To wszystko przez Karubiego! 1

Wszystkiego najlepszego, Kiro! Wybacz, prezentu dla Ciebie nie mam, za to napisałam opowiadanie, które - mam nadzieję - przypadnie Ci do gustu. Właściwie, to chodziło o inne, ale z tamtym nie zdążyłam... xD Chciałam Ci życzyć wszystkiego co najlepsze, a przede wszystkim spełnienia marzeń (Reitę w paczce, Kaia w kuchni)!

Pairing: Tsukasa x Karyu

Gatunek: komedia

Ostrzeżenia: wulgaryzmy, jak zwykle

Hizumi podszedł do Karyu i położył mu rękę na torsie nie przestając śpiewać. Uśmiechnął się lekko na widok groźnej miny gitarzysty i rozpiął mu trzy pierwsze guziki koszuli, przez co materiał zsunął nieznacznie z ramienia ukazując jasną skórę. Uciekł ze śmiechem na swoje miejsce na środku sceny, gdy Karyu spiorunował go wzrokiem. Hizumi był dzisiaj w nastroju na dokuczanie gitarzyście, właściwie to miał w tym inny cel, i wcale się nie przejął emanującą od mężczyzny żądzą mordu. To i tak była praktycznie końcówka koncertu, została tylko jeszcze jedna piosenka do zagrania, więc co złego mogło się stać?

Po dłuższej chwili znowu podszedł do Karyu i rozpiął mu koszulę do końca, przez co Yoshitaka przerwał w połowie swoją solówkę, pozwalając swojej gitarze swobodnie zwisać na pasku, i odepchnął z całej siły Hizumiego, który poleciał wprost na perkusję Tsukasy lądując na niezbyt miękkim bębnie. Trochę zajęło, zanim Yoshida stanął na nogi, ale gdy mu się udało, Karyu znowu go popchnął i wokalista utknął między talerzami, doszczętnie niszcząc ustawienie perkusji. Matsumura uśmiechnął się triumfalnie i zwinął się ze sceny, nie przejmując się koncertem. Tsukasa zszedł szybko ze swojego miejsca i pomógł Hizumiemu wygrzebać się spomiędzy metalowych części. Nie było już sensu kontynuować koncertu w takim stanie.

Karyu poszedł do garderoby i odłożył gitarę w kąt. Hizumi go dzisiaj stanowczo wkurwił, ale czuł się źle z tym, że potraktował tak wokalistę. W sumie nie zrobił nic złego, więc nie powinien tak zareagować. Zerknął na pluszową krowę, która siedziała sobie na krześle w kącie, i prychnął.

- Durny Karubi – warknął.

Szczerze nienawidził tego pluszowego kawałka materiału. Gdyby mógł, przerobiłby z chęcią krowę na befsztyk, ale Hizumi by go zabił. Ten przerośnięty chomik uwielbiał tą zabawkę i nie rozstawał się z nią na krok, więc gdyby się jej coś stało, Karyu niechybnie straciłby życie.

Zerknął jeszcze raz z nienawiścią na Karubiego i usiadł na krześle przed lustrem. Ta maskotka była ostatnio całym życiem zespołu. Wszyscy ją kochali, a w szczególności Hizu, który poświęcał jej cały swój czas. Ostatnio nawet opisywał, jak ją uczył jeździć wózkiem widłowym! I Karyu czuł się odrzucony, zepchnięty na drugi plan. Jak miał zdobyć miłość swojego życia, gdy ona zajmowała się jakimś cholernym pluszakiem, który w dodatku roznosił roztocza?

- Wiesz co narobiłeś?! – krzyknął na niego Tsukasa, gdy tylko reszta chłopaków weszła do garderoby.

- Wiem. I co z tego? – odburknął obrażony na wszystko i wszystkich gitarzysta.

- Co z tego? To, że moja perkusja została rozwalona, bo nasza księżniczka wepchnęła w nią Hizumiego za zwykły fanservice!

- Zwykły, nie zwykły.. Ja tego nie robię, proszę trzymać się ode mnie z daleka – Karyu był zły, bo został wzięty z zaskoczenia i nie bardzo wiedział jak zareagować, a nie lubił, gdy dotykano go bez pozwolenia.

- I tylko z tego powodu zniszczyłeś nam koncert!? – gdyby Tsukasa mógł, z pewnością by go rozszarpał.

- Nie przesadzaj. I tak już był prawie koniec – prychnął Karyu.

Lider prawie rzucił się na krnąbrnego gitarzystę, ale Zero powstrzymał go, szepcząc mu coś zawzięcie do ucha i trzymając w pasie.

Hizumi usiadł w kącie obrażony na cały świat, a gitarzysta poczuł się jeszcze gorzej. Podszedłby i przeprosił, ale nie pozwalała mu na to duma. Jak by to wyglądało? Gdyby to zrobił, reszta weszłaby mu na głowę i nie dała spokoju. Jak to dobrze, że został jeszcze jeden koncert, a później czekało już tylko wolne.

