Play with me the cat and the mouse game 3

Sprawdzałam pobieżnie, więc mogą być błędy. Scenkę +18 zaaprobowały dwie osoby, dlatego jej nie usunęłam z opowiadania.. No i cóż, miłego czytania.
A tak, co do zawieszenia.. Zrobiłam to, bo chciałam na nowo znaleźć radość z pisania. Problem rozwiązał się po dwóch dniach... xD

Ledwo Karyu przyjechał na komisariat, a już został zawalony papierkową robotą. Fakt faktem, przez ostatni miesiąc unikał pracy przy biurku jak ognia, dlatego trochę się tego wszystkiego nazbierało. Wziął do ręki pierwszą teczkę z pokaźnego stosiku i otworzył ją. Sprawa Hizumiego… Karyu pokręcił rozbawiony głową i sięgnął po długopis. Był bardzo ciekaw, kiedy Tsukasa zorientuje się, kto tak naprawdę jest Hizumim, ale z drugiej strony igranie z tokijską policją było jak zabawa z ogniem. W każdej chwili można było łatwo wpaść, wystarczył tylko jeden nieostrożny ruch…

***

Tsukasa siedział na podłodze w swoim mieszkaniu i myślał. Jego detektywistyczny instynkt podpowiadał, że z Akirą Fukanaką jest coś nie tak i nie należy mu ufać. Nigdzie nie można było znaleźć adresu zamieszkania tego mężczyzny, bo mimo że był zameldowany w domu zamordowanego brata, mieszkał gdzie indziej. Coś tu śmierdziało, ta sprawa od początku była podejrzana.

Ktoś zadzwonił do drzwi i Kenji podniósł się z podłogi. Otrzepał ręką tyłek z kurzu, poprawił na sobie luźną koszulkę i poszedł sprawdzić kto to taki. Za drzwiami stało trzech mężczyzn – wszyscy gdzieś po trzydziestce, ubrani w czarne, drogie garnitury, wypastowane buty i ciemne okulary. Jeden z nich, stojący na środku, miał na szyi tatuaż ze smokiem zaczynający się koło ucha, a kończący zapewne gdzieś pod kołnierzem koszuli. Widząc tych trzech mężczyzn Tsukasa stropił się nieco, ale nie dał tego po sobie poznać. Ostatnią rzeczą, na jaką mógł w tej chwili sobie pozwolić, było ukazanie strachu przed yakuzą, bo – bez wątpienia – z takimi ludźmi miał w tej chwili do czynienia.

- Oota Kenji? – spytał facet z tatuażem.

- Tak, to ja.

- Egami Daisuke – mężczyzna ukłonił się lekko i Tsukasa momentalnie się uspokoił. Jeśli yakuza się witała, to z pewnością nie chciała cię zabić. Chwila moment. EGAMI!??

- Możemy wejść? – to pytanie zabrzmiało wręcz grzecznie.

Tsukasa odsunął się od drzwi robiąc przejście i poczekał, aż trzech podejrzanych osobników wejdzie do jego mieszkania i ulokuje się w jego salonie. Przełknął fakt, że weszli w obuwiu, bo sam nie zawsze przestrzegał zasad etyki.

Daisuke usiadł w fotelu, a dwóch jego ochroniarzy stanęło po obu stronach szefa. Kenji przysiadł na krześle naprzeciwko nich i czekał, aż któryś mężczyzna zdradzi cel wizyty. Musiał przyznać, że był ciekaw, w końcu niecodziennie odwiedzał go ktoś taki.

- Przyszedłem do pana z pewnymi informacjami, ale nie zdradzę nic, jeśli nie dostanę zapewnienia, że ta rozmowa zostanie między nami, a oficjalnie ja i mój brat nie będziemy mieli nic wspólnego ze sprawą, którą pan prowadzi – rzekł Daisuke.

- Nie mogę dać gwarancji, że to, co będzie powiedziane, zostanie tylko i wyłącznie tutaj, jeśli pomoże w śledztwie, ale mogę sprawić, że wasze nazwisko nigdzie nie padnie – odparł powoli Tsukasa. Jego detektywistyczny instynkt podpowiadał mu, że warto się targować dla informacji, nawet jeśli pewne rzeczy musiałyby być pominięte w raporcie.

Daisuke ściągnął okulary i przetarł dłonią oczy. Ciemne cienie i poszarzała cera świadczyły o zmęczeniu; coś najwyraźniej go martwiło.

- Ktoś uprowadził Juna – powiedział Daisuke, dając do zrozumienia, że zgadza się na postawione warunki. – Zawsze akceptowałem jego inność. Ale w momencie, gdy związał się z mężczyzną starszym od siebie o ponad 10 lat, moje zrozumienie zostało wystawione na próbę. A potem wyniknęły z tego problemy. Dostałem po paru dniach anonim, w którym ktoś pisał, że Eiji Fukanaka jest z moim bratem tylko po to, by zbliżyć się do mnie i wyciągnąć ode mnie pewne informacje.

