę, a jednak myślał, że coś się zmieni. Myślał, że uda mu się dotrzeć jakoś do basisty.. Że obudzi w nim jakieś ludzkie uczucia, lecz nic z tych rzeczy. Dlatego właśnie teraz po jego twarzy ciekły łzy upokorzenia i bólu. Dlatego właśnie teraz jego serce było rozrywane na tysiące małych kawałeczków.

- Zero…

Hizumi osunął się na kolana. Zawsze uważał się za osobę silną psychicznie i emocjonalnie, ale chyba się mylił. Sytuacja najwyraźniej go przerosła. Został potraktowany najzwyczajniej w świecie jak dziwka i chyba tylko tym był dla basisty. Ukrył twarz w dłoniach, a w jego głowie pojawiły się wydarzenia z wczorajszego dnia. Jak to w ogóle się zaczęło? Jakim cudem dopuścił do tej sytuacji, w której się znalazł? Przecież Tsukasa go ostrzegał, że nie dostanie w zamian nic oprócz cierpienia.

***

- Hizumi, chyba masz już dość – zaśmiał się równie wstawiony perkusista, rozlewając wokół siebie alkohol przy gwałtowniejszym ruchu ręką..

- Pilnuj lepiej siebie – odparł wokalista stawiając z hukiem pustą szklankę na stół.

Dzisiaj był pierwszy wolny dzień od parunastu dni, więc cała czwórka wybrała się do baru. Jak zwykle nie minęły dwie godziny a Karyu leżał już prawie pod stołem, Tsukasa zaczynał rozlewać alkohol wokół siebie a Hizumi pokładał się na blacie. Jedynie Zero był na tyle trzeźwy żeby nie mieć na drugi dzień kaca.

Basista aktualnie wybył do toalety, więc zostało ich przy stole tylko dwóch. Gitarzysta się nie liczył bo już dawno usnął zapomniany przez wszystkich. Hizumi doszedł do wniosku, że jak tak dalej pójdzie to kiedyś o Karyu zapomną i będą musieli szukać nowego członka zespołu.

- Hizu.. powiedz mi, nadal czujesz coś do Zero? – Tsukasa był jedyną wtajemniczoną w sytuację osobą.

- Nie wiem – odparł zgodnie z prawdą Hiroshi.

- Jak możesz nie wiedzieć? Wybacz, ale to dla mnie trochę dziwne.

- Czasem nie jest łatwo określić się w swoich uczuciach. Z jednej strony wiem jaki Zero jest, jak traktuje innych ludzi, że się bawi swoimi partnerami, ale… - w tym miejscu Tsukasa zaczął dawać wokaliście rozpaczliwe sygnały by przestał mówić, lecz ten tego nie zauważył i ciągnął dalej. - …ale to nie zmienia faktu, że na jego widok nie potrafię się na niczym skupić, że jest dla mnie ważny i jestem do niego przywiązany. Heh, jestem głupi. Zakochać się w Zero to jak wpaść z deszczu pod rynnę. Nie mogę uwierzyć, że akurat padło na niego.

Perkusista kopnął go w końcu w kostkę zwracając tym samym jego uwagę. Hizumi spojrzał na niego z niezrozumieniem zastanawiając się o co chodzi liderowi.

- Za tobą – mruknął w końcu Tsukasa, wiedząc, że już i tak za późno.

Hiroshi obrócił głowę i zobaczył stojącego za nim Zero, który wpatrywał się w niego z dziwną miną. Zbladł momentalnie, gdy uświadomił sobie co basista właśnie usłyszał a co chciał przed nim ukryć. Lecz teraz było za późno by cokolwiek zmienić. Za późno by cofnąć słowa. Nie było sensu udawać, że chodzi o kogoś innego lub zwalić to na sprawkę alkoholu.

- Jakiś facet zatrzasnął się w kabinie i nie mógł wyjść – poinformował ich sucho Zero siadając obok Tsukasy. Ewidentnie chciał zmienić temat, a Hizumi nie narzekał na to; tak było wygodniej.

- I ruszyłeś mu jak rycerz na ratunek? – spytał Kenji, zerkając na wokalistę ze współczuciem.

- Nie. Wziąłem jeszcze miotłę, która była w kącie i podstawiłem pod klamkę na wypadek, gdyby drzwi puściły.

To było w stylu Michiego. Jeśli ktoś miał kłopoty, on próbował jeszcze bardziej uprzykrzyć życie. Nie żeby Hizumiemu to przeszkadzało, sam czasem tak robił. Ale miał taką cichą nadzieję, że basista nie będzie komentować tego, co usłyszał, a najlepiej żeby zapomniał.

Hizumi poprawił się na siedzeniu i rozprostował nogi, kopiąc przypadkiem w coś miękkiego. Zajrzał pod stół i zobaczył plecy Yoshitaki. Przeprosił gitarzystę mentalnie, mając nadzieję, że nie bolało zbytnio; w końcu dostał glanem.

