Cocoon: Epilog

Ktoś na to czekał? W końcu jedna seria zakończona... Mogę się zabrać za następne </3 Za długość nie przeproszę! >< W końcu to epilog.

*Kilka miesięcy później*

Karyu taszczył ciężką torbę po schodach akademika, winda akurat była w naprawie. Wszedł na drugie piętro, a następnie stanął przed pierwszymi drzwiami po lewej, za którymi znajdował się jego nowy pokój. Nacisnął klamkę i wszedł do środka.

- Yoshi!

- Yuu.. – wydusił z siebie Karyu, będąc duszonym przez przyjaciela.

Żaden z nich nie wiedział, że spotkają się akurat tutaj. Zaraz po zakończeniu szkoły, Yoshitaka zniknął jak kamień w wodę i nie dawał znaku życia. Yuu bardzo się o niego martwił, szczególnie, że przez ostatnie parę miesięcy Karyu chodził jak struty. Nic dziwnego, po tym co zrobił Zero. Ale mimo, że Yuu nie pochwalał decyzji przyjaciela, przykro było patrzeć jak męczy się ze swoim sumieniem.

Aoi przypomniał sobie te parę tygodni po zniknięciu Yoshitaki z mieszkania Michiego. Nikt nie wiedział gdzie Karyu się zatrzymał, ale nadal chodził do szkoły. Shiroyama próbował z nim rozmawiać, jakoś przekonać, ba, nawet śledzić! Ale zawsze Matsumura go zbywał, albo się wymykał.

Z kolei Zero znowu zbudował wokół siebie mur nie do sforsowania; jedynie miał jako taki kontakt z Tsukasą i Hizumim. Wbrew pozorom, zespół wcale się nie rozpadł. Podpisali kontrakt i nadal grali pod tą samą nazwą, ale była ich tylko trójka. Hiroshi, mówiąc wtedy Yoshitace, że kogoś znalazł, miał na myśli siebie. Rozmawiał dzień wcześniej z Kenjim i doszli do wniosku, że nie chcą nikogo innego niż Karyu. Poza tym mieli wrażenie, że tym razem Zero nie zaakceptowałby nikogo.

Z dnia na dzień stawali się coraz bardziej znani. Nie była to jakaś wielka sława, ale zawsze coś. Mimo, że ich manager namawiał ich do znalezienia gitarzysty, bo jak mawiał - „Hizumi nie może w pełni rozwinąć skrzydeł”, nic z tym nie robili. Gdy ten facet wyszedł z taką propozycją po raz pierwszy, Zero prawie się na niego rzucił, lecz Tsukasie udało się go jakoś powstrzymać.

- Basistę też moglibyście wymienić – powiedział wtedy manager na odchodnym. – Dla zwierząt nie ma tu miejsca.

Jeśli chodzi o Karyu, to bardzo dbał o to, by nie spotkać Hiroshiego, Kenjiego, a tym bardziej Michiego. Nie wiedziałby nawet co powiedzieć, o ile jakiekolwiek słowa przeszłyby mu przez gardło. Tym bardziej, że wiedział, jak bardzo zranił Zero.

- Dobrze cię widzieć – rzekł Aoi, gdy puścił w końcu Karyu. – Co się z tobą działo?

- Pojechałem nad morze. Pracowałem tam jakiś czas… Spotkałem przypadkiem matkę – odparł Yoshitaka.

- Och..

- Poznała mnie od razu. Przeprosiła za wszystko, za to, że mnie zostawiła. Ale nie obeszło mnie to zbytnio; było – minęło. Czas, gdy polegałem na innych, skończył się. Teraz zbudowałem nową scenę swojego życia, gdzie jestem niezależnym aktorem.

Dopiero teraz Yuu zobaczył jak bardzo Karyu się zmienił. Nie chodziło o jego wygląd, a o charakter. I stało się to w ciągu paru tygodni… A może zmiana zaczęła się wcześniej i nikt tego nie zauważył? Matsumura stał się teraz spokojniejszy i bardziej opanowany. Wcześniej, nie licząc złych dni, emanowała od niego pozytywna energia, a teraz otaczała go jakaś chłodna, odpychająca aura.