- Jakie informacje? – przerwał mu zainteresowany Tsukasa, a jeden z osiłków ruszył się nieznacznie, jakby chcąc dać do zrozumienia, że takie traktowanie jego szefa jest niedopuszczalne.

- Właśnie sam nie wiem – Daisuke wzruszył ramionami. – To jest w tym wszystkim najdziwniejsze. Ale mimo to zakazałem Junowi zbliżania się do Fukanaki, jednak ten chłopak mnie nie posłuchał. Po pewnym czasie znowu dostałem anonim, zapewne od tej samej osoby, w którym ktoś proponował pozbycie się Fukanaki dla mojej korzyści. Jeślibym się zgodził, miałbym zostawić w swojej skrzynce na listy odpowiedź, a jeśli nie, Jun zostałby porwany. Oczywiście zignorowałem to. Kto normalny grozi komuś takiemu jak ja? Plus odpowiedź w skrzynce na listy? No bez jaj! – prychnął zły Daisuke. – Jednak na wszelki wypadek dałem bratu dodatkową ochronę. Nic to nie dało, dwa dni później zniknął. Szukałem go, gdzie tylko mogłem, użyłem do tego wszystkich swoich kontaktów i wpływów, ale Jun jakby zapadł się pod ziemię! Ten, kto zabił Eijiego, musiał maczać palce w porwaniu mojego brata. Właśnie dlatego przyszedłem do ciebie.

- Nie mogłeś pójść z tym na policję? – Kenji nie miał nic przeciwko przejściu z Daisuke na „ty”.

- Wolałem przyjść do ciebie. Paru policjantów za mną nie przepada – Egami zaśmiał się głośno, ale w tym śmiechu nie było ani krzty wesołości. – Dlatego proszę cię – znajdź mojego brata. Nie obchodzi mnie w jaki sposób to zrobisz i jakim kosztem. Jeśli będziesz czegoś potrzebował, dam ci to. Pieniądze, ludzi... cokolwiek chcesz. Tylko go znajdź.

Kenji zaczął rozpatrywać wszystkie za i przeciw. Daisuke musiał być naprawdę zdesperowany, żeby poprosić go o pomoc. Plus, proponował pomoc materialną… Taki układ był opłacalny.

- Nadal będę tropił mordercę. Mam przeczucie, że jeśli go znajdę, Jun również się odnajdzie. Jednak musisz się liczyć z tym, że twój brat może być martwy – odparł spokojnie Tsukasa.

- Wierzę, że żyje. Po prostu go znajdź.

- Ale w zamian czegoś chcę – Oota zaczął się bawić bransoletką na ręce. – W szpitalu leży policjant, który jako pierwszy prowadził sprawę Fukanaki. Ktoś celowo chciał się go pozbyć, dlatego – jeśli to możliwe – zapewnij mu ochronę – Tsukasa był pod tym względem naprawdę wściekły na Sano, ale skoro komendant nie miał zamiaru nic z tym zrobić, Kenji sam musiał zadbać o przyjaciela.

Daisuke kiwnął głową, a oficer podał mu imię i nazwisko Zero oraz szpital i salę, gdzie przebywał.

- Jeszcze dzisiaj kogoś tam wyślę – obiecał mężczyzna – ale proszę mnie poinformować, jeśli wpadniesz na cokolwiek dotyczącego Juna – Daisuke wyciągnął z kieszeni marynarki telefon. – Jaki masz numer?

Tsukasa podyktował Egamiemu numer, a mężczyzna zapisał go i puścił strzałkę, by Kenji miał możliwość skontaktowania się z nim. To najwidoczniej był koniec ich wizyty szefa yakuzy w domu Ooty, bo po tym Daisuke wstał z fotela, pożegnał się i wyszedł wraz ze swoją obstawą. Kenji uśmiechnął się pod nosem. Egami musiał mieć do niego duży kredyt zaufania, jeśli się nie bał, że Tsukasa go przyskrzyni. Albo miał na niego jakiegoś haka.

Gdy Kenji miał już pewność, że został sam, podszedł do drzwi i zamknął je na zamek. Trójka niezapowiedzianych gości stanowczo mu na dzisiaj starczyła. Nie miał już nawet siły na prysznic, więc kiedy tylko doszedł do łóżka, padł na nie jak kłoda i natychmiast zasnął.

***

- Spóźniłeś się – powitał oficera na drugi dzień Hiroshi, gdy Tsukasa w końcu przybył na komisariat.

- I co z tego? – Kenji od rana był w złym humorze i teraz wyładowywał się na wszystkich i wszystkim.

Yoshida momentalnie się naburmuszył i wrócił do przeglądania gazety. Kenji obszedł swoje biurko i usiadł ze stękiem na krześle. Dużą część nocy przespał na fotelu w dość niewygodnej pozycji, a teraz odczuwał tego efekty. Szczerze powiedziawszy, nie bardzo wiedział, co ma teraz ze sobą zrobić. Żona została przesłuchana, miejsce pracy przeszukane, a jeszcze wcześniej Zero zajął się najbliższymi współpracownikami. Papiery rozwodowe przejrzane, raport przeczytany, anonimowy list oddany do laboratorium… Właśnie! Tsukasa wyciągnął telefon ze spodni i wybrał odpowiedni numer.