- Wiecie co? Lepiej już pójdę do domu. Tsukasa, nie zapomnij tylko o Karyu jak ostatnim razem – rzekł wokalista i wstał ze swojego miejsca. – Do jutra.

- Czekaj, pójdę z tobą – powiedział szybko Zero i ruszył za Hizumim.

Wyszli z baru i skierowali się w stronę mieszkania Hiroshiego. Żaden z nich nie kwapił się do przerwania tej niezręcznej ciszy, która zapadła między nimi. Wokalista zastanawiał się czemu jeszcze nie nastąpiła reakcja ze strony Michiego. Czemu jeszcze go nie wyśmiał ani nie zwyzywał?

- Mogę wejść do środka? – ciche pytanie zawisło w powietrzu gdy dotarli pod dom Hiroshiego i ten już wiedział, że dzisiejsza noc będzie różnić się od pozostałych, gdy Zero go odprowadzał do domu po długiej libacji w barze.

Wokalista kiwnął przyzwalająco głową i otworzył drzwi przed basistą wpuszczając go do środka. Nie zdziwił się też zbytnio, gdy po zamknięciu ich za sobą poczuł parę rąk obejmujących go w pasie i ciepły oddech na szyi.

- Co robisz? – spytał zrezygnowany Hiroshi.

Dłonie Zero wsunęły się pod koszulkę, a Hizumi zadrżał pod wpływem zimna, jakie ze sobą niosły. Wokalista nie mógł zaprzeczyć, że to nie było przyjemne, ale zastanawiał się, czy Michi zdaje sobie sprawę z konsekwencji jego czynów.

- Wiesz, że nasza przyjaźń może na tym ucierpieć? – drżący głos Hiroshiego zawierał wszystkie emocje, jakie teraz mu towarzyszyły: strach, obawę, niepewność.

- Nie ucierpi, Hizu – odparł Zero, obracając wokalistę do siebie i przywierając do jego ust.

Krótkie i delikatne pocałunki wcale nie odgoniły wątpliwości Hizumiego. Nie był nawet w stanie na nie odpowiedzieć lub zareagować w inny sposób. Basista przejechał delikatnie językiem po jego dolnej wardze, prosząc niemo o jakąkolwiek reakcję, ale jej nie dostał. Dopiero lekki nacisk kolanem na krocze wokalisty spowodował, że ten otworzył zaskoczony usta chcąc zaprotestować, a Zero skorzystał z tego natychmiast wsuwając swój język. I Hizumi przestał walczyć ze sobą. Jego ręce, które do tej pory wisiały bezwładnie wzdłuż tułowia, zostały zarzucone na szyję Michiego przyciągając go tak blisko, jak to było tylko możliwe. Hiroshi pozwolił przejąć Zero kontrolę nad pocałunkiem, z czego ten chętnie skorzystał. Dłoń basisty znowu wsunęła się pod koszulkę drugiego mężczyzny gładząc napiętą skórę i lekko ją drapiąc.

Gdy tylko oderwali się od siebie, Hizumi uniósł ręce do góry, by Michi mógł ściągnąć z niego niepotrzebny skrawek materiału, który wylądował zapomniany na ziemi. Oczy Zero zalśniły lekko mając przed sobą nagi tors wokalisty. Tak, Hizumi zdecydowanie miał się czym pochwalić. Blada skóra kusiła basistę, dlatego przywarł ustami do szyi Hiroshiego, który westchnął cicho i wsunął ręce w miękkie włosy Michiego.

- Jesteś mój – szepnął Zero. – Nie zapomnij o tym.

Pokój był wypełniony cichymi jękami i skrzypieniem kanapy. Nie dotarli nawet do sypialni, tylko kochali się w salonie. Kochali się.. tak to przynajmniej widział Hizumi i szczerze liczył na to, że nie będzie zabawką na jedną noc, a kimś więcej.

- Zero.. – Hiroshi wygiął się w delikatny łuk i doszedł z jękiem w rękę partnera.

Michi poruszał się jeszcze we wnętrzu wokalisty by po chwili samemu osiągnąć spełnienie, oznajmiając to cichym westchnieniem. Pochylił się nad Hizumim, odgarnął mu włosy ze spoconego czoła i złożył krótki pocałunek. I Hiroshi w tym momencie był naprawdę szczęśliwy. Zabrał ręce z ramion basisty i oplótł go nimi w pasie, przytulając do siebie. Nie ważne było to, że ciężko mu się oddychało, bo Zero go przygniatał. Nie ważny był również rosnący dyskomfort między nogami. Ważne było to, że była przy nim osoba, która wiele dla niego znaczyła.

- Kocham cię – szepnął.

I wtedy cały nastrój prysnął jak mydlana bańka. Michi wysunął się z Hizumiego niezbyt delikatnie, zostając nagrodzony sykiem, i wstał z kanapy zbierając z podłogi części swojej garderoby, by następnie nałożyć je na siebie.

