Kolor gwiazd

Już od bardzo dawna chodziło za mną, żeby napisać coś o nich, więc.. proszę bardzo.

Pairing: Asagi x Ruiza

Gatunek: romans

Ostrzeżenia: brak

- Jaki kolor mają gwiazdy? – pyta Ruiza.

Patrzę na niego zdziwiony, bo przecież nie spodziewałem się takiego pytania. Ale on przestał spoglądać w niebo i skupił swoją uwagę na mojej osobie, ponaglając mnie wzrokiem.

- To zależy od promieniowania, jakie emitują – zaczynam swój wywód. – Im go więcej, tym--

- Nie racz mnie fizycznymi zawiłościami, tylko udziel prostej odpowiedzi – prosi Ruiza. Nie, nie prosi. Rozkazuje.

- Różny – odpowiadam potulnie, a gitarzysta wznosi oczy ku niebu.

Zerkam na niego ukradkiem i uśmiecham się kącikiem ust. Ta fascynacja gwiazdami nie wzięła się znikąd. Musiał nad czymś rozmyślać przez cały czas, od kiedy wyszliśmy na balkon, by zapalić (w moim wypadku) i wypić piwo (w wypadku Ruizy). Czekam więc spokojnie, aż zacznie mówić, bo przecież kiedyś to nastąpi. Nigdy nie potrafił długo milczeć; nie, żebym miał mu to za złe.

Lecz cisza się przeciąga. Jest coraz dłuższa i dłuższa, a ja powoli robię się tym faktem zaniepokojony. Patrzę na gwiazdy, licząc, że chociaż one dadzą mi jakąś podpowiedź, ale nic z tego. Może nie rozumiem jego toku myślenia, a może nie jestem w stanie zauważyć tego, co on.

- Nigdy nie zastanawiałeś się, dlaczego? – Ruiza przerywa w końcu milczenie.

- Co „dlaczego”?

- Dlaczego mają różną barwę, dlaczego jest ich tak wiele, dlaczego tak długo żyją…

- Nie, nigdy – odpowiadam ze śmiechem, ale on jest całkowicie poważny i zaczynam czuć się tak, jakby moje zachowanie było nie na miejscu.

- A ja często – Ruiza podnosi do ust butelkę i pociąga solidnego łyka.

- Powinieneś zostać astronomem – stwierdzam, wrzucając niedopałek do popielniczki stojącej na małym stoliku.

Odsuwam się od balustrady i siadam przy ścianie, a Ruiza zaraz podąża moim śladem, usadawiając się na podłodze obok mnie. Opiera ręce na kolanach i stawia bezpiecznie piwo między swoimi nogami, a przez głowę przebiega mi myśl, że wolę, gdy jest roześmiany.

- Nie, dzięki. Za bardzo odpowiada mi praca muzyka – odpowiada.

- Co się stało? – pytam w końcu i muszę przyznać, że nawet jestem ciekaw.

- Nic, tylko…

- Tylko?

- Czasem mam wrażenie, że jestem czymś ograniczony, że jestem zwykłym, szarym człowiekiem. Rozumiesz, o czym mówię? – Ruiza odwraca głowę w moją stronę. – A gwiazdy… Mimo że jest ich wiele, są różne i wolne. Czy to źle, że pragnę być niezwykły?

- Ależ jesteś – odpowiadam zdziwiony, a on wykrzywia sceptycznie usta. – Jesteś – powtarzam z naciskiem i biorę między palce kosmyk jego jasnych włosów. – Świecisz swoim blaskiem zupełnie jak gwiazda. Byłoby inaczej, gdybyś nie robił tego, co kochasz, ale przecież… Przecież muzyka jest twoją pasją.

- Jak dobrze mnie znasz, Asagi.

I te słowa uświadamiają mi, że to nieprawda. Że jest jeszcze wiele rzeczy, o których mi nie wiadomo, a które chciałbym poznać, nawet takie banalne, jak ulubiony kolor, czy jedzenie. Jaka ignorancja z mojej strony.