- Słucham? – odezwał się Daisuke po drugim sygnale.

- Zapomniałem wczoraj zapytać… Masz jeszcze te anonimy?

- Jasne, choć chciałem się ich pozbyć.

- Potrzebuję tego – rzekł Tsukasa.

- Ktoś ci dostarczy listy na komisariat za godzinę.

- Tylko jest jeszcze coś. Muszę mieć odciski palców wszystkich osób, które ich dotykały.

Tsukasa wyłapał podejrzliwe spojrzenie Hiroshiego, więc odsunął się od ciekawskiego mężczyzny i ściszył głos. Przecież nie znał Yoshidy na tyle dobrze, żeby mu ufać.

- Tylko ja je dotykałem, ale akurat w obu przypadkach miałem na rękach rękawiczki.

Akurat? Albo facet miał szczęście, albo po prostu kłamał, jednak Kenji nie chciał teraz tego roztrząsać. Im więcej dowodów w sprawie, tym lepiej.

Policjant zakończył rozmowę i rzucił komórkę na blat biurka. Olał całkowicie Yoshidę, który chyba chciał mu wywiercić wzrokiem dziurę w głowie i kolejny raz sięgnął po raport. Znał już go praktycznie na pamięć, ale wolał się upewnić, że nic nie umknęło jego uwadze. Tak na wszelki wypadek, przecież nigdy nic nie wiadomo.

Nie minęła godzina, a na komisariat przyszedł młody wyrostek z kopertą pod pachą. Złapał na progu jakiegoś podstarzałego policjanta i spytał się o Ootę. Mężczyzna rozejrzał się po pomieszczeniu i wskazał chłopakowi kierunek.

- Pan Oota? – spytał trochę bojaźliwie młody człowiek, gdy dotarł do miejsca rezydowania Kenjiego.

- Tak, to ja – potwierdził Tsukasa, a chłopak wysunął w jego stronę kopertę.

- Od pana Egamiego – powiedział i, gdy tylko Kenji wziął listy do ręki, czmychnął z komisariatu w tempie natychmiastowym jakby coś go goniło.

- Co to takiego? – zapytał Yoshida i sięgnął po kopertę, ale Tsukasa trzepnął go po łapach.

- Nie dotykaj. To dowody w sprawie.

Oota schylił się i wyciągnął z jednej szuflady biurka parę rękawiczek, które nałożył na ręce i teraz spokojnie mógł się przyjrzeć listom. Były napisane w podobnym stylu jak ten znaleziony w gabinecie Fukanaki, a nic w nich nie zdradzało tożsamości osoby, która za tym stała. Kiedy obaj mężczyźni przeprowadzili ich oględziny, Kenji schował je ponownie do koperty i ściągnął rękawiczki.

- Wyślij to do laboratorium – powiedział Yoshidzie, a sam poszedł na poszukiwania Karyu.

Znalazł go dopiero wśród całej masy różnych papierów, które wyglądały, jakby miały zaraz zwalić się mu na głowę.

- I jak sprawa z Hizumim? – zagadnął Yoshitakę.

- Stoi. A właściwie to nie. Leży i kwiczy – wyburczał Karyu, odrywając dosłownie na sekundę nos od drobno zapisanej kartki. – Nie sądzę, że w najbliższym czasie wpadnę na coś nowego.

Kenji podrapał się po głowie i zmarszczył śmiesznie nos. To było do przewidzenia. Przysiadł na krzesełku obok kolegi i zerknął mu przez ramię. Karyu nie był nawet w połowie tego, co właśnie robił. Gdyby Tsukasa znał znaczenie słowa litość, prawdopodobnie zaproponowałby pomoc. Choć z drugiej strony był tak leniwy, że nie przeszło mu to nawet przez głowę – po co pchać się do tak katorżniczej pracy?

Analizując dokładnie wszystkie wydarzenia i plan działania, którego de facto nie było, Kenji doszedł do wniosku, że brak czegokolwiek do roboty, to tak naprawdę wina Akiry! Gdyby zaproponował bardziej ludzką godzinę, Tsukasa zaplanowałby wtedy cały dzień, a tak co?

Przez następne parę godzin zdążył powkurzać Karyu i powiedzieć mu wszystkie wydarzenia minionego dnia plus swoje obawy (to przyjaciel, przecież można), pokręcić się po komisariacie i podwędzić komuś jedzenie. Dopiero koło 14 złapał Hiroshiego za fraki i zaciągnął do wozu, mówiąc wcześniej Matsumurze, gdzie jadą.

- Jestem ciekaw--

- Lepiej nie bądź – przerwał Yoshidzie niezbyt grzecznie Kenji i przyhamował, gdy dojeżdżał do drogi z pierwszeństwem przejazdu.