- Muszę już iść – powiedział, szukając jeszcze tylko swojej komórki.

Hiroshi poszedł za basistą do przedpokoju i patrzył jak ten ubiera w pośpiechu buty. Dopiero wtedy zorientował się, że to na co liczył, nigdy nie nastąpi, że został potraktowany tak samo jak inni.

- Zero!

W tym krzyku była zawarta prośba, jakaś nadzieja, ale nawet jeśli basista to dostrzegł, nie dał tego po sobie poznać. Zamknął cicho za sobą drzwi zostawiając w ciemnym i nieprzyjaznym mieszkaniu Hizumiego, po którego twarzy zaczęły lecieć łzy.

- Zero…

Zanim Michi poszedł do siebie, stał za drzwiami słuchając płaczu wokalisty. Wiedział, że zachował się jak skurwiel, ale.. Ale właśnie co? Nie miał nic na swoją obronę.

Taki stan rzeczy trwał od miesiąca. Zero przychodził do Hizumiego kiedy chciał, brał co chciał i jak chciał, zostawiając Hiroshiego z coraz bardziej bolącym sercem. Wokalista jadł coraz mniej i nie miał ochoty na nic. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz coś napisał czy wyspał się porządnie. Wyglądał jak wrak człowieka. Karyu i Tsukasa martwili się o niego coraz bardziej i pewnie podejrzewali co się dzieje, ale nie mógł im powiedzieć wszystkiego. Nawet jeśli Zero chciał tylko i wyłącznie jego ciało, był gotów mu to dać. Te chwile z basistą były lepsze niż ich brak – tak przynajmniej mu się zdawało.

- To przez Zero, tak? – spytał w końcu wprost Tsukasa na jednej próbie.

- Co masz na myśli? – odparł pytaniem Hizumi, udając, że nie wie o co chodzi.

- Przeglądałeś się ostatnio w lustrze?! Przyznaj się, ile ostatnio schudłeś? Ile spałeś? Widziałeś te cienie pod oczami?! – lider wydarł się na niego, ale widząc przestraszone spojrzenie wokalisty, natychmiast się zreflektował. – Słuchaj, przepraszam. Martwię się o ciebie… Naprawdę myślisz, że Zero jest tego wart? Bo nie wmówisz mi, że nie jest przyczyną twojej zmiany. Zastanów się, czy naprawdę chcesz marnować na niego życie?

Hizumi nie wiedział co na to odpowiedzieć. W głębi duszy wiedział, że Tsukasa ma rację. Do czego to wszystko zmierzało? Przecież Zero nie przynosił ze sobą nic innego oprócz destrukcji. Może czas było zmienić tą chorą sytuację…

Właśnie to, co powiedział Kenji, zmusiło go do myślenia. Doszedł do wniosku, że zasługuje na coś lepszego, ale mimo wszystko przeczuwał, że nie będzie tak łatwo mu to skończyć. W końcu kochał Michiego mimo jego usposobienia.

Tego samego dnia po próbie, basista znowu do niego przyszedł. Ale dzisiaj było inaczej. Będąc całowanym przez Zero, Hizumi czuł, że nie powinno tak być i powinien to jakoś zmienić.

- Przestań! – odepchnął Michiego od siebie.

- Dlaczego? – spytał tamten zaskoczony.

- Obiecałeś, że się nic nie zmieni.. Ale.. Kurwa, Zero! Wszystko się zmieniło! Kocham cię, ale ja tak nie potrafię.. To boli, gdy zostawiasz mnie na całe dnie, by później wrócić tylko i wyłącznie po seks. Myślisz, że jestem z tego powodu szczęśliwy? To boli jak cholera! Nie chcę już tego…

Twarz Zero stężała i odsunął się od wokalisty. Otworzył parę razy usta, by następnie je zamknąć, bo nie wiedział co chciał powiedzieć.

- Masz rację – rzekł w końcu, ukrywając twarz w dłoniach. – Nie może tak być. Ale ja nie jestem w stanie zmienić tak szybko swoich przyzwyczajeń.. Przepraszam Hizu.. Przepraszam..

- Dobrze wiedzieć, że jednak dostrzegasz, że coś jest źle – Hiroshi uśmiechnął się blado. – Przynajmniej nie jestem ci obojętny.

- Nigdy nie byłeś i nigdy nie będziesz. Pewnie mi nie uwierzysz, ale kocham cię Hizu. Bardzo cię kocham – Zero zabrał ręce z twarzy i spojrzał na wokalistę.

I mimo tego, co Michi mu zrobił, Hizumi uwierzył.

- Jest dla nas szansa? – spytał cicho.

- Hiroshi, mówiłem ci. Nie potrafię się jeszcze zmienić.

- Poczekam na ciebie – odparł wokalista. – Poczekam na moment, gdy będziesz gotowy.

Pochylił się do przodu i pocałował Zero czule. Bo mimo wszystko była dla nich szansa.