- Nie chcesz wiedzieć, co u Zero? – spytał powoli Yuu.

- Niekoniecznie – Karyu wepchnął torbę pod łóżko obiecując sobie, że niedługo ją rozpakuje. – Idę się przejść.

Gdy Yoshitaka znalazł się na dworze, zacisnął dłonie w pięści i spojrzał w niebo. Nie powinien być taki chłodny dla przyjaciela, a jednak nie potrafił powstrzymać swoich słów. Na chwilę obecną Yuu był jedyną przyjazną osobą i nie chciał jej stracić. Samotność potrafiła być czasem nie do wytrzymania, o czym Karyu przekonał się już niejednokrotnie.

Szedł przed siebie, lawirując między ludźmi. Nawet nie patrzył gdzie idzie, tylko dawał się ponieść nogom, nie mając konkretnego celu. Gdyby wiedział kogo spotka na swojej drodze, może byłby bardziej uważny.

- Yoshi! – zawołał znajomy głos.

Karyu podniósł głowę i spojrzał na osobę stojącą przed nim. Znajome brązowe oczy patrzyły na niego iskrząc się radośnie.

- Hizu…

- Dawno się nie widzieliśmy!

I tak Matsumura skończył z Hizumim na ławce w parku. Nie zauważył nawet, kiedy tu się znalazł; zupełnie wyłączył się na te parę minut i Hiroshi najwyraźniej skorzystał z okazji. To było takie dziwne, spotkać wokalistę po tak długim okresie. Karyu nie odciął się wtedy tylko od Zero, ale również od pozostałej dwójki. Mimo to Hizumi nie zachowywał się teraz inaczej niż zwykle. Opowiadał o tym, co się ostatnio działo w zespole, o ich koncertach, ale ani słowem nie wspomniał jeszcze Michiego.

- Czemu uciekłeś od Zero? – spytał w końcu Hizumi, zerkając na chłopaka.

- Nie zrozumiesz… - odparł Karyu, patrząc na ludzi, którzy ich mijali.

- Masz rację, może nie zrozumiem. Ale jak na mój gust, powinieneś się z nim spotkać. Zmienił się i to bardzo. Nie chcę cię obwiniać, ale tak szczerze, to przez ciebie.

Matsumura nie miał za złe Hizumiemu, że był na niego zły. Przez własny strach i samolubność wszystko schrzanił i starał się jeszcze przed tym uciec.

- Nadal czekamy na ciebie – dodał Hiroshi, widząc, że Karyu nie ma zamiaru nic powiedzieć. – Pamiętaj, że jeśli zmienisz zdanie, zawsze możesz do nas wrócić.

- Pomimo tego wszystkiego, co zrobiłem? – Yoshitaka pokręcił głową z niedowierzaniem. – I co z waszym gitarzystą?

- Chyba nie czytałeś ostatnio gazet – zaśmiał się Hizumi. – Ja gram na gitarze, nie ma nikogo innego. Poza tym… Zero na tobie zależało. Ty wszystko spieprzyłeś, więc teraz naprawiaj – powiedział dobitnie.

- Boję się, że nie będzie chciał mnie słuchać.

- Racja, może tego nie chcieć, ale chyba warto spróbować – Hiroshi wstał z ławki i stanął przed chłopakiem. – Nie sądzisz, że inaczej będziesz tego żałować?

- Żałuję już od chwili, gdy go opuściłem.

Karyu podejrzewał jak to zapewne wygląda w oczach Hizumiego. Zły, okropny Yoshitaka wykorzystał Michiego i porzucił, gdy wyssał go jak pijawkę. Tyle, że od pijawki różniło Karyu to, że te pierścienice były wykorzystywane w celach medycznych, a on nie. Spojrzał na Hiroshiego, a ten wpatrywał się w niego wielkimi oczami, jakby liczył na jakiś cud.

- Dobra! Pójdę do niego, tylko nie patrz więcej tak na mnie! – spasował Yoshitaka. – Mam tylko nadzieję, że nie zmienił miejsca zamieszkania.