Prychając wściekle, Hiroshi wyciągnął z kieszeni swój telefon i zaczął wściekle pisać coś na klawiaturze. Oota wywrócił tylko oczami i porównał w myślach mężczyznę do starej babci, która z braku jakiegokolwiek konstruktywnego zajęcia, obgaduje z koleżankami swoich sąsiadów. Mohery, kto je tam zrozumie…

Dom mieścił się na peryferiach miasta. Szczerze powiedziawszy, to wyglądał na opuszczony, a ponury wizerunek dopełniało odludne miejsce otoczone prowizorycznym laskiem.

- Aż ciarki przechodzą po plecach – mruknął Yoshida, gdy Kenji zaparkował na podjeździe.

- Tak jak mi na twój widok – odparł oficer i wysiadł z samochodu.

- Masz jakiś problem ze sobą? – fuknął Yoshida, idąc w jego ślady.

Kenji rzucił mu mordercze spojrzenie, ale nie dał się sprowokować. Bo w jego mniemaniu, jedynym problemem był tutaj Hiroshi. Jak on mógł wczoraj tak się zachować? Toż to hańba i skaza na honorze heteroseksualnego faceta! Hm, a może jednak bi? W końcu Karyu… Policjant otrząsnął się szybko z dziwnych myśli i ruszył w kierunku małego budynku, a za nim podążył Hiroshi z rękoma wciśniętymi głęboko w kieszenie czarnej bluzy i z zaciętym wyrazem twarzy.

- Witam panów – powitał Ootę i Yoshidę Akira, stając w drzwiach, gdy do nich zadzwonili.

- Pan wybaczy, ale przejdę do konkretów – oznajmił Kenji, gdy przeszli do salonu. Żółtobrudne ściany, rozpadające się meble… Czy Akira na pewno tu mieszkał? – Eiji chciał się rozwieść z żoną. Mówił coś panu o tym?

- Cóż, wiedziałem, ze zbytnio im się nie układa, ale nie sądziłem, że może dojść do czegoś takiego – odparł Fukanaka, ale gniewny grymas wykrzywił jego twarz.

- Wracając do listu…

- Już mówiłem, nic o tym nie wiedziałem – żachnął się Akira.

- Och, nie. Ja mam inną teorię – rzekł Kenji, a Yoshida zaczął obserwować uważnie całą sytuację. – Myślę, że pan wiedział o obydwu rzeczach. Tylko nie mogę dojść do tego, czemu pan to przed nami ukrywa.

Akira już otworzył usta, by coś odpowiedzieć, ale zanim zdążył, z góry dobiegł ich przeraźliwy krzyk. Yoshida momentalnie wstał z krzesła, ale ktoś powalił go na podłogę. Zanim Kenji zdążył mu pomóc, poczuł uderzenie w tył głowy i nagle zrobiło się czarno…

***

Tsukasa otworzył oczy i skrzywił się, czując tępy ból w potylicy. Dookoła było ciemno, a on siedział skrępowany na podłodze nie bardzo wiedząc, co się dzieje.

- Yoshida? – spytał niepewnie.

- Jestem – odparł Hiroshi i poruszył się za plecami Kenjiego. A więc byli związani razem.

- Gdzie…

- Nie wiem, ale zabrano nam wszystko. Telefony, broń, portfele – Yoshida parsknął śmiechem i pokręcił głową.

Nad ich głowami zapaliła się słaba żarówka i do piwnicy - bo jak się okazało, tam byli zamknięci – wkroczył Akira w obstawie dwóch ludzi.

- Dlaczego? – spytał prosto Tsukasa.

- Dlaczego? Za dużo podejrzewaliście – rzekł Fukanaka i zaśmiał się nieprzyjemnie. – Eiji nie zadawał takich pytań.

- To ty go zabiłeś! – zorientował się Hiroshi, choć było już trochę za późno.

- A co miałem zrobić? Miał wspaniałą pracę oraz żonę, ale chciał to porzucić dla pierwszego lepszego chłopaka! O nie.. Kimiko na to nie zasługiwała.. Ona powinna być moja! – stwierdził stanowczo Akira, ale w jego głosie brzmiała odraza dla brata.

- Psychol - wydusił z siebie Kenji.

Fukanaka zachichotał opętańczo, a Hiroshi zaczął się poważnie bać o jego zdrowie psychiczne. No to on i Oota pięknie się władowali.

- Usunę każdego, kto stanie mi na drodze – powiedział już spokojnie Akira. – Zacznę od tego policjanta, którego nie udało mi się zlikwidować…

- Zero – szepnął bezgłośnie Kenji.

- … i sprawię, że Kimiko na mnie spojrzy!

Drzwi zamknęły się za Akirą i dopiero wtedy Tsukasa pozwolił sobie na słowne wyrażenie swojej frustracji.

- Kurwa! Nie wierzę, że dałem się tak łatwo złapać! To wszystko przez ciebie, Yoshida! – w sytuacjach stresowych oficer zawsze zwalał winę na innych.

- Co z nami teraz będzie? – spytał cicho Hiroshi.

- A skąd ja mam to wiedzieć?! Co ja, wróżka? Przyszłość mam ci przepowiedzieć?