Ruiza opróżnia w końcu butelkę i odstawia ją w kąt. Zastanawia mnie, co teraz zrobi – wstanie i wyjdzie, czy zostanie tutaj ze mną. Szczerze powiedziawszy, wolałbym tą drugą opcję; za bardzo lubię jego towarzystwo. Włosy wymykają mi się z ręki, a on kładzie swoją głowę na moim ramieniu. Tak zupełnie naturalnie, nie ma w tym ani krzty sztuczności. Pojedyncze kosmyki splatają się razem w dziwniej plątaninie blondu i czerni, jakby stanowiły jedność. Uśmiecham się teraz otwarcie na tą myśl, a Ruiza podnosi się i patrzy na mnie pytająco, przez co mój uśmiech robi się jeszcze szerszy. Jest taki naiwny w swojej niewinności… Zupełnie nie zdaje sobie sprawy z pewnych faktów, które pewnie i tak wyjdą na światło dzienne, prędzej czy później.

- Wcale nie czuję tego, że jest między nami różnica pięciu lat – mówi powoli. – Dobrze mi się z tobą rozmawia, dogaduje. Traktujesz mnie jak równego sobie.

- Czemu miałbym traktować cię inaczej, Ruiza? – pytam, zdziwiony tym stwierdzeniem.

- Bo czasem cię nie rozumiem. Twoje idee są dla mnie odległe, a ja jestem bardziej… przyziemny.

- Idee nie są wszystkim – wzdycham ciężko, a moja ręka znajduje drogę do jego ramienia, obejmując go.

Już dawno nie mieliśmy takiej szczerej rozmowy. Może przez nawał obowiązków, a może dlatego, że unikaliśmy od pewnego czasu poważnych tematów. Nie wiem, ale cieszę się, że gitarzysta otworzył się przede mną.

- Mogę zadać ci osobiste pytanie? – w jego głosie jest jakaś bojaźliwość, jakbym miał zaraz wybuchnąć gniewem. Co jest dzisiaj z tobą, Ruiza?

- Oczywiście.

- Czemu nikogo nie masz? – pochyla głowę tak, by włosy zasłoniły jego twarz. – Czemu jesteś sam?

- To dwa pytania – odpowiadam lekko, choć zaczynam  czuć wewnętrzny ciężar. – Bo czekam na kogoś, kogoś bardzo ważnego.

Ruiza zasępił się nieco, ale dzielnie stara się prowadzić rozmowę dalej, którą sam zaczął.

- Tsunehito i Hiroki zaczęli podejrzewać, że jesteś gejem – powiadamia mnie niby przez śmiech, starając się rozluźnić atmosferę.

- Co byś wtedy zrobił?

- Hę? – patrzy na moją twarz niezrozumiale.

- Gdybym nim był – precyzuję.

- Nie wiem. Wiesz, na pewno bym cię nie odrzucił, bo to by zawiało hipokryzją… - zaczyna, ale nie daję mu dokończyć.

- Hipokryzją? – łapię go za słowo.

Ruiza wygląda teraz na zmieszanego i chce się uwolnić z mojego uścisku, lecz nie daję mu okazji.

- Hipokryzją… - powtarzam.

I nagle wszystko wyłapuję. Pytania, zmianę jego nastroju po odpowiedzi, zmieszanie. A więc to tak… Pochylam się szybko i składam krótki pocałunek na tych wykrzywionych nieładnie ustach, by później wrócić do pierwotnej pozycji.

- Sądzę, że ich przypuszczenia są możliwe – mówię.

Przez długi czas Ruiza w ogóle się nie porusza, co daje mi do zastanowienia, czy aby przypadkiem nie odczytałem źle sygnałów, lecz potem znowu opiera swoją głowę na moim ramieniu i zaczyna się bawić guzikami swojej koszuli.

- Długo? – dobiega mnie ciche pytanie.

- Bardzo – odpowiadam.

- Ja też.

Dziwna rozmowa, ale rozumiem go tak jak on mnie. Nie potrzeba zbędnych wyjaśnień czy słów, które wszystko by popsuły. I nagle moje myśli wracają do pewnej kwestii, nad którą niedawno myślałem.

- Jaki jest twój ulubiony kolor? – zerkam na Ruizę, który prycha szaleńczym śmiechem, rozbrzmiewającym w moich uszach jak najpiękniejsza muzyka.

- Kolor gwiazd – mówi w końcu, gdy udaje mu się pokonać falę nagłej wesołości.

Mój sceptycyzm jest najwyraźniej widoczny na mojej, bo dodaje:

- Czarny, Asagi. Czarny.