Monolog

Co do jutra.. Przepraszam, ale nie skończę Play with me (...). Na pewno pojawi się w tym tygodniu, ale że jako czuję potrzebę, by coś jutro wstawić pytam, czy nie obrazicie się, jeśli będzie to komedia o Despach? A na razie wstawiam bardzo krótkie opowiadanie. Za jego nastrój wińcie Diry i piosenkę Garou - Gitan.

Pairing: ? x Tsukasa

Gatunek: angst

Ostrzeżenia: brak

Śpisz… Słyszę twój spokojny oddech i widzę unoszącą się klatkę piersiową. Siedzę tak już może z godzinę i przyglądam się śpiącej twarzy obróconej w moją stronę. Jesteś taki spokojny… Kompletna odmienność od wybuchowego temperamentu, który zazwyczaj prezentujesz. Nawet ja jestem jego ofiarą. Kochasz mnie choć trochę? Bo twoje czyny o tym nie świadczą, a wręcz dają odmienne wrażenie. Ciągłe krzyki, kłótnie, wyzwiska… Tylko to przy tobie teraz znam, Kenji. Dlaczego się z tobą związałem? Ach tak, kiedyś byłeś inny, inaczej się wyrażałeś, inaczej na mnie patrzyłeś; wszystko było odmienne, pełne szczęścia. Nie wiem, co zrobiłem nie tak, czym sobie zasłużyłem na takie traktowanie. Mimo to, tkwię tu teraz z tobą, jestem dla ciebie podporą i oparciem. Nauczyłem się ukrywać swoje prawdziwe uczucia za maską obojętności, a każdy wybuch agresji zbywać milczeniem. Gdybym się odezwał, wzmogłoby to twoją złość, więc co mi jeszcze zostało?

Idealny… Taki właśnie byłeś. I nie chodzi mi tylko o cielesność, ale również o wnętrze, o to, co sobą reprezentowałeś. Teraz została po tym już skorupa, zepsuta od środka i szkodząca wszystkim wokoło. Czemu wcześniej nie dostrzegłem tej zmiany? Nie wierzę, że z dnia na dzień stałeś się takim skurwysynem! Może bym zapobiegł, pomógł jakoś… Ale nie, byłem zbyt zaślepiony tym, co mi dawałeś – szczęściem, a każda chwila spędzona właśnie z tobą nim była, nie ważne czy dobra, czy zła. Lecz nie sądzę, że nadal ci na mnie zależy, jednak jestem wdzięczny, że nadal trwasz przy moim boku, jak ja przy twoim. Pewnie jest to dla ciebie wygodne lub po prostu to kwestia przyzwyczajenia. Wiem, że niczego się nie dowiem, póki sam ciebie nie spytam, ale spójrzmy prawdzie w oczy – dasz mi odpowiedź?

Pytania… Kilka osób pytało mnie już, czemu z tobą jestem. Przecież mnie krzywdzisz, traktujesz jak pierwszy lepszy worek treningowy bez jakichkolwiek uczuć... Ale tak banalnie, jak to tylko brzmi – kocham cię. Jesteś częścią mnie, tak jak ja jestem częścią ciebie, zupełnie jak puzzle tej samej układanki. Może jestem głupi, że nadal na coś liczę, kto wie?

Kładę rękę na twoim torsie i sunę nią niżej, aż do granicy wyznaczonej przez kołdrę na podbrzuszu. Mruczysz sennie i otwierasz powoli oczy, patrzysz z zaskoczeniem na moją dłoń, a później na mnie. Co jest? Nie spodziewałeś się, że cię dotknę? Wykrzywiam twarz w gniewnym grymasie, a ty mrugasz zdziwiony i siadasz na łóżku, by być bliżej mnie. Kim dla ciebie jestem? Czego ode mnie wymagasz? Pewnie nawet nie jesteś świadomy moich rozterek, dla ciebie wszystko jest czarno-białe, nie ma odcieni szarości. To mój własny wewnętrzny monolog, dzięki któremu chcę rozważyć wszystkie za i przeciw zakończenia tego związku, bez przyszłości… bez nadziei… Przynajmniej ja tak to widzę.

Przybliżasz się do mnie i opierasz swoje czoło o moje w czułym geście. Ciągle nic nie mówisz, dlaczego? Jeszcze kilka godzin wcześniej byłeś gotów oderwać mi głowę za zwykłe głupstwo, a teraz? Nie przekupisz mnie, wiesz o tym dobrze. Lecz twoje usta odnajdują moje i zaczynam się zastanawiać, co się stało. Szepczesz ciche przepraszam, czym mnie jeszcze bardziej zaskakujesz. Może jednak widziałeś, że coś jest nie tak... I już teraz wiem, że nie byłbym w stanie cię opuścić, nie ważne, jak bardzo bym się starał. Krople deszczu zaczynają stukać w okno, ale nadal słychać zdanie, które powtarzasz cicho jak mantrę:

- Wybacz mi Zero…