- Nawet gdyby chciał, nie mógłby sprzedać mieszkania – rzekł poważnie Hizumi.

- Dlaczego? – zaciekawił się Karyu.

- Jest człowiekiem sentymentalnym, trudno jest mu pozbyć się czegoś, co niesie ze sobą wspomnienia, nawet te złe.

Karyu zwiesił smętnie głowę. Nie znał od tej strony Zero, w ogóle mało o nim wiedział i wcale nic nie robił, żeby to zmienić. Zaczął zdawać sobie sprawę z tego, że jego powody odejścia były egoistyczne. Chciał chronić siebie, nie Michiego i to właśnie było przerażające.

- Więc pewnie nie pozbył się kota.

- Nie, nie pozbył. A wręcz bardzo się do Yoru przywiązał.

Odsuwając na bok wszystkie swoje obawy, Karyu podjął w końcu decyzję. Wstał szybko z ławki, pożegnał się z Hizumim i pognał do akademika. Może to dziwne, ale nie oddał Zero kluczy do mieszkania i nadal trzymał je gdzieś na dnie torby. Chłopak wyciągnął logiczny wniosek, że Michi mógł być na niego tak wściekły, że niekoniecznie chciałby mu otworzyć drzwi, a tym bardziej z nim rozmawiać. Ignorując zdziwione spojrzenie Yuu, znalazł po długim poszukiwaniu klucze i wybiegł na dwór, jakby go coś goniło. Za długo zwlekał, a każda chwila była cenna. Przebiegł dwukilometrowy dystans w rekordowym czasie, dotarł na miejsce cały spocony, z czerwoną twarzą i bolesną kolką, przez którą ledwo mógł nabrać tchu. Stojąc przed drzwiami mieszkania Zero, zastanawiał się, czy aby dobrze robi. Przecież pewnie basista nie chciał go nawet widzieć… Jednak nacisnął niepewnie dzwonek, mając wrażenie, że serce zaraz wyskoczy mu z piersi. Już po chwili dało się słyszeć czyjeś kroki, później przekręcanie zamka i drzwi zostały uchylone, ukazując w nich Zero.

- Hej… - powiedział niepewnie Karyu, patrząc na chłopaka przed sobą.

Był prawie taki, jakim zapamiętał go Yoshitaka. Jedyne, co się w Zero zmieniło, to włosy, które były teraz dłuższe i brązowe, a nie prawie żółte jak poprzednio.

- Czekaj! – zanim Matsumura zdążył cokolwiek zrobić, Michi zatrzasnął mu drzwi przed nosem.

Nie pomogły krzyki, pukanie, ani nawet walenie butami. Odpowiedziała mu tylko głucha cisza. Karyu wiedział, że zawalił sprawę i to po całej linii, ale nie chciał odpuścić, póki nie zostanie wysłuchany. Usiadł więc na wycieraczce i zaczął głośno mówić. Nie obchodziło go, że sąsiedzi mogą usłyszeć, jeśli tylko jego słowa dotarłyby do Zero.

- Wybacz mi… Pewnie nie chcesz mnie widzieć, a nagle pojawiam się po długim czasie. Może  nawet ułożyłeś dobie życie… Szczerze powiedziawszy, nie wiem, czy bym tu przyszedł, gdyby nie Hizumi. To dzięki niemu przybyła mi odwaga do konfrontacji z tobą. Wiem! Nie powinienem cię tak zostawiać, szczególnie po tym, gdy mi powiedziałeś co do mnie czujesz, ale przeraziłem się! Że to tylko twoja chwilowa zachcianka, że się mną znudzisz i zostawisz, jak moja matka, że będę dla ciebie przeszkodą, że nie jestem dość dobry, by z tobą być… Ale teraz wiem, że nie było powodu do strachu. W uświadomieniu sobie tego pomogło mi spotkanie z mamą.. Pewnie cię to nawet nie obchodzi, nie dziwię się. Wiesz co Zero? Nawet nie wiem, czy mam prawo prosić cię o drugą szansę, ale jeśli byłbyś skłonny mi ją dać… Nie, lepiej zapomnij. Nie będę cię już nachodzić, nie martw się o to. Tylko… Nie myśl, że się tobą zabawiłem. Nadal cię kocham i już chyba nie przestanę, mimo twojego podłego charakteru. W każdym razie… Żegnaj i powodzenia.