W głębi serca każdy z nich wiedział, że można spodziewać się najgorszego. Zresztą, skoro Akira wspomniał coś o pozbyciu się Zero, to czemu nie miałby zrobić tego z nimi? Na samą myśl o tym, Tsukasa zaczął się szarpać w swoich więzach, ale były zbyt mocne.

- A więc tak ma wyglądać mój koniec? – Kenji zaśmiał się gorzko. – Mam zostać zabity w  piwnicy?

Hiroshi oparł się wygodniej o plecy Ooty i westchnął ciężko. Nie przewidział pewnych rzeczy, czego teraz bardzo żałował, i nie sądził, że przyjdzie mu wyjawiać swoją tajemnicę w takich okolicznościach, ale chyba Kenji zasługiwał na to, żeby wiedzieć.

- Muszę ci coś powiedzieć.

- Co takiego? – Tsukasa zaciekawił się i przekręcił głowę, by lepiej słyszeć Yoshidę.

- Hizumi… Ja… jestem Hizumim – przyznał Hiroshi.

- Hiroshi.. Doceniam to, że próbujesz rozluźnić sytuację, ale nie kłam. Nienawidzę kłamców.

- To nie jest kłamstwo. To prawda – gdyby Yoshida mógł, wzruszyłby w tej sytuacji ramionami, ale niestety, jego ruchy były ograniczone.

Śmiech Tsukasy zamarł mu na ustach. Nagle sobie uświadomił, że jego partner jest śmiertelnie poważny i to wcale nie jest żart, jak mogło się na początku zdawać. Tyle, że grzebiąc w odmętach swojej pamięci, nie znalazł niczego, co wskazywałoby na Hiroshiego.

- Jakim cudem? Jak to jest w ogóle możliwe? Czemu nigdy nie było śladów? – zadał dręczące go pytania. – I czemu zostawiałeś te kartki?

- Może opowiem ci wszystko od początku, żebyś zrozumiał. Cztery lata temu współpracowałem z pewną osobą, z Tooru Nishimurą. Pamiętasz go może? Był moim przyjacielem… Pewnej nocy mieliśmy obrobić kolekcjonera dzieł sztuki, nasz drugi poważny skok. Nie pytaj jak się w to wplątaliśmy, bo nie pamiętam, ale… W każdym razie ten facet miał bardzo dobre zabezpieczenia, wpadliśmy chwilę po tym, jak weszliśmy do jego mieszkania. Ja uciekłem, lecz Tooru został złapany i właśnie ty tego dokonałeś. To nie tak, że zostawiłem przyjaciela, tylko on kazał mi się stamtąd wynosić, póki była okazja. Na drugi dzień w gazetach pisali o młodym policjancie, który zapobiegł kradzieży i złapał niedoszłego złodzieja. Było nawet podane imię i nazwisko tego oficera… Wtedy postanowiłem się na nim zemścić. Przez parę miesięcy ćwiczyłem, poprawiałem swoje umiejętności. Z każdym skokiem stawałem się coraz bardziej znany i miałem coraz więcej klientów na różne obrazy, rzeźby. Odnowiłem swoją znajomość ze starym znajomym i zaproponowałem mu współpracę, zgodził się natychmiast. Znasz go, to Yoshitaka Matsumura.

- Karyu!?

- Heh, tak. Nie podejrzewałeś go o to? Błąd z twojej strony… Poprosiłem go, żeby namówił Sano na przydzielenie tobie sprawy Hizumiego. Byłeś wtedy jednym z najlepszych policjantów, zresztą nadal jesteś, dlatego chciałem ci pokazać, że nie potrafisz każdego złapać, że nie jesteś dość dobry. Miło było wodzić cię za nos – Hiroshi zachichotał cicho. – Ale chęć zemsty przerodziła się w swoistą chęć zabawy. Kradzieże przestały mnie już interesować, dlatego wstąpiłem do Akademii Policyjnej. Chciałem być bliżej ciebie, poznać cię i zobaczyć jak pracujesz… Ale zawiodłeś moje oczekiwania. Nie potrafiłeś mnie złapać, ba, nawet nie byłeś blisko mimo moich podpowiedzi! Chociaż.. te włosy, co zostały podrzucone, nie były moje. Kenji… - Hizumi trącił łokciem bok mężczyzny – nie chciałem ci mówić, ale sądzę, że jestem ci to winien, szczególnie, że możemy niedługo pożegnać się z życiem.

- O…kurwa… - wydusił z siebie Tsukasa. – Chcesz mi powiedzieć, że miałem cały czas rozwiązanie zagadki pod nosem?

- Mniej więcej – przyznał Yoshida.

- Jeśli wyjdziemy z tego cało, trafisz do pierdla razem z Karyu, popierdoleńcu!

- Wątpię. Nie przyznałbym się do tego wszystkiego, gdybym nie miał pewności, że nic ci to nie da. Nie ma żadnych dowodów, nie byliśmy na tyle głupi. Zresztą pomyśl, dlaczego wybrałem Karyu na wspólnika? Jeśli przypadkiem zostawiłem jakiś niezamierzony ślad, on natychmiast się go pozbywał. Przecież Sano nie będzie o to podejrzewał swojego siostrzeńca.