Karyu przebrał się szybko we własne ciuchy, zostawiając makijaż na twarzy. Szczerze powiedziawszy, był w tak parszywym nastroju, że było mu obojętne jak wygląda. Rzucił jeszcze raz nienawistne spojrzenie Karubiemu i wyszedł z garderoby. O gitarę się nie martwił, ktoś z technicznych pewnie ją zabierze jak i resztę sprzętu.

Całą drogę do hotelu, w którym zespół był zameldowany, przebył na piechotę, zyskując dziwne spojrzenia od przechodniów. No tak, jego twarz normalnie nie wyglądała. Może przed wyjściem należało doprowadzić ją do względnego porządku? Doszedł do pokoju, który dzielił z Hizumim i zamknął za sobą drzwi. Rzucił się na łóżko, rozpaczając nad swoją głupotą. Pewnie teraz Hiroshi go znienawidzi…

Hizumi wrócił jakieś pół godziny później, ignorując ostentacyjnie gitarzystę. i zamknął się w łazience. Z laptopem. I Karyu już wiedział, że tak szybko nie zostanie mu wybaczone. Westchnął ciężko i przewrócił się na plecy, kładąc ręce pod głowę. Będzie ciężko, ale powinien jakoś udobruchać wokalistę.

***

Karyu obudził się na następny dzień z bólem karku. Musiał najwyraźniej zasnąć w niewygodnej pozycji i teraz przez to cierpiał. Rozejrzał się po pokoju, ale nigdzie nie było widać Hizumiego, który zazwyczaj hałasował już od rana. Przygnębiony gitarzysta powlókł się do łazienki, umył, przebrał w inne ciuchy i usiadł z laptopem na łóżku. Wszedł na profil nawigacyjny swojego bloga i zobaczył, że wokalista dodał nowy wpis. Zaciekawiony kliknął na link i zaczął czytać.

„Pragnę przeprosić naszych fanów za wczorajsze zajście…To nie było zamierzone i sam jestem zdziwiony tym, jak koncert się potoczył. Niedobry pan K. wepchnął mnie w perkusję i teraz mam pełno siniaków i zadrapań. To boli! Jestem bardzo nieszczęśliwy… T.T”

Tego Karyu się nie spodziewał. Nie zmieniło to jednak faktu, że zachciało mu się śmiać. Czasem Hizumi był taki dziecinny…

„Przepraszam pana H. za takie potraktowanie, ale trzeba było nie tykać mojej osoby bez pozwolenia! W każdym razie zareagowałem za ostro.. Oby pan T. nie był zły za perkusję.”

Matsumura przeczytał jeszcze raz to, co napisał i opublikował wpis na swoim blogu. Żołądek całkiem głośno dał znać o swoim życiu, więc mężczyzna wyłączył komputer, wziął klucze od pokoju leżące na szafce nocnej i wyszedł, zamykając drzwi za sobą. Zszedł na dół i wszedł do pomieszczenia, w którym mieściła się prowizoryczna restauracja.

- SEZON POLOWANIA NA KARPIE! - wrzasnął Hizumi i nałożył Karyu podbierak na głowę, gdy tylko ten pojawił się na widoku.

- Ja cię zabiję! Nadzieję na jebany pal! - gitarzysta wyplątał się z siatki i zaczął gonić wokalistę.

- Skąd Hizu wytrzasnął podbierak? - spytał Tsukasa bardziej zaskoczony samym faktem posiadania tego przedmiotu niż tego, że Hiroshi zasugerował Karyu wygląd karpia.

- Kupił go, gdy wyciągnął mnie dzisiaj rano do sklepu wędkarskiego, twierdząc, że mu się przyda na ryby - odparł Zero, śmiejąc się cicho pod nosem i upił łyk herbaty.

- Zabiję twoją krowę! Przerobię ją na szaszłyk. Karubi jest już martwy. Martwy! Słyszysz?! – Karyu krzyczał za wokalistą, który pobiegł po schodach na górę do pokoju.

Gitarzysta fuknął wściekle i wrócił do stołu, przy którym siedzieli Tsukasa z Zero, jedząc swoje śniadanie. Usiadł na krześle, które wcześniej zajmował Hizumi i położył głowę na blacie.

- Mogło być gorzej - Zero poklepał po plecach kolegę. – Hizu mógł kupić wędkę i wypróbować ją na tobie.

Karyu rzucił basiście mordercze spojrzenie i sięgnął po niedopitą kawę, którą zostawił po sobie Hiroshi. Ochota na jedzenie odeszła mu całkowicie i teraz pragnął tylko położyć się na łóżku i zasnąć. Tyle, że w pokoju siedział pewnie Hizumi… Gitarzysta dopił kilkoma łykami jeszcze ciepłą kawę i postanowił przejść się po mieście z dala od reszty zespołu.

Wyprawa nie trwała zbyt długo, bo po dwóch godzinach brzuch znowu dał o sobie znać, a Karyu nie miał przy sobie pieniędzy na nic do jedzenia. Przeklinając, na czym ten świat stoi, wrócił to hotelu. Na jego szczęście, wyżywienie było wliczone w koszt pobytu, więc usiadł przy stole i poczekał, aż podejdzie do niego kelner.