Karyu wstał z ziemi i zaczął się oddalać od drzwi. Nawet nie wiedział, czy Zero wszystko słyszał. Zresztą, dziwnie było mówić do osoby, której się nie widziało.

- Yoru tęskni za tobą.

- Zero… - tam, gdzie wcześniej siedział Karyu, stał basista i wpatrywał się w chłopaka.

- Gdy odszedłeś, nie chciał wcale jeść. Dobrze by mu zrobiło, gdybyś wrócił, potrzebuje cię.

- Chcesz mnie z powrotem ze względu na kota? – spytał z niedowierzaniem Yoshitaka.

- Nie – Zero pokręcił głową. – Ja cię potrzebuję.

- Przepraszam Michi… - słowa Shimizu spowodowały, że w oczach Karyu wezbrały się łzy. Tak, chłopak, który oglądał namiętnie horrory, był gotów się rozpłakać na tak ckliwy tekst.

- Nie mogę powiedzieć, że nic się stało – Zero podszedł do niego – ale w tej chwili ważne jest to, że wróciłeś.

Pociągnął Karyu w dół i pocałował namiętnie. Matsumura zarzucił mu ręce na szyję i oddał pocałunek. Brakowało mu tej bliskości z Zero, jego ciepła, ust, ciała, uśmiechu… Gdy oderwali się od siebie, Michi zaprowadził go do swojego mieszkania i posadził na kanapie. Zaległa między nimi niezręczna cisza, którą Michi postanowił przerwać.

- Nie chciałbyś się do mnie wprowadzić?

To pytanie zaskoczyło Karyu. Nie spodziewał siego po zwykle ostrożnym basiście.

- Nie uważasz, że to trochę za szybko? – odparł powoli.

- Wolę cię mieć przy sobie, inaczej znowu znikniesz bez słowa wyjaśnienia – słowa Zero sprawiły, że Yoshitaka poczuł się głupio.

- Nie martw się, nie zniknę. Poza tym mam pokój w akademiku, jest mi bliżej do uczelni.

- Naprawdę chcesz studiować? – Michi spojrzał uważnie na Karyu. – Nie chcesz znowu grać z nami? Wiem, że mówiłem, że jesteś beznadziejny, ale to nieprawda. Jesteś świetny i dobrze o tym wiesz.

- Nie widzę siebie na studiach – Yoshitaka zaśmiał się cicho. – Ten zespół był najlepszą rzeczą, jaka mi się przytrafiła.

- Dlatego wróć do nas. Zrób to dla mnie. Jeśli znowu będziesz z nami grał, Le’veil przestanie istnieć.

Karyu spojrzał na basistę z niezrozumieniem w oczach, a ten wstał z kanapy i poszedł do swojej sypialni, by zaraz wrócić ze sztywną kartką papieru i podał ją Yoshitace.

- D’espairsRay? – chłopak przeczytał na głos napis.

- Hizumi wierzył, że do nas wrócisz, dlatego zaprojektował drugą nazwę zespołu jako symbol nowego początku – wyjaśnił Zero.

- Co ona znaczy? – zaciekawił się Karyu.

- Nazwa składa się ze słów "despair" (rozpacz) i "ray" (promień)... to kontrast, mieszanka ciemnych i jasnych elementów. Nie ma szczególnego znaczenia, może oznaczać, co tylko chcesz*.

- Podoba mi się – Yoshitaka wydał z siebie pomruk aprobaty. – Wrócę do was – dodał po chwili.

- Dla nazwy? – zaśmiał się Zero.

- Nie, dla ciebie – odparł Karyu i pocałował basistę w kącik ust. – Bo cię kocham.

Koniec

*Użyte z dwóch wywiadów słowa Karyu, Hizumiego i Zero.