Kenji fuknął wściekły. Jak mógł być taki ślepy? Został wpuszczony w bagno przez Yoshidę i Matsumurę… Chociaż nigdy nie dostał powodu, by nie ufać Karyu. Rozejrzał się wokół siebie i dostrzegł, że piwnica, w której ich zamknięto, nie posiada nic oprócz gołych ścian. Czemu nie posłuchał swojej matki i nie został malarzem? Nie musiałby się męczyć z ludźmi pokroju Hizumiego, którzy prawo mieli w poważaniu i dbali tylko o swoje dobro. Śmierć z takim człowiekiem nawet nie wchodziła w rachubę! Musiał się stąd wydostać. Tsukasa zaczął szarpać się w więzach, ale nic nie zdziałał, co wywołało u niego rosnącą frustrację.

- Przestań się tak wiercić – fuknął Hizumi.

- Bo co? Przynajmniej usiłuję coś zrobić, a nie siedzieć bezczynnie jak ty!

- Próbuję się uwolnić z kajdanek, idioto – odparł Hiroshi, szperając namiętnie w kieszeni spodni. – Mam!

Wyciągnął wsuwkę, a następnie odgiął na boki jej ramiona. Jeden z końców zgiął tak, że przypominał haczyk, i zaczął majstrować przy zamku. Po paru sekundach dało się słyszeć ciche kliknięcie i Hizumi ściągnął kajdanki z nadgarstków, a następnie zajął się sznurem, którym byli związani. Cóż, Akira nie popisał się inteligencją; zapiąłby im wtedy kajdanki z tyłu, a sznur byłby zawiązany mocniej i dokładniej - wystarczyło parę ruchów, by Hiroshiemu udało się przełożyć go przez głowę i uwolnić siebie wraz z Tsukasą. Policjanci stanęli na nogi i rozmasowali zdrętwiałe kończyny. Hizumi podszedł do drzwi piwnicy i spróbował je otworzyć, ale były zamknięte.

- Nic z tego – pokręcił głową.

- Świetnie – prychnął Kenji i spojrzał bezradnie na swoje ręce nadal uwięzione w kajdankach. – Mógłbyś coś z tym zrobić? – spytał Yoshidę.

- Co ja, cudotwórca? – Hizumi podszedł do Tsukasy i uwolnił jego dłonie od zbędnego metalu.

- Dzięki. Zawsze nosisz wsuwki przy sobie?

- Nigdy nie wiadomo, kiedy się przydadzą – Yoshida wzruszył ramionami.

Obchodząc pomieszczenie naokoło, Oota nie natknął się na nic, co pomogłoby im w ucieczce, a nikłe światło żarówki wcale nie ułatwiało sytuacji. Nie było nawet okna, byli kompletnie odcięci od świata zewnętrznego.

- I co teraz zrobimy? – Kenji usiadł na podłodze i zerknął na Hiroshiego.

Hizumi spojrzał na policjanta i uśmiechnął się szeroko. Rozpięta koszula ukazywała bladą klatkę piersiową, a praktycznie na jej środku widniała jasna, długa blizna. Rozmierzwione włosy dodawały Tsukasie uroku i Hiroshi powoli zaczynał mieć pomysł na to, co ewentualnie mogliby robić.

- Skąd ją masz? – spytał Yoshida wskazując na bliznę i podchodząc do oficera.

- Podczas jednej akcji zostałem zaatakowany – odparł Kenji i wzdrygnął się, czując chłodne palce Hizumiego na swoim torsie. – Zabieraj te łapy – warknął.

Hiroshi zaśmiał się dźwięcznie i popchnął Tsukasę tak, że wylądował na tyłku. Ignorując oburzone krzyki starszego mężczyzny, kucnął przed nim i złapał go za kolana.

- Nie powiedziałem ci najważniejszej rzeczy – powiedział. – Spodobałeś mi się, Kenji, nawet bardzo.

- O Boże – jęknął Tsukasa. Tego się z całą pewnością nie spodziewał.

- Wiesz, Tsu? Skoro nie mamy jak stąd wyjść, może spożytkujemy jakoś ten czas, który nam dano – Hizumi przybliżył się do Kenjiego, zmuszając go do położenia się na ziemi.

Oficer przełknął zdenerwowany ślinę. Jeszcze nigdy nikt nie napastował go seksualnie, co powinien zrobić?

- Zero grozi niebezpieczeństwo, Akira najwyraźniej coś knuje, a ty jesteś w stanie myśleć tylko o jednym? Jesteś… Ej, co robisz! – krzyknął zirytowany Kenji. Nie zauważył, kiedy Hiroshi skuł kajdankami jego ręce za plecami.

- To tak na wszelki wypadek.

- Wypadek?! Wypadek?! Nie pozwalaj sobie szczylu, bo-- hmp!