Po obiedzie, na który składało się spaghetti, poszedł na górę do pokoju. Hizumi siedział na swoim łóżku i oglądał telewizję zaś Karubi okupował łóżko gitarzysty.

- Zabierz swoją krowę – poprosił w miarę uprzejmie Karyu, chcąc się położyć i zasnąć.

- Nie – Hizumi nie oderwał wzroku od ekranu telewizora, na którym leciała reklama cudownego proszku do prania, który ponoć czyścił wszystko.

- Zabierz. Tą. Krowę – wycedził coraz bardziej zły gitarzysta.

- Karubi jest zmęczony i musi odpocząć – odparł złośliwie wokalista.

- Przecież to pieprzona pluszowa maskotka!

- Patrz co zrobiłeś… Zraniłeś uczucia Karubiego – Hizumi spojrzał gniewnie na Karyu. – I nie dotykaj go! – dodał, widząc jak mężczyzna chce zrzucić pluszaka ze swojego łóżka.

„To jakaś paranoja” – pomyślał Matsumura i usiadł na podłodze, chowając załamany twarz w dłoniach. Nie miał już nawet siły na kłótnię, a pewnie i tak by nie wygrał.

Rozległo się głośne pukanie i po  chwili w pokoju zjawili się Zero z Tsukasą, targając ze sobą reklamówkę, w której coś podejrzanie postukiwało.

- Nie – Karyu pokręcił zdegustowany głową. – Niech to nie będzie to co myślę.

- Tak! – oznajmił radośnie basista.

- …

Jeśli Zero miał w rękach alkohol, czekała ich całonocna libacja. Nie, żeby Karyu to jakoś specjalnie przeszkadzało, ale dziś nie miał na nic humoru. Chciał zachować się jak typowy stereotyp emo – pójść do kąta i pociąć się masłem. No chyba, że zabrakłoby masła, wtedy w ruch poszłaby margaryna.

Zero i Hizumi ulokowali się na łóżku Karyu (pewnie dlatego, że tam był Karubi), a Tsukasa z gitarzystą zajęli to należące do wokalisty. Z początku rozmowa zbytnio się nie kleiła, a przynajmniej dla Matsumury, który starał się nie brać w niej udziału, lecz później wszystko się rozkręciło. O, i to jeszcze jak! Hizumi z szerokim uśmiechem na twarzy wciskał Karyu kolejne piwa, Zero siedział już bez koszulki i obwiązywał biednego lidera papierem toaletowym, robiąc z niego mumię.

- Ej, mam pomysł – oświadczył basista, dając na chwilę spokój Tsukasie. – Zagrajmy w „prawda lub wyzwanie”.

- Już wolałbym zagrać w rozbieranego pokera – mruknął Karyu, będąc negatywnie nastawiony do wszelkich pomysłów wychodzących od Zero, jednak zszedł z łóżka na ziemię razem z pozostałą trójką.

Hizumi sięgnął po pierwszą lepszą pustą butelkę i położył ją na środku w ich małym kręgu. Pierwszą ofiarą padł Kenji.

- Prawda – zaryzykował perkusista.

- Dlaczego nie jesteś gejem?

- Bo matka chciała, żebym była lesbijką – odparł Tsukasa i zaśmiał się, widząc wlepione w siebie trzy pary oczu.

- „Żebym była”? – wyrzucił z siebie Hizumi.

- „Lesbijką”? – powiedział Karyu niemal w tym samym czasie.

- Za kłamstwo jest kara – oznajmił poważnie Zero.

- To wcale nie kłamstwo. Matka zawsze chciała mieć wnuki.

- A będzie je mieć? – podłapał basista, podając perkusiście kolejne piwo.

- To już następne pytanie – Tsukasa uśmiechnął się tajemniczo. Złapał butelkę leżącą na ziemi i nią zakręcił. – Karyu.

- Jeśli macie wymyślać takie głupoty, to wolę wyzwanie – stwierdził gitarzysta.

Oczy lidera błysnęły niebezpiecznie.

- Pocałuj Karubiego.

Karyu zerknął na pluszową krowę i wzdrygnął się, ogarnięty wizją całowania się z roztoczami.

- Gdybyś nie był liderem, złożyłbym cię w ofierze jako całkiem przydatną i jeszcze młodą dziewicę – oznajmił ponuro, wstając z miejsca.

- Gdybym tą dziewicą był, to byś mnie złożył – poprawił go Tsukasa.

- Jakoś nie chcę wiedzieć co, z kim i gdzie – prychnął Karyu i wziął pluszaka do rąk.

Wyobraził sobie, że po prostu trafił twarzą we włochatą poduszkę i przytknął do niej swoje usta. Przytrzymał je tam z trzy sekundy i odsunął się, plując włoskami.

- Mój Karubi! – zawył Hizumi. – Teraz będę musiał go wyprać i zdezynfekować! Teraz został zarażony pesymizmem, sadyzmem i impotencją!

- Weź nie dramatyzuj – Karyu pacnął wokalistę w tył głowy, uprzejmie ignorując uwagę odnośnie impotencji, i wrócił na podłogę, by zakręcić butelką. Zapowiadała się długa noc.