Hiroshi przygniótł Kenjiego całym swoim ciężarem do podłogi i pocałował go mocno, wsuwając natychmiast język do otwartych z zaskoczenia ust. Tsukasa próbował się uwolnić, ale z uwięzionymi rękoma było to ciężkie zadanie. Skopać z siebie Hizumiego nie dał rady, więc po prostu ugryzł go w język. Yoshida warknął i oderwał się od warg Kenjiego.

- Lubimy ostrą grę, tak?

- Nic nie lubię, nie jestem gejem! Złaź ze mnie i daj mi spokój!

- Och Kenji, Kenji – Yoshida pokręcił głową. – Twoje ciało cię zdradza, mnie nie sposób oszukać.

Wsunął swoje kolano między nogi mężczyzny i przycisnął nim lekko krocze. Z ust Tsukasy wydobyło się niekontrolowane westchnienie. Z całego serca nienawidził tej sytuacji i tego, co robił z nim Hizumi, ale powoli jego opór zaczął słabnąć. Zacisnął uda wokół nogi Hiroshiego, na co ten zaśmiał się szczerze i znowu pocałował Ootę. Tym razem Kenji nie znalazł w sobie tyle siły, by zniechęcić natręta. Yoshida przygryzł delikatnie dolną wargę Tsukasy i pociągnął ją figlarnie wydając z siebie coś w rodzaju śmiechu. Wsunął jedną dłoń w spodnie oficera i musnął jej wierzchem wypukłość w bokserkach.

- Zostaw! – warknął Kenji, obracając głowę w bok. – Przysięgam, jeszcze mnie popamiętasz!

Hizumi wzruszył ramionami i zabrał swoje kolano spomiędzy nóg Tsukasy, lecz jeśli Oota myślał, że to koniec, to bardzo się mylił. Hiroshi usiadł na udach mężczyzny, a zwinna dłoń rozpięła rozporek w spodniach i zsunęła je trochę z bioder, by zabrać się później za bokserki.

- Tylko mnie tknij… - wysyczał Kenji, ale Yoshida potraktował to jako zachętę.

Tsukasa zobaczył jak Hiroshi bierze w dłoń jego członka, a potem zamknął oczy czując poniżenie i wstyd. Jakim cudem doszło do takiej sytuacji? Czemu akurat on?

Rozmyślania Kenjiego przerwały powolne i solidne ruchy ręki. Mężczyzna mimowolnie wydał z siebie ciche westchnienie i wypchnął odrobinę biodra do góry. Przez zabiegi Hizumiego, strategiczna część ciała  Ooty zaczęła budzić się do życia i Kenji – mimo zaprzeczeń umysłu – chciał więcej, mocniej, intensywniej. Chociaż podświadomość mówiła mu, że to złe i niemoralne, ciało wcale nie miało zamiaru przyjąć tego do wiadomości. Mózg Tsukasy był niezdolny do myślenia i zanim policjant się zorientował, Hiroshi zdążył zejść z jego ud i ściągnąć całkowicie spodnie wraz z bielizną. Teraz Kenji leżał półnagi na podłodze, zdany całkowicie na łaskę Yoshidy, z rozłożonymi nogami i z Hizumim między nimi.

- Poliż je – młody mężczyzna podsunął Tsukasie pod usta swoje palce.

- Zapomnij – Kenji spojrzał na niego jak na kosmitę.

Widząc, że Tsukasa nie ma najmniejszego zamiaru współpracować, Hizumi ścisnął dość mocno jego przyrodzenie, przez co oficer momentalnie rozchylił wargi w głośnym jęku. Palce Hiroshiego znalazły drogę do ust Ooty i wsunęły się do środka. Kenji chciał zacisnąć na nich swoje zęby, lecz jakoś nie mógł znaleźć w sobie siły. Było zupełnie tak, jakby Hizumi miał nad nim pełnię władzy. Może i stawiał słowny opór, ale nie przejawiało się to w czynach.

Palce zagłębiły się w ciele Tsukasy jeden po drugim. Kenji zacisnął zęby i poruszył niekontrolowanie biodrami; nie był przyzwyczajony do tego nowego uczucia. Cóż, nie na co dzień ma się cudze palce w szlachetnym zakończeniu pleców, i to w dodatku drugiego faceta. Hizumi rozciągał go ostrożnie, ale dokładnie – nie chciał sprawić mu niepotrzebnego bólu. Gdy musnął przypadkiem prostatę mężczyzny, z jego ust wyrwał się okrzyk zaskoczenia; pewnie tego Kenji się nie spodziewał.

- Co.. co to było? – spytał Tsukasa, łapiąc głęboki oddech.

- Chciałbyś jeszcze? – Hiroshi zmrużył oczy i z premedytacją zaczął masować ten wrażliwy punkt w ciele policjanta.

Teraz Oota praktycznie zamienił się w jeden wielki kłębek jęków i westchnień. Nie wiedział, co robił z nim Yoshida, ale cokolwiek to było, fundowało mu wycieczkę do nieba. Gdy palce zostały zabrane, prawie wyraził na głos swoje niezadowolenie, lecz dało się słyszeć dźwięk rozpinanego rozporka i Kenji już automatycznie wiedział, co ma dalej nastąpić.

- Ani. Mi. Się. Waż – wycedził Oota, choć tak naprawdę chciał. Och, i to jak bardzo.

- Wybacz, będzie boleć – Hizumi ściągnął z siebie bluzę. – Podnieś biodra.

I Kenji posłuchał. Mimowolnie, z lekkim oporem, ale posłuchał. Hiroshi ułożył pod nim bluzę na ziemi – w końcu nie chciał, żeby Tsukasa obtarł sobie skórę o beton – a następnie złapał w mocnym uścisku biodra Kenjiego i zaczął wprowadzać powoli swoją twardą męskość do ciała  mężczyzny. Oota przygryzł z bólu dolną wargę i poruszył się niespokojnie pod Hizumim; na taką torturę nie był przygotowany. A więc to wtedy odczuwał Karyu?

Hiroshi pogładził policzek Tsukasy i zaczął składać delikatne pocałunki na całej jego twarzy, a ręce zawędrowały pod plecy Kenjiego i ściągnęły mu kajdanki. Wbrew pozorom Oota wcale nie zrzucił z siebie mężczyzny, tylko przyciągnął go bliżej siebie i zaplótł nogi w okolicach krzyża Hizumiego. Dość niewygodna pozycja, ale Yoshida chciał widzieć twarz swojego kochanka. Po paru długich minutach Kenji wyglądał na jako tako odprężonego – o ile można na takiego wyglądać w zaistniałej sytuacji – więc Hiroshi zaczął się poruszać. Na początku powolne ruchy zaczęły z czasem przybierać na szybkości i sile i Tsukasa nie mógł się już zdobyć na nic, niż tylko poddaniu się szaleńczemu tempu.

- Tak! Właśnie…ach.. Właśnie tam!

W momencie, gdy Hizumi trafił w ten czuły punkt, Kenji był pewien, że zobaczył gwiazdki przed oczami. A młodszy mężczyzna był bardziej niż skłonny spełnić tę prośbę. Tsukasa zrobił się tak wokalny, że Yoshida stłumił jego krzyki swoimi ustami, a rękę zacisnął na członku, poruszając nią w rytm pchnięć.

- Mocniej. Cholera, mocniej, Hiroshi! Ja.. zaraz..

Kenji pierwszy osiągnął orgazm. Ostatnie muśnięcie prostaty, głośny jęk i doszedł w rękę Hizumiego, zaciskając na nim mięśnie. Jeszcze nikt nigdy nie zafundował mu tyle przyjemności i to tak intensywnej. Chwilę potem ciepłe nasienie rozlało się w jego wnętrzu, a Hiroshi opadł zmęczony na niego, bo ręce zawiodły, uginając się pod ciężarem ciała. Oota podniósł dłoń i pogładził machinalnie ciemne włosy mężczyzny, który pocałował go w szyję w wyrazie niemego podziękowania, a następnie wysunął się z Ooty i wstał, doprowadzając się do porządku. Kenji patrzył na niego spod półprzymkniętych powiek, czując, jak strużka spermy spływa mu po udach i stwierdził, że Yoshida jest w gruncie rzeczy przystojny i wcale nie żałuje tego, że uprawiał z nim seks, do którego został tak właściwie zmuszony. Hizumi wyłapał jego spojrzenie i uśmiechnął się. Nie był to żaden złośliwy czy krzywy uśmiech, ale ładny. Ciepły.

- Ubieraj się – Hiroshi rzucił w Tsukasę paczką chusteczek higienicznych i wyciągnął z kieszeni dwie małe metalowe rzeczy. – Czas stąd wyjść.

- ŻE JAK!? – Kenji wytrzeszczył w niedowierzaniu oczy, a szczęka prawie spotkała się z podłogą. Magia chwili prysnęła jak bańka mydlana.

- Normalnie. Wytrychem – odparł zadowolony z siebie Hizumi.

- MOGŁEŚ CAŁY CZAS OTWORZYĆ TE PRZEKLĘTE DRZWI, ALE WOLAŁEŚ MNIE PRZELECIEĆ?! – wrzasnął wściekły Oota.

- Jeszcze nie wiem, czy mogę. To zależy od tego, czy zamek jest cylindryczny, czy…

- A CO MNIE TO, DO CIĘŻKIEGO CHUJA, OBCHODZI!

- Cicho, bo nas usłyszą, jeśli są w domu – mruknął Hizumi, który wyglądał na wielce zadowolonego z siebie.

- Szkoda, że o tym nie pomyślałeś zanim zacząłeś się do mnie dobierać – syknął jadowicie Kenji, ale wyciągnął jedną chusteczkę i zaczął z siebie zcierać mieszaninę krwi i spermy.

Gdy naciągnął na siebie spodnie, Yoshida stał już przy drzwiach i nasłuchiwał. Nie dobiegły go żadne odgłosy, więc odgiął agrafkę, zaginając ją na końcu, i włożył razem z kawałkiem wąskiego sztywnego metalu do zamka. Majstrował przy nim dobre 5 minut, kiedy w końcu dało się słyszeć ciche kliknięcie. Byli wolni…